Hoera, een nieuwe Real Estate! Daar hadden we in deze donkere tijden behoefte aan. In Mind is de opvolger van het drie jaar oude Atlas en in die drie jaar is er niet veel veranderd. Niet dat we van de jinglejangle-stijl van Real Estate een grote verandering hadden verwacht, maar In Mind vertoont wel erg weinig tekenen van vooruitgang. Het levert een gezapig maar wisselvallig plaatje op.
Real Estate is au fond een band die “gewoon maar” albums maakt zonder daar een groot verhaal aan op te hangen. Als er iets van verhaal achter deze plaat zou zitten, dan is het wel de split met gitarist en stichtend lid Matt Mondanile die zijn project Ducktails verder wilde uitwerken en uiteindelijk werd vervangen door Julian Lynch. Deze configuratie van Real Estate is ondertussen een jaar oud en je hoort op de plaat dan ook een goed op elkaar ingespeeld vijftal met een uitgesproken psychedelische hoofdrol voor de elektrische gitaar.
Let bijvoorbeeld op “Serve The Song” waar een fuzzy wah-wah gitaar het nummer een eigen smoel geeft. En dat is nodig. Real Estate is in alle opzichten een vrij behoudzuchtige band die niet erg geïnteresseerd is om zich aan nieuwe artistieke avonturen te wagen, waardoor het soms moeilijk is om nummers uit elkaar te houden. De jingle-jangle Byrds gitaren, de boterzachte stem van Martin Courtney, dat gezapige zondagochtendtempo van de drums: dit is niet voor mensen die hun muziek op het scherpst van de snee willen hebben.
Op zich is dat natuurlijk geen probleem, maar het maakt wel dat In Mind, veel meer dan voorganger Atlas, het moeilijk vindt om zich als individuele plaat te profileren. Atlas hing niet alleen van begin tot eind sterk aan elkaar, maar herbergde bovendien ook een gulle handvol van Real Estates beste nummers tot nu (“Talking Backwards”, “Had To Hear”…). Dat is minder zo op In Mind, dat omslachtiger en doorwrochter klinkt, maar daardoor ook afstandelijker. Neem bijvoorbeeld “After The Moon”, dat na een fade out plots weer uit het niets voor vijftien seconden hernomen wordt. Uiteindelijk is dat niet meer dan wat leuke spielerei dat weinig aan de plaat als geheel toevoegt.
Dat gezegd zijnde, de aarzelende, spannende opener “Darling” en het gelukzalige, lichtjes nostalgische “Stained Glass” (dit is pure Byrds in het refrein) zijn wel degelijk hoogtepunten die een Real Estate-plaat waardig zijn. Ook afsluiter “Saturday” is glasheldere zonneschijn die een mistige ochtend doet opklaren en samen vormen ze een triumviraat waarvoor we nog altijd naar Real Estate luisteren: om naar een andere wereld te worden meegenomen.
Het is echter wanneer de “echte wereld” zijn intrede doet, dat In Mind zwaar uit de bocht gaat. Real Estate mag dan een band zijn die muzikaal naar de jaren 70 loert, maar dat betekent niet dat een van clichés en platitudes doorspekte tekst als “Diamond Eyes”, een nummer door Alex Bleeker geschreven en gezongen, de plaat moet halen. De melodie die erop werd geplakt is stuntelig en eentonig en op rijmelarijen als “It’s a time to be humble, it’s a time to be free / It’s a time to raise our voices loud and not go quietly / Where the sky meets the shoreline and the mountains meet the sea / I have music all around me bringing timeless melody” zit echt niemand te wachten.
De rest van de plaat schippert ergens doelloos tussen de drie bovenvermelde hoogtepunten en dat ene verbijsterende dieptepunt in. “Two Arrows” toont een iets ander gezicht van Real Estate: het prozactempo en zalvende melodie van de eerste helft verandert na drie minuten compleet van tempo om vervolgens te ontaarden in een jamsessie waarop het ongetwijfeld fijn jointjes roken is (hoewel dat hoge, repetitieve ritmegitaartje ons na een tijdje wel op de zenuwen gaat werken). De jam wordt vervolgens abrupt afgesneden: stilte, gedaan, einde nummer. Het is misschien grappig bedoeld maar echt aangenaam luisteren is het niet.
”Two Arrows” functioneert als een soort van scharnier tussen de eerste, puntige helft van de plaat en de tweede helft waarop In Mind eigenlijk compleet buiten adem raakt. Je krijgt het gevoel dat het hoogtepunt van de plaat eigenlijk al lang voorbij is, en daar zit de wat slordige tracklistsequentie ongetwijfeld voor iets tussen. Zo is “White Light” klassieke Real Estate dat op zich wel bijzonder mooi is (die “aaah” achtergrondkoortjes!), maar dat na het intense “Two Arrows” zich te weinig kan profileren en daarom wat meer naar voren had gemogen. Bovendien zijn “Holding Pattern” en “Time” op zich wel oké nummers, maar slagen ze er niet in zich voldoende te onderscheiden. Van “Same Sun” herinneren we ons na een handvol luisterbeurten achteraf nog altijd niets.
Om eerlijk te zijn: we hadden na drie jaar wachten op een nieuwe Real Estate op meer gehoopt. Meer artistieke evolutie, scherpere nummers, wat meer spanning misschien, misschien eens een vrouwelijke achtergrondzang om de boel eens te breken. Bovendien mag Courtney ook wel eens op zoek gaan naar wat interessantere thematiek: die voorstedelijke malaise waar hij nu al zo lang over schrijft, hebben we nu wel gehoord.
Akkoord, Real Estate is geen band waar je in de eerste plaats voor de teksten naar gaat luisteren, maar het kabbelt allemaal wat te onopvallend voorbij om goed te zijn. In Mind is dus al bij al mooie achtergrondmuziek als u tot rust wil komen maar voor Real Estate is het jammer genoeg niet veel meer dan een degelijke pas op de plaats.
Real Estate speelt op 15 juni in de Orangerie in Brussel.
