Er zijn zo van die platen waarbij je het antwoord schuldig moet blijven op de vraag welk genre het precies is. Riddles van Ed Schrader’s Music Beat is er zo eentje.
De uit Baltimore afkomstige Ed Schrader debuteerde een klein decennium geleden met een lo-fi werkstuk waarop hij zichzelf enkel begeleidde op een tomtom-drum. Daarna haalde hij er bassist Devlin Rice bij, met wie hij twee albums uitbracht die ergens tussen energieke postpunk en experimentele indie zaten. Voor Riddles, het derde album van Ed Schrader’s Music Beat, deden ze een beroep op hun stadsgenoot Dan Deacon. Deze elektronica-muzikant nam niet alleen de productie voor zijn rekening, maar hij schreef ook mee aan de nummers en maakte de facto tijdelijk deel uit van de band.
Over het ontstaan van deze plaat ging er uiteindelijk bijna twee jaar heen. Een periode waarin zowel Schrader als Rice tegen persoonlijke drama’s aanliepen. Zo overleed niet alleen Schrader’s stiefvader — met wie hij een moeilijke relatie had — maar stierf ook Rice’s broer na een slepende ziekte. Het verwerkingsproces speelde zeker een rol in een aantal nummers (eerst en vooral in “Tom”), al voelt het geheel zeker niet als een melancholisch album aan.
De vervormde groove van opener “Dunce” zit ergens tussen industrial en Joy Division in en loopt mooi over in “Seagull”, dat begint met een minimalistisch dansend baslijntje om daarna in alle hevigheid los te barsten. Een sprankelend, repetitief pianomotiefje danst door de breed aangezette kamerpop van het titelnummer. Een moeilijke evenwichtsoefening die daar nog goed afloopt, maar op “Tom” net iets te dicht aanleunt bij Coldplay. Coldplay met ballen, dat misschien wel, maar het nummer is nog iets te melig om echt te kunnen bekoren. Dat nummer zorgt samen met slotnummer “Culebra” voor een inzinking op het einde van het album.
Gelukkig is de rest van het album een flink stuk beter. Zo zwerft de geest van David Bowie — de Berlijnse Bowie — door “Dizzy Devil”, met zijn lange, dreigende aanloop waarbij Schrader als een sneltrein zijn drums te lijf gaat om het nummer uiteindelijk in een heerlijke, alle kanten opspringende chaos te laten eindigen. Leunt “Rust” nog het dichtst aan bij de punk van hun eerdere albums, dan is “Wave To The Water” een rustpunt op het album. De invloed van tijdelijk lid Deacon is misschien nog het duidelijkst merkbaar in de dreunende elektropop van “Kid Radium”.
Riddles is een album dat sterk begint, maar naar het einde toe wat afzwakt. Het toont echter vooral aan dat Ed Schrader’s Music Beat een band is die eigenzinnig zijn eigen ding doet en zich niet laat vastpinnen op zijn verleden. Het risico wordt hierbij niet geschuwd. Dat zal misschien niet altijd even goed aflopen als hier, maar het maakt wel dat het een duo is dat verdient om in het oog gehouden te worden.
