Juffrouw? We zijn Mondanile weer kwijt.
Met hun vijfde cd tuimelen Matthew Mondanile en zijn Ducktails weer way down the rabbit
hole van de psychedelische poprock. Ariel Pink, Tame Impala, Unknown Mortal Orchestra en
ook Real Estate (bij wie
Mondanile fulltime gitaar speelt) snorden eerder al diverse identiteiten op in die koortsdroom. Matt
plaveide er telkens obstinaat zijn eigen weg: met de Ducks zette hij steevast koers richting
pastorale melancholie.
St. Catherine beschrijft nogmaals dat pad door de botanische tuinen van Mondaniles eigen
bedauwde brein. Ditmaal wordt hij vergezeld door Rob Schnapf, de producer die dik vijftien jaar
geleden mooie dingen deed met Elliott Smiths Either/Or en XO. Schnapfs
aanwezigheid laat zich duidelijk merken: de korrels lofi die je tijdens een luisterbeurt van
Ducktails’ vorige platen in je oren aantrof, zijn op St. Catherine vervangen door een uitgepuurde,
glibbergladde sound. Het was al voorgekauwd, maar dankzij Schnapf entert Ducktails’ comfort
food je lichaam nu nóg vlotter.
Of dat per se slecht is? Welnee. Single “Headbanging In The Mirror” bedwelmt je met geurige,
warmbloedige vibes, zoals “Hamilton Road” dat in 2011 ook al deed. “Surreal Exposure” is een soufflé van
een nummer en na “In Heaven’s Room” ben je alles vergeten wat aardrijkskundeleraars en Frank
Deboosere je ooit vertelden.Onthoud: jonge briesjes worden gewoon gevormd door de etherische
stem van Julia Holter en de strijkstokken van Chris Votek en Andrew Tholl.
Ducktails maakt mooie muziek, maar wordt vaak verweten van inspiratie te zijn verstoken.
Niet alles op St. Catherine kan dat bezwaar weerleggen. Het is, in een aantal opzichten, een plaat
die wil onthechten. De liedjesteksten, genre “Nothing less and nothing more/Don’t know what else
to do” (“St. Catherine”), willen alleszins al niet te veel benoemen. De melodieën? Die dingen naar
een glimlach dan wel een traan, maar zelden kunnen ze een huiszoekingsbevel voorleggen om je
hele gemoedstoestand overhoop te halen. De perstekst bij de plaat en de tracktitels benadrukken
graag dat het album op verschillende locaties werd opgenomen Mondanile was het voorbije jaar
op tournee met Real Estate maar die diversiteit sijpelt niet door naar de nummers. De bijdragen
van verschillende muzikanten zoals James Ferraro op “Headbanging In The Mirror” helpen, maar
toch krijgen we te vaak een DucktailsdoetDucktailsgevoel. Om maar te zeggen, St. Catherine
zal weinig mensen van hun sokken blazen.
Wat dan toch op een goede, ‘kijk eens aan!’manier tot fronsen stemt, is het verrassend
aanwezige “Into The Sky”. De drum kletst een tikje luider en het ruigere gitaarwerk doet
Mondaniles hangmat af en toe gevaarlijk schommelen. Het is het flagrantst progrockgetinte
nummer uit Ducktails’ catalogus tot nog toe, en je wil meer van waar dat komt.
Tot dan moet je het stellen met een aantal degelijke singles. Bij gebrek aan groeinummers
blijft “Into The Sky” het spannendste nummer op de plaat. Dat het doet verlangen naar de
volgende Ducktails, zegt veel over Mondaniles muzikale potentieel, maar evenveel over de mate
waarin hij dat hier aanspreekt. Anders gezegd, op zijn volgende cd mag Mondaniles hangmat een
threesixty doen, of we zijn allemaal het bos in.
