Roger Waters :: Is This The Life We Really Want?

82819030

“Een behoorlijk goeie vervalsing”, zo omschreef Roger Waters ooit A Momentary Lapse Of Reason, de eerste plaat die Pink Floyd in de jaren ’80 zonder hem maakte. Is This The Life We Really Want? — Waters’ eerste soloplaat in een kwarteeuw — schurkt bij momenten zo dicht tegen de klassieke Floyd-sound aan, dat we bijna geneigd zijn om die omschrijving ook hier boven te halen. Gelukkig blijkt er nog genoeg van de angry young man over te zijn die Waters ooit was en vermijdt hij zo nipt een steriele herhalingsoefening.

Die vileine sneren richting zijn ex-collega’s waren in de jaren ’80 veeleer regel dan uitzondering. Geen wonder dat hij als veertiger al het imago van een grumpy old man had. Niet dat je Waters helemaal ongelijk kon geven. Hij moest immers met lede ogen aanschouwen hoe iedereen het merk “Pink Floyd” achterna liep, net toen hij een solocarrière probeerde uit te bouwen. Dat is ondertussen voltooid verleden tijd. De oude Floyd-fans voor wie hij lange tijd een paria was, hebben hem na zijn tournees met integrale uitvoeringen van The Dark Side Of The Moon en The Wall en de reünie op Live 8 terug aan de borst gedrukt.

Die reünie verderzetten in de studio lijkt nooit echt een optie te zijn geweest en hoe verdienstelijk ze ook waren, de laatste soloplaten van David Gilmour, noch The Endless River kwamen ooit in de buurt van hoe zo een reünieplaat had kunnen klinken. Is This The Life We Really Want? doet dat wel, maar er ligt dan ook om werkelijk elke hoek een verwijzing naar het verleden op de loer. Voortdurend worden de sound en feel van klassieke Floyd-albums gecopy-pastet en worden we om de oren geslagen met special effects. Radiostemmen, tikkende klokken, voetstappen, geblaf, explosies, een venster dat wordt ingeslagen… Werkelijk elk geluidseffect dat Waters ooit gebruikt heeft passeert de revue. Helaas zadelt je dat soms met het gevoel op dat Waters met een zelfingenomen grijns over je schouder komt hangen en in je oor “Heb je ’m? Heb je ‘m?” zit te hijgen, want al die trucjes en verwijzingen zijn toch geweldig goed gevonden van hem, niet?

Dat zijn ze helaas niet, maar gelukkig is dat gebrek aan originaliteit lang niet altijd een probleem zoals “Picture That” bewijst. Muzikaal vertoont het te veel gelijkenissen met “Welcome To The Machine” en Animals om toeval te zijn. Maar als Waters “Picture your kid with his hand on the trigger/Picture prosthetics in Afghanistan” zingt, heeft hij je wel bij je nekvel en duwt hij je met je neus op de feiten: “Picture a courthouse with no fucking laws/Picture a cathouse with no fucking whores/Picture a shithouse with no fucking drains/Picture a leader with no fucking brains”. Dit is de Roger Waters die elk moment een fan recht in zijn gezicht kan spuwen. “Follow me filming myself at the show/On a phone from a seat in the very front row” sneert hij sarcastisch. Wie bij een optreden van Waters op de eerste rij zit kan dus maar best zijn smartphone op zak houden. Als hij op zo’n moment naar het verleden knipoogt komt dat wel keihard binnen: “Follow Miss Universe catching some rays/Wish you were here at Guantanamo Bay”.

”Picture That” is niet de enige keer dat er een vette knipoog richting Animals wordt geworpen. “Smell The Roses“ doet dat zelfs nog nadrukkelijker. Of waar anders dacht u die groove, die synthesizers en die blaffende honden eerder al te hebben gehoord? “Bird In A Gale” herneemt dan weer de meest dreigende passages uit “Sheep”, maar voegt daar wel een flinke scheut “Obscured By Clouds” aan toe. Puur muzikaal zijn dit zonder meer de meest intense songs die Waters in veertig jaar heeft afgeleverd. Wat tillen we er dan aan dat zijn teksten alle kanten uitschieten? Het is duidelijk dat Waters vol opgekropte woede zit over de staat waarin de wereld vandaag verkeert. Terreuraanslagen, incompetente leiders, vluchtelingencrisis, bankencrisis, drones, klimaatontwrichting, bedreigde persvrijheid, Russische postorderbruiden, orgaanhandel, studentenprotesten, … Waters wil zo graag al die thema’s en nog zo veel meer in zijn teksten proppen dat hij er nooit in slaagt om zichzelf ook maar gedurende een nummer op een enkel onderwerp te focussen. In het titelnummer verliest hij zich in een stream of consciousness die de impact van zijn boodschap bijna de nek omwringt. En dat is jammer want met “Is This The Life We Really Want?” toont Waters dat hij wel van zijn eigen verleden kan loskomen en dat met strijkers die voor een keer niet richting pathos wijzen, maar richting A Moon Shaped Pool van Radiohead.

Dat Waters zich anders dan in het verleden nooit verliest in bombast — alleen “Broken Bones” dreigt er even dicht bij in de buurt te komen — is misschien wel te danken aan Radiohead-producer Nigel Godrich met wie hij de studio in trok. Al had Godrich best wat strenger mogen zijn in de songselectie. Zo klinkt “The Most Beautiful Girl” even doorsnee als de titel doet vrezen, kabbelt “The Last Refugee” een minuutlang voort zonder dat er iets gebeurt en wordt het afsluitende drieluik “Wait For Her/Oceans Apart/Part Of Me Died” pas helemaal op het einde heel even interessant. Is het een toeval dat net deze songs het nadrukkelijkst leunen op The Wall en The Final Cut? Precies die platen waarop het concept belangrijker werd dan de muziek? Maar anders dan bij The Wall en The Final Cut ontbreekt er hier een concept dat alles bij elkaar houdt. Een concept dat zijn verontwaardiging – hoe oprecht die ook mag klinken — beter had kunnen kanaliseren.

Is This The Life We Really Want? mag dan allesbehalve perfect zijn, het is een plaat waarvan er in deze tijden gewoonweg veel te weinig van zijn, een die woede en verontwaardiging een stem probeert te geven. En zo staat Roger Waters anno 2017 ondanks zijn verknochtheid aan zijn eigen geschiedenis toch met beide voeten in het heden.

7
http://www.rogerwaters.com
Columbia Records

verwant

David Gilmour :: Luck And Strange

Negen jaar na Rattle That Lock keert David Gilmour...

The Flaming Lips :: Flowers of Neptune 6

In hun nieuwe clip bij het uitstekende ‘Flowers of...

The Claypool Lennon Delirium :: Monolith of Phobos

Wanneer Les Claypool met nieuw werk op de proppen...

David Gilmour eind juli naar Tienen

David Gilmour -de stem en gitaar van het legendarische...

DIT WAS 2015: Roger Waters :: ”Het is boeken toe voor ‘The Wall”

De hele maand december blikt enola terug op het...

aanraders

Eddie Chacon :: Lay Low

Thrillseekers hebben altijd al best in een grote boog...

The Veils :: Asphodels

Finn Andrews is The Veils is Finn Andrews. Zo...

Squid :: Cowards

Op hun derde album Cowards trekken de Britten van...

Adrian Crowley :: Measure of Joy

Adrian Crowley kan je moeilijk lui of gemakzuchtig noemen:...

Lambrini Girls :: Who Let The Dogs Out

De reputatie was er al, nu heeft Lambrini Girls...

recent

Jasmine.4.t :: You Are The Morning

Jasmine Cruickshank had hoogstwaarschijnlijk een boek kunnen schrijven over...

When we see Us :: BOZAR, Brussel

In BOZAR zijn honderdvijftig kunstwerken van pan-Afrikaanse kunstenaars neergestreken....

Douglas Firs

12 februari 2025Het Depot, Leuven

Met je ogen dicht waan je je bij de...

Captain America: Brave New World

Na de vette jaren van de Avengers-cyclus, volgden voor...

Frank Westerman :: Zeven dieren bijten terug

Tot in den treure is de achterflap al verketterd...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in