Siem Reap :: Now What?

Leven wij in cirkeltjes, of draait het leven cirkels rond ons? Zomaar een vraag die ons te binnen schoot terwijl we naar het debuut van Siem Reap aan het luisteren waren, zo ergens tussen tristesse en lethargie in.

De outsider het respect geven die hij/zij/x verdient, het is een lange maar mooie traditie in de rockmuziek. Broodnodig ook. Iemand moet je van tijd tot tijd immers eens toezingen: het maakt geen rotte zak uit dat je niet kan voetballen en auto’s je gestolen kunnen worden. En we hebben niet allemaal de ruggengraat om te stoppen met roken of te verhuizen weg van een plek die we eigenlijk niet heel fijn vinden. Je zoekt het compromis omdat de uitersten je te veel schrik aanjagen. En dat is oké. Dan sta je daar maar wat tegen het muurtje te leunen met een sigaret tussen je vingers terwijl je niets begrijpt van de mensen die passeren. Wat je wel weet: jij hoort er niet bij, en dat is dat.

In de jaren ’90 konden die outsiders het meest hun hart ophalen. Sparklehorse, Elliott Smith, Will Oldham, Slint, Duster, Codeine: allemaal bezongen ze de verwarde buitenstaander aan de zijlijn. Van bij de eerste logge noot op de elektrische gitaar is deze traditie waar Siem Reap, het alias van Gilles Demolder, op zijn debuut Now What? nadrukkelijk naar teruggrijpt. Het album kwam eind 2021 uit, maar voor Wiegedood opnieuw met alle aandacht gaat lopen, verdient het debuut van Demolder toch nog even de nodige aandacht. Het is immers lang geleden dat we nog eens zo dicht op schoot zaten bij een Belgische muzikant, en ons zo herkenden in dit totaal pretentieloos plaatje. Een MIA gaat hij er niet mee winnen en viraal gaan onder een TikTok-filmpje lijkt ons ook sterk. Maar de kleine groep mensen die Now What? zal omarmen, zal deze songs héél hard omarmen.

Siem Reap vindt hier geen nieuwe genres uit, maar zijn nummers zijn perfect uitgewerkt en gaan recht naar het hart. Bovendien weet Demolder vaak halverwege een song een twist te brengen die zijn ontboezemingen een andere kant op sturen. Sommige muzikanten zouden hier en daar een nummer misschien in twee opgedeeld hebben, maar door die plotse wissels krijgt Now What? een soort schizofreen karakter die de plaat mee charme geeft. Zo slaat “Oh the Guilt” na een schreeuwende riff plots om in een akoestisch niemendalletje. Het lofi-gehamer zegt niets en tegelijk alles. Het is misschien wel het mooiste moment van de hele plaat. “Might As Well Stay” en “Honingkuchen” zijn schoon en simpel, en tegelijk ook weer niet. De nummers zijn ongedwongen, soms bijna afstandelijk, maar zitten tegelijkertijd verdraaid goed in elkaar. Demolder wisselt ongeïnteresseerd gemompel af met flinterdun gezang, vermengt drones met lichte gitaarmelodieën, weet opbouw met narcose te combineren. Alleen “Global Whining” blijft misschien net wat té veel op de achtergrond.

Hoogtepunt van Now What? is ongetwijfeld het uitgesponnen “Happiness is Other People”, dat aan de hand van een roestige gitaar zwalpt, rondtolt, en net niet omvalt. Had Mark Linkous zich in 2010 niet van het leven beroofd, dan had je gezworen dat hij ergens mee tokkelt. Nu zweeft alleen zijn spook doorheen de song. De tekst is niet meer of minder dan enkele dagboekfragmenten, uitgescheurd en met een flinke sneer erin op muziek gezet. Er moest Demolder duidelijk iets van het hart over het succes van Oathbreaker en Wiegedood, en over het leven in het algemeen. Want hoeveel streams je band ook heeft op Spotify en hoeveel concerten in vergeten kelders er ook voor jou geboekt worden, muziek spelen gaat over veel meer dan dat. “Happiness is Other People” doet hopelijk in wat puberkamers de bliksem inslaan zoals een “Cow” (Sparklehorse) of een “Good Morning Captain” (Slint) dat deden. Het zijn nummers die je vanuit het niets het gevoel geven dat je misschien toch niet zo alleen bent als je denkt.

Daarna volgt enkel nog de dronken drone van “Godelieve’s Synthesizer” en dan zit de plaat er alweer op. Now What? bundelt het beste van de jaren ’90, en gaat er vervolgens mee aan de haal. Nergens voelt deze plaat aan als een soort herhalingsoefening, hoogstens als een verderzetting. Siem Reap is lofi-slackerrock voor de nieuwe generatie, die er langzaam achterkomt dat eenzaamheid met een mooi instagramfiltertje ook maar gewoon eenzaamheid blijft.

7.5
Isolation Records
Oathbreaker, Wiegedood

verwant

Eindejaarslijstje 2022 van Philippe Nuyts

Globaal gezien wint elk jaar tegenwoordig een lelijkheidsprijs. De...

Siem Reap :: Happiness Is Other People

Slint leeft, verblijft in België, en speelde vroeger blackmetal....

Living Gate: “Death metal is de ultieme vorm van agressieve muziek”

De meest verschroeiende deathmetalplaat van het (voor)jaar komt ongetwijfeld...

Living Gate :: Living Gate

Death metal is hot. In die mate dat ook...

Wiegedood

13 juli 2019Dour Festival

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

Talk Show :: Effigy

Het leven is een club waar al eens klappen...

Whispering Sons :: The Great Calm

Wat het Belgisch leger steeds meer nalaat, weten de...

recent

Zimmerman

17 maart 2024Rotown, Rotterdam

Zondagavond spelen Ivy Falls en Zimmerman in Rotown in...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

The Smile

15 maart 2024Vorst Nationaal, Brussel

Er zit een goeroe verborgen diep in Thom Yorke....

Benni :: Make Me Blind

Vanuit het land van de eeuwige herfst bracht de...

Miek Zwamborn :: Onderling – Langs de kustlijn van Mull

Hoe maak je als auteur het landschap tot hoofdpersonage...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in