September mag dan wel aangebroken zijn, The Frightnrs zijn niet onder de indruk en breien met Nothing More To Say een vervolg aan de zomer. Hoe zwoel de vibes echter ook mogen zijn, over dit debuut hangt een kille schaduw.
Het verhaal van The Frightnrs werd immers door tragiek getroffen nog voor het goed en wel begonnen was. De uit Queens, New York afkomstige band werd vorig jaar getekend door Daptone, u vast welbekend als het label dat soul opnieuw hip wist te maken en eerder dit jaar de eerste stappen richting garagerock zette middels het uitbrengen van het debuut van The Mystery Lights, een groep die het voorlopig vooral van zijn podiumprestaties moet hebben.
Vorig jaar bracht het label de 7” “I’d Rather Go Blind” uit, een rocksteady-interpretatie van de Etta James-klassieker door het New Yorkse viertal. Daarmee kwam de carrière van de band, die sinds 2011 aan een sluipende opmars bezig was, in een stroomversnelling. De liefde van de muzikanten voor het genre had hen bij andere liefhebbers van de klassieke aanpak gebracht en samen met Daptone leek een mooie toekomst in het verschiet te liggen: een oerdegelijke rocksteadyplaat maken, zoals dat in de hoogdagen van Studio 1 gebeurde, zou daarbij het eerste wapenfeit zijn.
Het resultaat is er en klinkt indrukwekkend. Zeker gezien de omstandigheden waarin Nothing More To Say tot stand gekomen is. Tijdens het proces dat tot het album leidde, werd bij frontman en songschrijver Dan Klein ALS vastgesteld. De spierziekte sloeg hard en genadeloos toe: het lukte Klein niet meer alle songs in de studio in te zingen, wat producer Victor Axelrod ertoe noopte takes van demo’s te gebruiken, al valt aan die opnames kwalitatief niets af te dingen. De release van het album heeft Klein niet mogen meemaken: de man met de fluwelen stem overleed in juni.
Een groot verlies, zoveel mag duidelijk zijn wanneer deze elf parels langs komen glijden. Niet alleen als zanger, maar ook als songschrijver laat Klein een gapend gat achter. Op twee covers na pende Klein het materiaal voor de plaat bij elkaar en die songs hoeven niet onder te doen voor het beste materiaal van Jackie Opel of The Eternals. Van opener “All My Tears”, dat met zijn gedreven drumintro en wanhopige vocalen een bitterzoete toon zet, tot de even catchy als droeve afsluiter “Dispute” brengen The Frightnrs een vibe tot leven die zowel feestelijk als melancholiek van aard is en daarmee nagenoeg onweerstaanbaar blijkt.
Daarbij mag de impact van de rest van de groep niet uit het oog verloren worden. Het samenspel klinkt in al zijn subtiliteit — waarin The Frightnrs stevig uitblinken, zoals blijkt na koptelefoonbeluisteringen — ronduit indrukwekkend en dan zijn er nog die backing vocals! “Hoe meer stemmetjes hoe beter” lijkt het motto en wie zijn wij om daar tegenin te gaan?
Als er gecoverd wordt — wat in tegenstelling tot wat coverbands doen vermoeden veel te weinig gebeurt — zit het eveneens snor: “Gotta Find A Way” van Bob & Gene of “Gonna Make Time” van Shaun & Starr (check alstublieft ook hun langspeler!): The Frightnrs laten hun versies met zo’n naturel weerklinken dat je bijna zou zweren dat het om originals gaat.
Nothing More To Say mag dan wel onder een donker gesternte tot stand gekomen zijn en zo kort op de gebeurtenissen niet los te koppelen zijn van de omstandigheden waarin het album gemaakt is, wanneer al het stof gaan liggen is, blijft de essentie over en die is dat dit een pracht van een debuut is, eentje waarmee de winter een hele poos buiten de deur gehouden zal worden en die hopelijk nog jaren een gelukzalige glimlach tevoorschijn zal weten te toveren.
Dan Klein wou niet dat zijn dood het einde van The Frightnrs zou betekenen. Onder welke vorm is nog niet geweten, maar de overige leden hebben de intentie verder te gaan.
