Met Depression Cherry liet Beach House eerder dit jaar een onvoldaan gevoel na. Weg waren de meeslepende songs, ingeruild voor een meer ingetogen aanpak. Geen twee maanden later is er Thank Your Lucky Stars, dat een en ander enigszins goed maakt.
Bij de eerste beluisteringen kon de kloof tussen beide albums amper groter zijn: Depression Cherry klonk aanvankelijk behoorlijk minder indrukwekkend dan zijn voorgangers en Thank Your Lucky Stars betoverde vanaf de eerste luisterbeurt. Nu er alweer enkele weken verstreken zijn sinds het verschijnen van die laatste plaat, blijken beide albums eigenlijk behoorlijk naar elkaar toe gegroeid.
Depression Cherry mag dan wel breken met de evolutionaire trend die Beach House in zijn werk liet sluipen, het album blijkt na een aantal luisterbeurten over meer kwaliteiten te beschikken dan aanvankelijk het geval leek. Thank Your Lucky Stars lijkt zich nu, schijnbaar vanuit het niets, maar in werkelijk aangekondigd met ogenschijnlijk nietszeggende zinnetjes in het vinyl van zijn voorganger, aan te dienen als een ondersteunend werkstuk dat opgebouwd werd uit negen voorzichtige parels.
Het zachte wiegen waarmee “Majorette” de plaat bijna ongemerkt van start laat gaan, zet de toon voor wat volgt: trage ritmes, ijle synthesizers, bijna plechtstatige zang van Victoria Legrand en even subtiel als ingenieus gitaarspel van Alex Scally. Het resultaat is een week gevoel in de maag, dat er ooit voor zorgde dat Beach House tot huislievelingen uitgeroepen werden, tijdens “All Your Yeahs”, dat behalve op een pracht van een titel ook kan bogen op een zo nu en dan opduikend, even subtiel als ontroerend melodietje. In al zijn breekbaarheid is dit pop op z’n mooist.
“Elegy to the Void” laat, nadat het zachtjes komt aanzetten, de scherpe noten in een forse stroom op de luisteraar los en weeft zo minutenlang een klankentapijt waarin het heerlijk achterover zakken is. “Common Girl”, dat wel heel hard doet denken aan “Out on the Sea”, dient zich aan als een slaapliedje voor volwassenen op zoek naar de geborgenheid van lang vervlogen tijden.
Dat gevoel is mogelijk de sleutel tot deze nieuwe Beach House en misschien zelfs tot zijn voorganger. Legrand en Scally laten het grote geluid achter zich en kiezen voor een aanpak die gericht is op knusse ontroering, een gevoel dat aanvankelijk leek te ontbreken op Depression Cherry maar dat hier, én ondertussen op de eerder aan twijfel onderworpen voorganger, present blijkt te zijn.
Er gaapt immers niet bepaald een hemelsbrede kloof tussen de twee releases die Beach House dit jaar op de wereld los liet, verre van zelfs. Mogelijk is het de intredende herfst die zorgt dat Thank Your Lucky Stars hier ietwat inniger omarmd wordt, maar net zo goed was Depression Cherry een worp die meer tijd vroeg om voluit te kunnen schitteren.
Met het uitbrengen van deze nieuwe plaat zorgt Beach House er – iets sneller dan verwacht – voor dat de opbouw van de discografie, waarin platen per twee samen lijken te horen, intact blijft. Hoewel dit duo mogelijk het minst beklijvende is tot nu toe, is de nieuwgierigheid naar hoe deze muziek live tot zijn recht komt, ontzettend groot, waarmee Beach House zich handhaaft als een van de belangrijkste bands van de laatste jaren.
Beach House speelt op 3 november in de AB. Het concert is uitverkocht.
