Deze zomer brachten de Congolese heren van KOKOKO! met Fongola een heerlijke dansplaat uit. KOKOKO! werd gevormd tijdens een block party in Kinshasa, en nu brengen ze dat feest naar de rest van de wereld. Hun naam (KLOPKLOPKLOP!) weerspiegelt hun attitude: ze bonken op de deur, in your face. Het is een multimediaal collectief dat bestaat uit de Franse producer Debruit en zanger Makara Bianko (bijgenaamd de Lingwala Devil), aangevuld met dansers.
Over het instrumentarium van de groep kan veel gezegd worden. Ze doen moeilijk benoembare dingen met fietsbanden die rond stokken zijn gebonden, bouwen zelf hun instrumenten en trommelen op metalen blikken, bidons en typemachines. Ze maken elektronische muziek zonder elektronisch te gaan. Het brouwsel dat daaruit voortkomt, is zowel indringend, fascinerend als opzwepend.
De plaat ontwaakt in openingsnummer “Likolo” als een stad waarboven de zon opgaat. Het ochtendverkeer trekt zich op gang, vaklui beginnen te hameren en te timmeren. Men wil nog zo veel mogelijk gedaan krijgen alvorens de middaghitte te veel activiteit onmogelijk maakt. Uit deze economische bedrijvigheid begint het ritme zich te vormen.
Vervolgens dendert het album meedogenloos voort in “Azo Toke”, waarin het ‘instrument’ dat de show steelt de stroomstoot is die je te horen krijgt wanneer je een jack inplugt in een versterker. Deze zoem blijft het hele nummer maar voortjakkeren, waardoor hij een elektrische lading geeft aan het nummer. Een beetje zoals bij “Rolling & Scratching” van Daft Punk, waarin het ook de zenuwslopende elektrische lading was die de song voort deed pulseren.
De teksten zijn van een heerlijke poëtische eenvoud. “KOKOKO!/Oui, oui?/KOKOKO!/Qui est là?” Het lijkt op de oude mop van klopklop, wie is daar?, maar het is geen mop. Het is een statement. Alles om het feestje op te zwepen. Dat feestje gaat immers onverminderd door in “Buka Dansa”, dat het tempo nóg verder opschroeft. De titel “Dans tot je breekt” is een intentieverklaring.
Hier en daar mag het tempo naar beneden en worden er rustpunten aangereikt, zoals in “L.O.V.E.”. Opnieuw duikt de witte ruis op om de liefde onder hoogspanning te zetten. Het aantal beats per minuut mag misschien wat lager liggen, uit alles spreekt een ingehouden weerbarstigheid. “Zala Mayele” gaat zelfs de psychedelische toer op. Percussie op – ja waarop eigenlijk? – wordt beantwoord met de stem van een sjamaan die lijkt op te borrelen uit het onderbewuste. Vervormd door niet nader genoemde psychotrope substanties galmt ze in je hoofd. Een nachtmerriesequentie uit een film – maar dan wel eentje met een frivole baslijn als soundtrack.
Dit is geen ‘wereldmuziek’. Dit is punk, DIY-muziek die toevallig gemaakt wordt in een Afrikaanse wereldstad met veel problemen. De muziek weerspiegelt in haar onstuimigheid het leven met zijn chaos van overdag en het nachtelijke feesten dat dit dagelijkse leven doet vergeten.
[…] KOKOKO! :: Fongola […]