The Velvet Underground :: The Complete Matrix Tapes

82819355

Jingle Bells nog aan toe. De eindejaarsperiode is weer in het land en dat is traditiegetrouw het sein voor platenmaatschappijen allerhande om hun archieven uit te pluizen en wat ze daar vinden in boxsets op de markt te brengen. Bij de erven Lou Reed moet er een nieuwe archiefkelder ontdekt zijn, want van The Velvet Underground krijgen we niet alleen een luxe verjaardagseditie van Loaded, maar ook — en vooral — hun tot nu toe meest essentiële liverelease.

Weinig bands zijn er in geslaagd om in een zo korte tijd een zo onuitwisbare invloed op de rockmuziek na te laten als The Velvet Underground in die paar jaren dat ze actief waren tussen 1965 en 1970, toen Lou Reed gedesillusioneerd de deur van de band achter zich toesloeg. De banaanplaat is een van de essentiële platen van de rockmuziek, een meesterstuk waarin alle elementen samen kwamen tot een perfect storm: songs, sound, een iconische hoes en thema’s die tot dan toe terra incognita waren in de rockmuziek zoals expliciete verwijzingen naar harddrugs of SM. Het een jaar later verschenen en in feedback gedrenkte White Light/White Heat zou tot decennia later een blauwdruk zijn voor heel wat alternatieve gitaarbands. Na het vertrek van John Cale en de komst van bassist Doug Yule zou de band een meer traditionele weg inslaan, met de claustrofobische folk van The Velvet Underground en de toegankelijke rock van slotstuk Loaded. Maar voor het commerciële succes zou Lou Reed moeten wachten tot een zekere David Bowie een paar jaar later zijn weg kruiste.

Na de release van The Velvet Underground trok de band in het najaar van 1969, gedesillusioneerd door het gebrek aan succes in hun thuishaven New York, door de VS en Canada. Zo speelde de band in totaal 18 avonden in San Francisco, waarvan het merendeel in de kleine Matrix club, waarbij ze elke avond twee sets speelden. Vier van deze optredens, daterend van 26 en 27 november, worden nu officieel uitgebracht in de cd box The Complete Matrix Tapes. Het is zeker niet de eerste keer dat er een live plaat uitgebracht wordt van The Velvet Underground, maar met de voorgaande releases scheelde er altijd wel iets. De geluidskwaliteit was uitermate belabberd (Live At Max’s Kansas City), het was een hutsepot van verschillende optredens (1969) of een combinatie van beide (The Quine Tapes). Hier krijgen we volledige optredens te horen, en in een uitstekende geluidskwaliteit want ze werden er toen professioneel opgenomen. Een kniesoor zal opmerken dat er eigenlijk niet zo heel veel nieuws te horen valt in de deze box aangezien het merendeel van de songs al te horen was op eerdere live albums of de ‘deluxe edition’ van The Velvet Underground. Uiteindelijk zijn amper 9 songs nooit eerder officieel uitgebracht, maar wie daar geen bezwaar over maakt krijgt hier een kleine schatkist in handen.

Wie dacht dat The Velvet Underground met de vervanging van John Cale door Doug Yule het rauwe randje kwijt was, mag die illusie opbergen. “The Black Angel’s Death Song”, een song die op plaat volledig steunt op de vioolpartij van John Cale, krijgt hier een minstens even rammelende en krijsende versie mee, waarin Yule zijn orgel in ware Guantanamo-stijl martelt. Maar The Velvets tonen zich eveneens superieure garagerockers zoals op “I Can’t Stand It” of een vroege versie van “Rock & Roll”. Hoogtepunten te over: “White Light/White Heat” klinkt als withete teringherrie en “What Goes On” eist hier zijn rechtmatige plaats in het canon der grote Velvet-songs op. Het buitenbeentje in de box is echter de derde set. Waar de andere drie sets een gelijkaardig patroon volgen met twaalf songs, waarvan ongeveer de helft gemeenschappelijk over die sets, wordt die derde set gedomineerd door lange jams. Naast een lange versie van “Heroin” — noblesse oblige — is het hoogtepunt de 36 minuten durende waanzin van “Sister Ray”, maar bijna even opvallend is een lijzige en dreigende versie van het veel minder bekende “Ocean” dat afklokt op net geen 11 minuten.

Niet dat er geen rustpunten ingebouwd worden. “I’m Waiting For The Man” is hier geen gejaagde grootstadsshuffle zoals de studioversie maar –vooral in de eerste set — een langzame, ijle en slepende klaagzang van een junkie. Daartegen staan dan bijvoorbeeld weer het heerlijke rammelige slaapliedje “After Hours”, net als op plaat gezongen door Moe Tucker, of het bluesy “Over You” als schijnbaar achteloos gespeelde tussendoortjes, maar die uiteindelijk genoeg angels hebben om in je hersenpan te blijven steken. We kunnen nog wel even doorgaan met het opsommen van hoogtepunten, maar laten we nog even “Lisa Says” vermelden. Een van de vele “says”-songs die Lou Reed indertijd neerpende — ook Stephanie, Candy en Caroline kregen die eer – klinkt het misschien wel bedrieglijk eenvoudig maar het is zo’n song waar Lou Reed hier en daar een paar treden van de toonladder weet te missen en daardoor het liedje nog extra breekbaar maakt.

Is er dan niets aan te merken op deze box? Toch wel. Zo komt de uitwerking van de box nogal low budget over. Geen luxueuze versie die naast de verjaardagsedities van hun reguliere albums kan staan, maar een klein benepen doosje, met een sober boekje waarin amper twee foto’s staan. Maar over de inhoud kunnen we geen opmerkingen over maken. Die toont immers meer dan welke eendere liverelease dat The Velvet Underground niet alleen een van de bands uit de jaren zestig is die een onuitwisbare invloed op de rockmuziek uitoefenden, maar dat ze ook live een verpletterende indruk wisten na te laten.

8.5
http://www.velvetundergroundmusic.com/
Universal

verwant

John Cale :: Mercy

'Bij momenten zo hermetisch als een muizenreet'. Dat was...

Best Of John Cale

Geef toe: meestal zijn ze uw geld niet waard,...

White Light, White Heat :: Waarom The Velvet Underground ook na een halve eeuw blijft fascineren

"Elke band die die plaat kocht, stichtte later een...

De staylist van (se)

Het heden voelt bijwijlen ondraaglijk en wat de toekomst...

Best Of : Lou Reed

Geef toe: meestal zijn ze uw geld niet waard,...

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

Talk Show :: Effigy

Het leven is een club waar al eens klappen...

Whispering Sons :: The Great Calm

Wat het Belgisch leger steeds meer nalaat, weten de...

recent

Zimmerman

17 maart 2024Rotown, Rotterdam

Zondagavond spelen Ivy Falls en Zimmerman in Rotown in...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

The Smile

15 maart 2024Vorst Nationaal, Brussel

Er zit een goeroe verborgen diep in Thom Yorke....

Benni :: Make Me Blind

Vanuit het land van de eeuwige herfst bracht de...

Miek Zwamborn :: Onderling – Langs de kustlijn van Mull

Hoe maak je als auteur het landschap tot hoofdpersonage...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in