Een jaar waarin hufters en hun schilden en vriendjes wegkomen met wat ze allemaal uitvreten en uitkramen, of daarvoor zelfs beloond worden, verdient de schoonheidsprijs niet bepaald. Gelukkig was er méér dan voldoende muzikale schoonheid om de maatschappelijke lelijkheid mee weg te spoelen. Het was nodig. Komaan 2020, u kan beter.
- Slipknot :: We Are Not Your Kind Naar stilaan aloude traditie was de opbouw naar Slipknots zesde plaat zeer bewogen: het ontslag van percussionist Chris Fehn na een lang aanslepende ruzie over royalties, het overlijden aan een overdosis van de jongste dochter van Shawn “Clown” Crahan en een depressie van frontman Corey Taylor die volgens hardnekkige geruchten tot een mislukte zelfmoordpoging had geleid. Maar de groep came back with a vengeance: met enerzijds hun bruutste plaat sinds klassieker Iowa, maar anderzijds hun meest experimentele. Door elektronica, snuifjes hiphop en sinistere soundscapes die voor dosering zorgen, was hun brutaliteit meer gefocust, efficiënt en doeltreffender dan ooit. Een moderne metalklassieker.
- Nick Cave & The Bad Seeds :: Ghosteen Caves verwerkingsproces van Arthurs dood gaat verder. Waar op Skeleton Tree de donkerte nog overheerste, gloort er nu af en toe licht. Want dat is wat verlies doet: je aan een jojotouwtje hangen en de hele tijd op en neer halen tussen hoop en wanhoop, troost en mistroostigheid. Deinend op diepweemoedige soundscapes en donkerblauw etherische sferen die zorgvuldig door Warren Ellis geweven worden. De derde Cave klassieker van dit decennium. Niemand die hem dat nadoet.
- Cult Of Luna :: A Dawn To Fear Op hun achtste plaat koppelt het Zweedse Cult Of Luna bruutheid aan schoonheid, wanhoop aan troost, uiterlijk geschreeuw aan innerlijk gefluister. Twee verpletterende optredens op Graspop en in Trix bewezen dat ze dit jaar niet alleen hun genre post-metal, maar ook zichzelf tout court overtreffen op dit moment. Een onovertroffen sloopkogel.
- Tool :: Fear Inoculum De meest geanticipeerde plaat van het jaar, en dat al sinds 2006. Maar kijk, in 2019 was het eindelijk prijs. En hoe. Fear Inoculumis het wachten waard geweest, met zeven tempeesten van songs waarin weemoed en waanzin hand in gaan. We zijn er na 77 luisterbeurten nog niet klaar mee.
- Brutus :: Nest Na de stormram Burst bevestigde Brutus magna cum laude met hun tweede. Nest is een pakkend verhaal van kwetsbaarheid en weerbaarheid, woede en weemoed, aantrekken en afstoten, euforie en heimwee, zekerheid en twijfel. Geen twijfel echter over hun livereputatie: ook die groeit steevast aan, zodat Brutus ondertussen veruit mee België’s beste op ’s werelds podia te vinden is.
- Billie Eilish :: WHEN WE ALL FALL ASLEEP, WHERE DO WE GO? Twee tienermeisjes bepaalden 2019: Greta politiek, Billie muzikaal. Want ja, dit was háár jaar. Met even toegankelijke als unheimliche pop wist Eilish generaties met elkaar te verbinden. En die met verve (fluogroene in haar geval) live wist te bevestigen. Billie Eilish is véél, maar geen eendagsvlieg.
- Bruce Springsteen :: Western Stars Een van Springsteens persoonlijkste platen, bleek pas achteraf. Aan de hand van verschillende personages blikt hij terug op zijn twijfels, zijn keuzes, zijn depressies. En badend in weidse arrangementen met strijkers en koperblazers. De herfst van Springsteens carrière kleurt goudgeel.
- Gaahl’s Wyrd :: Ghostir Een absoluut black metal-icoon maakt een van de meest gelaagde black metalplaten van deze eeuw. Gaahl (ex-Gorgoroth) bezweert, monkelt en krijst z’n demonen uit op een zinderende metalplaat die genres en sferen combineert. Een afdaling in de donkerste krochten van de geest, maar het luik bovenaan blijft open zodat er licht binnenvalt. Een trip zonder weerga.
- Het Zesde Metaal :: Skepsels Wannes Cappelle overtreft zich met tekstuele pareltjes over de zoekende, vaak onbeholpen schepsels die we allemaal, zonder uitzondering, zijn. Skepsels is bijgevolg een ontzettend waardevolle plaat van een band die op dit moment als geen ander in onze taal boeit en raakt.
- Zwangere Guy :: Wie Is Guy? & Brutaal Wat een dubbelslag: op 9 maanden tijd baarde Zwangere Guy twee meesterwerkjes waarin hij in onze moerstaal komaf maakt met persoonlijke en maatschappelijke demonen. Een brutalige krachttoer.
Dat het een uitstekend muziekjaar was, bevestigen deze bloedmooie backbenchers (die dat nooit zouden mogen zijn):
Ilse DeLange :: Gravel And Dust
Michael Kiwanuka :: Kiwanuka
The National :: I Am Easy To Find
Chelsea Wolfe :: Birth Of Violence
Lana Del Rey :: Norman Fucking Rockwell!
Leonard Cohen :: Thanks For The Dance
Blood Red Shoes :: Get Tragic
Balthazar :: Fever
Elbow :: Giants Of All Sizes
Rammstein :: Rammstein
En dan waren er nóg uitstekende platen van Sharon Van Etten, Trixie Whitley, Maggie Rogers, Opeth, Coldplay (jawel!), Banks, Madonna en Dead Man Ray.
Dat vertaalt zich uiteraard ook in een uitstekend livejaar. Staken er tot het middenrif bovenuit: Behemoth en Cult Of Luna, die beiden een weergaloze dubbelslag speelden op Graspop en respectievelijk in de AB en Trix. Tool op Werchter vervolledigt het podium.
De show van het jaar was Rammstein in het Boudewijnstadion.
Emomomentje van het jaar: afscheid van Slayer op Graspop.
Popfestijn van het jaar: Janelle Monae en vooral Kylie Minogue op Werchter.
Nog top op Graspop: Slipknot, Eluveitie, Cradle Of Filth, Candlemass, Gojira en Children Of Bodom.
Nog top tout court: Whispering Sons op Werchter, Brutus tweemaal in Trix, Rotting Christ in Trix, Gaahl’s Wyrd in de Biebob en Ilse DeLange in de Arenbergschouwburg.
