Stuff. Nordmann. Jazz, of althans muziek met een serieuze jazzinvloed, maakt een opmerkelijke comeback in Vlaanderen. En reken daar nu ook maar het TaxiWars van Tom Barman en Robin Verheyen bij, die hun eerste titelloze album op het publiek loslaten.
De liefde van Tom Barman voor jazz is al lang genoeg bekend. Zo was er de sample van Charles Mingus’ “Far Wells, Mill Valley” in “Theme From Turnpike” van dEUS en stelde hij compilatiealbums samen voor de legendarische labels Blue Note en Impulse!. Dat hij nu op de proppen komt met een jazzplaat zal dan ook voor niemand een verrassing zijn. En dat doet hij samen met zijn compagnon de route, de in New York residerende saxofonist Robin Verheyen. Die is niet alleen bekend van zijn eigen Robin Verheyen NY Quartet, maar ook van samenwerkingen met mooi volk als o.a. Ravi Coltrane en Joey Baron. Ook voor de ritmesectie werd een beroep gedaan op naar New York uitgeweken landgenoten, met name Nicolas Thys (Lee Konitz, Toots Thielemans) op bas en Pierre Antoine (Philip Catherine) op drums.
Verheyen en Barman hebben binnen TaxiWars een duidelijke taakverdeling: de composities zijn van de hand van de saxofonist, terwijl Barman zich beperkt tot de teksten. Het gevolg is dan ook dat TaxiWars geen jazzy versie van dEUS is, maar een echte jazzband. “Geen ellenlange solo’s” was de instructie zoals Barman die meegaf, en het resultaat zijn twaalf relatief korte, puntige en bedrieglijk eenvoudige songs waarin de broeierige sound van een taxirit in een grootstad opgeroepen wordt. Reken daarbij nog de zang van Tom Barman: de ene keer croonend, dan weer in parlando of gewoon zingend en bij momenten zelfs schreeuwend. Dit is muziek die niet alleen refereert aan jazzgrootheden als Charles Mingus en Max Roach, maar waarin je evengoed — net in dat korte en broeierige — de invloed van een band als Morphine kan horen.
Hoogtepunten? De op een heerlijke groove drijvende opener “Death Ride Through Wet Snow” is al meteen een voltreffer. Een compleet andere sfeer wordt er opgeroepen in het laidback gebrachte “Pearlescent” — incluis baslijn die prachtig is in zijn eenvoud — of de klaagzang die “Recent Winds” is. Kippenvel. Op het geslaagde titelnummer “TaxiWars” en het dreigende “Let’s Get Killed” krijgen we een meer dansbare variant van de band te horen. Want ook dat is TaxiWars: geen muziek om bij de pakken te blijven zitten, bewogen moet — en zal — er worden. Meer van dat op de sterke slotsong “Colliseum”, die als een soort synthese van het hele album kan gelden: funky, swingend en vooral ook een ritme dat bijblijft. Al dient het eerlijkheidshalve ook wel gezegd te worden dat de band zich soms wel enigszins vergrijpt in hun experimenteerdrift. Op “Questionsong” klinkt Barman bij momenten eerder alsof hij een kikker in de keel heeft en het gebruik van distortion in het voor het overige prima “Who That” bewijst de song geen dienst.
TaxiWars is het soort plaat dat dreigt tussen twee stoelen in te vallen: voor rockfans is het misschien net allemaal wat te jazzy, terwijl jazz-fans kunnen afgeschrikt worden door de vocale capriolen van Tom Barman. Maar om dat lot beschoren te zijn is het album veel te goed. Het is het debuut van een band — geen nevenproject dat snelsnel wat nummers opnam — die een eigen geluid heeft gevonden, en zo meteen zijn eigen plaats weet op te eisen in het muzieklandschap. Een plaat met een paar kleine gebreken, maar ook met een eigen attitude. TaxiWars is de perfecte soundtrack voor een zwoele zomeravond. Nu moet enkel het weer nog meewillen.
TaxiWars kan je deze zomer nog live aan het werk zien op Gaume Jazz (9/08) en Jazz Middelheim (13/08).
