Met deze vierde vaart Tennis verder op de koers die de eerste drie albums hadden uitgezet: die van de licht verteerbare, zwoele sixtiespop with a twist. Al dreigt die twist steeds verder af te drijven.
Een groepsnaam als Tennis, daarmee nodigt het muzikale liefdespaar Alaina Moore en Patrick Riley uit tot bedenkelijke woordspelingen. Maar u kent ons natuurlijk te goed om hier flauwe grapjes te verwachten over het succesvolle gemengd dubbelspel dat de carrière van dit duo uit Denver, Colorado ondertussen geworden is. En terecht. Wij houden net als u van een goeie witz op zijn tijd, maar laat ons de grollen houden voor bands die ook muzikaal een lachertje zijn — er zijn er voldoende.
Want laat het duidelijk zijn: Tennis is veel meer dan een opvallende groepsnaam. Het is een band die al enkele jaren bewijst de kunst te beheersen om sierlijke popsongs te schrijven zonder er allerlei vergezochte trucjes mee uit te halen. Maar ook: zonder op het territorium van de potentieel grijsgedraaide radiohit te belanden. En het gaat bovendien nog ergens over, want uit de love story van de bandleden komen verhalen over de goede en kwade dagen naar boven, rijzen vragen waarop geen van de twee het antwoord weet en ontspringen onvervalste emoties. Niets minder dan het echte leven, kortom.
Een zevental jaar geleden vonden Moore en Riley de inspiratie voor hun debuut Cape Dory op de golven van de Atlantische Oceaan. De wateren langs de Amerikaanse westkust waren een jaar lang hun toevluchtsoord, contact met het leven aan wal was er nauwelijks. Dat leverde niet één maar wel drie limoenfrisse popalbums op (zie ook: Young and Old uit 2012 en Ritual In Repeat uit 2015), tot de inspiratie op een dag toch opdroogde. Het duo koos dan maar opnieuw het sop, deze keer dat van de oostkust.
Weg van alles maar tegelijkertijd ook terug naar het begin, en dat heeft de twee duidelijk goed gedaan. Yours Conditionally is het zwoelste en meest sexy klinkende plaatje dat Tennis al uitbracht, ondanks de relatie- en levensperikelen die er voortdurend in doorschemeren. Zo liegt opener “In the Morning I’ll Be Better” er niet om: achter het zacht wiegende ritme schuilt de goedbedoelde belofte om alles weer zoals vroeger te gaan doen. Het zonnige timbre van Alaina Moore en het glinsterende gitaarspel van Patrick Riley kunnen niet verhullen dat het leven nu eenmaal meer is dan rozengeur en maneschijn.
Optimistische popakkoorden smelten samen met sombere zelfreflectie en thema’s waarbij het allesbehalve vrolijk wegdromen is. “My Emotions Are Blinding” klinkt bijna verontschuldigend voor al die kleine kantjes van het getrouwde leven, maar doet dat wel met een baslijntje om van te snoepen. En “Ladies Don’t Play Guitar” tackelt de genderclichés van de popmuziek met beide voeten vooruit, maar doet dat wel met een wulpse beat en zijdezachte keyboards.
Dat Moore en Riley net zoals bij hun debuut een sabbatjaar op zee nodig hadden om tot dit album te komen, wil niet zeggen dat Yours Conditionally een nostalgische herhalingsoefening is geworden. Deze vierde plaat ligt immers opvallend gemakkelijker in het oor dan zijn voorgangers. De scherpe kantjes werden meer en meer gladgevijld door de met honing ingesmeerde stembanden van Moore, daar zijn zonovergoten deunen als “Fields Of Blue” en “Baby Don’t Believe” de mooiste exponenten van. Het is al flink zoeken om nog sporen terug te vinden van de grillige hooks en de donkere effecten uit de albums 1 tot en met 3.
Tennis blijft een boeiend vat vol tegenstrijdigheden, maar kiest op Yours Conditionally dus voor een geluid zonder al te veel stoorzenders. Dat hoeft voor de fans geen reden te zijn om ongerust te worden, want Moore en Riley zullen zelf ook wel weten dat het op een woelige zee veel leuker varen is.
