Moet er nog Dylan zijn? Afhankelijk van behoefte en budget liggen er een relatief dunne en een behoorlijk dikke versie van de nieuwe The Bootleg Series te wachten op een plaatsje onder de kerstboom. Daarin wordt Blood on the Tracks vakkundig van het nodige achtergrondmateriaal voorzien.
Eindelijk, kan gerust gesteld worden. Geruchten over een aflevering van The Bootleg Series rond Blood on the Tracks doen sinds mensenheugenis de ronde en nu is het eindelijk zo ver. Goed nieuws? Ja, zeer goed nieuws! Maar ook: een zucht.
Want waar The Bootleg Series zich jarenlang presenteerden als handige dubbelaars die je behoefte aan Dylan-materiaal voor een poosje wisten te bevredigen, trad naarmate de uitgaves omvangrijker werden een gevoel van oververzadiging in. Is er echt behoefte aan om àlle versies die op een druilerige middag van Like a Rolling Stone ingeblikt werden in huis te halen, zoals het geval is bij The Cutting Edge? Dat is geen fijne luisterervaring meer, wat een Dylan-release bij voorkeur toch is, maar louter archeologie.
Langs de andere kant: de schatkamer die The Basement Tapes Complete vormt, is zo’n fijn oord om in te verdwalen, dat we in dat geval vier jaar na de release nog altijd enorm veel blijdschap ervaren van de aderlating die de aanschaf van de box vormde.
More Blood, More Tracks ligt daar, in zijn uitgebreidste versie, ergens tussenin. Het gaat om de volledige opnames van Blood on the Tracks, of wat de tand des tijds overleefd heeft. Dat betekent dat er vààk in herhaling gevallen wordt. Na “Simple Twist of Fate (Take 1A)” hebben wij simpelweg geen behoefte aan “Simple Twist of Fate (2A)”, zeker niet omdat die afgebroken wordt om plaats te maken voor, jawel, “Simple Twist of Fate (3A)”. En dan zitten we nog maar halverwege schijfje twee (van de zes) en moeten de acht takes van “You’re Gonna Make Me Lonesome When You Go” nog komen. Op den duur loop je verloren in de Dylan-takes. Dat was nu ook weer niet wat we verwacht hadden die zonnige lentedag waarop de muziek van Dylan voor het eerst binnenkwam en die hele middelbare school plots niet meer dan een detail leek, ook al lag er dan een stapel huiswerk naast het nog blinkende doosje van Highway 61 Revisited.
Los daarvan: zelfs de onvolledige songs zijn voor wie Blood on the Tracks hoog inschat (wantrouw personen die dat niet doen, zij kunnen zonder schuldgevoel een uitnodiging voor uw sociale activiteiten ontzegd worden) een feest om naar te luisteren. Alleen wordt het wat vermoeiend om dat in de hier gepresenteerde chronologische volgorde te doen. De hele zwik door elkaar schudden, blijkt de beste oplossing. Op die manier wordt ook More Blood, More Tracks een schijnbaar eindeloos Bob-fest. Niet kwaad voor een plaat over een relatiebreuk, al wil Dylan dat doorgaans zelf niet met zoveel woorden gezegd hebben.
Geniet mee van de weinige overgebleven originele opnames uit de New York-sessies, die in het verleden hun weg vonden naar talloze bootlegs, of van “Up to Me”, een song die hier in verschillende gedaanten langskomt, maar waarvan geen enkele door Dylan goed genoeg gevonden werd voor de originele versie van de plaat, terwijl andere songschrijvers een of meerdere ledematen zouden afstaan voor een dergelijke parel.
Van kattebelletjes tot uitgewerkte liefdesverklaringen en schetsen vol verdriet: in hun verschillende stadia van ontwikkeling zijn de songs van de Blood on the Tracks-sessies nagenoeg allemaal bloedmooi. Kluts de songs door elkaar (ze zìjn goed genoeg om in elke volgorde overeind te blijven) en je hebt een zowat perfecte box om een hele dag mee zoet te maken en je voor het slapen gaan voor te nemen dat daags nadien gewoon nogmaals te doen.
