En de prijs voor meest indrukwekkende black metal plaat van het jaar gaat naar… het debuut van Wiegedood.
Geduld is een schone deugd. Levy Seynaeve (Amenra, Hessian), Wim Coppers (The Rott Childs, Rise and Fall en sinds kort ook White Jazz en Supergenius) en Gilles Demolder (Oathbreaker) sloten zich anderhalf jaar geleden op in een repetitiekot om atmosferische black metal te maken. Hun project werd omgedoopt tot Wiegedood en De Doden Hebben Het Goed is nu pas de eerste plaat. Er verscheen voordien geen enkel nummer online, noch een EP; wat zoveel bands wel doen om het publiek op te warmen. Maar het had wel iets: in alle geheimzinnigheid tegen de stroom in toewerken naar zeldzame live shows, waarbij de bandleden in mist gehuld en met stroboscoopflitsen het publiek omver bliezen. “Dit is véél te goed om niet op plaat te zetten”, moeten Seynaeve, Coppers en Demolder wel op een gegeven moment gedacht hebben. Velen zullen dan ook verheugd zijn dat de drie hun muziek met de mensheid willen delen.
Als je even een blik werpt op hun andere muzikale activiteiten vraag je je wel af waar Seynaeve, Coppers en Demolder de tijd en energie halen om te broeden op een nieuw project. Amenra is een band die nooit slaapt: ofwel aan nieuw materiaal bezig, in Europa aan het spelen, of druk in de weer met een nieuwe samenwerking. Hardcore band Rise and Fall staat dan wel on hold, Hessian en Oathbreaker werken ook aan nieuw materiaal. Wiegedood blijft dus onlosmakelijk verbonden met de Church of Ra-bands. Anderzijds kweekte de band op een korte tijd, met indrukwekkende foto’s van Stefaan Temmerman, het in het oog springende bandlogo en t-shirts, die bij label Consouling Sounds razendsnel uitverkocht waren.
Angst, dood en vervreemding zitten naar ons aanvoelen verweven in de (onverstaanbare) teksten van Seynaeve. Maar Wiegedood lijkt toch geschikt om de geest te zuiveren van negatieve gedachten. Het laat je achter in een grijze schemerzone, die ook gesymboliseerd wordt door de albumhoes, waarvan de foto genomen werd in een veld in Ransberg eind vorig jaar. Geen pikzwarte bedoening zoals bij Darkthrone en consorten dus. Ook muzikaal is het méér dan een knipoog naar de tweede golf van black metal, want ook de Amerikaanse atmosferische variant en de betere doom (zie het titelnummer) schemeren door. Zo gaat in “Svanesang” de storm van blastbeats en twee snijdende gitaren (een basgitaar is immers niet nodig) even liggen voor een ingetogen moment om daarna weer in vol ornaat uit te barsten. Ook in “Kwaad Bloed” komt een akoestische gitaar even tevoorschijn.
Aangezien elk nummer een draaikolk aan melodische riffs en snelle tot hypersnelle drums is en baadt in hetzelfde grimmige sfeertje, moet De Doden Hebben Het Goed in zijn geheel beluisterd worden. Enkel het derde (titel)nummer is wat trager en de meest indrukwekkende mokerslag. In dit nummer wordt de abrasieve geluidsbrui van dan weer gestopt door fluistervocalen, die even snel als de diepe schreeuwen alle haartjes op de armen doen rechtveren. In de afsluiter blijven de gitaarlijnen van Seynaeve en Demolder minutenlang nasmeulen tot een Russisch spoken word stuk voor het beklijvende einde van de uiterst intense plaat zorgt.
Voor het publiek bestaat Wiegedood nog maar een paar maanden en de band veroorzaakt nu ook met zijn eerste plaat een aardbeving in het Belgische underground landschap. Nu hopelijk snel nog eens live meemaken, want Wiegedood klinkt dan nog intenser, luider en indrukwekkender.
