17.115.752 keer beluisterd. Voilà, dat is momenteel de Spotifystand voor “La Durée”. En dan kunnen we het vanaf nu over muziek hebben. Vier jaar na Everything, You See (verschenen in eigen beheer en grotendeels genegeerd, maar niet bij ons) en twee jaar na Still (Zeal Records) is de Limburgse pianist Wouter Dewit toe aan album nummer 3. Dat borduurt verder op het voorgaande, vijlt de kantjes weg, en gaat misschien verder naar de essentie van wie Dewit is.
Natuurlijk valt nooit voor 100% vast te leggen wie je bent en wat je kan en doet, maar na drie albums kan je wel een en ander in kaart brengen. Binnen en buiten de muziek. Dewit is zover we weten nog altijd leerkracht Engels, maar ruilde de stille Maaskant in voor het iets bruisender Hasselt, waar hij dit seizoen artist in residence is in CCHA, en zinnens is om van daaruit zijn ding te blijven doen. Dat doet Dewit hier opnieuw met (co-)producer Joris Peeters, een handvol gastmuzikanten en de vertrouwde Hoffmanpiano, die hij aanvult met Fender Rhodes, synth en schuchtere beats. Geen idee hoe extravert Dewit in het dagelijkse leven is, maar muzikaal is hij alleszins niet de man van het Grote Gebaar.
Dat heeft niet enkel te maken met temperament, experimenteerdrift of (gebrek aan) bereidwilligheid om plat te gaan voor commercie, maar kruipt ook in de details. Op een moment dat heel wat tot cultuurpausen uitgegroeide postklassieke pianisten en componisten enkel bereid zijn om te spelen op een top of the line-model — want zijn sommigen van hen niet de nieuwe spirituele leiders en zowat de enigen die nog kerken kunnen doen vollopen met hun semi-religieuze misvieringen? — , neemt Dewit genoegen met een buffetpiano, en blijven zijn albums een vage knutselsfeer bewaren. Dat zegt niet zozeer iets over de productionele kwaliteiten van Dewit en Peeters, meer over hun voornemen om het allemaal niet te zeer te polijsten. Verwacht ook geen rammelbak van amateuristisch geklooi. Dit is introverte muziek die de kortste weg naar het gemoed zoekt. Maar er mogen oneffenheden in zitten, indicaties dat de stap van keukentafel naar studio-opname zo kort mogelijk gehouden wordt. En dat charmeert nog altijd.
Even charmant blijven de beheersing en ingenieuze structuur van het album met uiteindes “Winter, Go” en “Wait For It”, die helemaal op maat van het druilerige fotowerk van Bart Slangen zijn. Dit is muziek om te beleven van achter een condensraam, of eventueel met een regenjas aan, want ook nu zitten er weer buitengeluiden in, zachtjes aanwezig. De piano wordt in beide stukken subtiel verpakt in allerlei galmlaagjes en effecten, al is er genoeg variatie. De melancholische strijkers die in de opener opduiken, blijven achterwege in het slot dat resoluut inzet op kaalheid.
Elders krijg je nog wat stukken die het album doen uitgroeien tot meer dan zomaar een solo pianoplaat. Het voorzichtig walsende “Listen To The Wind”, zo’n beetje de single van het album, doet het eerst met enkel piano, maar maakt verderop ook plaats voor meehuilende strijkers en een woordenloze stemmenstapeling van Peeters die haast iets sacraals krijgt. Een wat eigenaardig contrast duikt vervolgens op in “Go Deep”, waar de breuk tussen het pianostuk en de intrede van een kale beat misschien iets té abrupt is. Daarna lijkt het album opnieuw een meer uitgepuurde koers te varen, met het uitgebeende “Open A Door”, het korte, naar Richter-in-filmmodus neigende “Stay With Me, Here”, en het stuk kamermuziek “Flow”, dat door de intrede van een lome beat en 80’s synths plots wat naar Stranger Things-terrein neigt. Prima. Het zorgt ervoor dat Here ondanks de iets toegenomen lengte van de songs nooit echt in een voorspelbaar patroon belandt.
Kortom: zoals het artwork, dat perfect aansluit op het voorgaande, al suggereerde, vallen er geen grote veranderingen te rapen bij Dewit, of het zou al die pulserende synth van “Flow” moeten zijn. Hij lijkt zich vooral toegelegd te hebben op een verdere verdieping van de sound die stilaan vorm kreeg met Still en nu z’n definitieve vorm gevonden lijkt te hebben. Uitbreiding van de actieradius lijkt de volgende logische stap, tenzij de man besluit om die afgebakende zone helemaal binnenstebuiten te keren. Een hele reeks geplande concerten en die residentie zullen misschien inspiratie bieden. Tot dan kan Here de stilte net wat comfortabeler maken.
