Poia, Urlo en Vita, zo heten de Italianen van Ufomammut en ze eten ongetwijfeld nooit gerechtjes zoals lasagne of penne all’arrabbiata. Kerels van hun kaliber eten rauwe buffelbiefstukken. En leveren met Ecate wederom een soort ‘veni, vidi, vici’-plaat af.
Interessant wist-je-datje is dat Ecate afgeleid is van de Griekse godin Hekate (specialisaties volgens ouwe getrouwe Wikipedia: o.a. tovenarij, geboorte, geesten, honden, kruispunten, de maan en Dimitri Bontinck). Er zal wel heel wat symboliek achter de albumtitel steken — iemand van de vakgroep Geschiedenis van de Klassieke Oudheid moet er maar eens een doctoraat over schrijven — hier bij enola richten we ons kennersoor toch liever op de muziek van het powertrio uit Piemonte.
Ecate is een plaat die de fantasie volledig op hol doet slaan. Met “Somnium” roepen de wrange synths aanvankelijk naderende ruimteschepen op, maar wij zagen na twee à drie minuten, mede door de robuuste tribale drums, een totaal ander universum voor ons geestesoog opdoemen: dat van de aankondiging van een gruwelijke drijfjacht. Donderwolken verzamelen zich, paarden worden opgetuigd, speren, bijlen en pijlen gewet, woeste krijgers zijn in oorlogskleuren getooid, manische kreten en ophitsend getrommel weergalmen, doodsbange slaven worden de wildernis ingejaagd.
Het prachtige “Plouton”, een kortaangebonden nijdigaard van een song, kiepert elke vorm van subtiliteit overboord en kan — hoe contradictorisch het ook moge klinken — als gestroomlijnde chaos omschreven worden. Over “Chaosecret” zouden we daarna blasfemisch durven te schrijven dat het dreigender klinkt dan de Jaws-soundtrack (Tan-tan. Tan-tan. TATA-TATA-TATA-TATA-TATA-TATA-TATA-TATA TURIRIIIIIIII). Na een minuut of drie stamelden we bleekjes voor ons uit: “We’re gonna need bigger stereo speakers.”
En de fantasie neemt verder nog een loopje met de argeloze luisteraar: het loeizware “Temple” roept de horror van een Azteekse mensenofferslachtpartij voor de geest, de zweer die tijdens de finale openscheurt, is er een van niets ontziende angst en kolkende grimmigheid. Maar de goden zijn op het eind gekalmeerd. Sluitstuk “Daemons” pakt dan weer met repetitieve, herculische riffs en benauwende synthpartijen verschroeiender en dolgedraaider uit dan Conan de Barbaar tijdens een bad trip.
Het rustmomentje op het voor het overige buitenissige Ecate heet “Revelation”, een samensmelting van naargeestige synths en samples en een spaarzaam akoestisch gitaartje, maar we halen voor deze track graag letterlijk de woordenbrij van een fan op YouTube aan: “Opening a Black Box..in the outer reaches of Space…..looking inside….seeing the dark colors swirl and bathe cosmic, evil cult glow of numbness……the End is just beginning…..you are doomed.” Dit moet inderdaad zowat het effect zijn van deze track als u uw bollen heeft gepakt of duchtig aan uw bong heeft gelurkt.
De geprevelde, sjamaanachtige formules, de spacey synths, de ambient geluiden, de raadselachtige soundscapes, ze zijn er nog steeds, maar door een zwaardere focus op de riffs heeft Ecate meer slagkracht dan de twee Oro-albums (Opus Alter en Opus Primum) uit 2012, die wat meer de tijd namen om de boel aan gort te spelen. Door een spannende, meeslepende opbouw naar orgastisch aandoende ontladingen komen de psychedelische doom en de stromen sludge en stoner van de squadra van Ufomammut als een ritueel voor.
Zes nummers, drie kwartier, zo lang dendert, dondert, grolt, raast, en schwarzeneggert deze plaat voort. Bij de muziek op Ecate ben je nooit zeker van je hachje, en het is chacun pour soi. De kunstjes van het baldadige drietal mogen ondertussen na meesterwerken als Idolum en Eve wat vertrouwd aanvoelen, dit blijft hoogst omineuze, imposante muziek die nooit haar prooi loslaat, die de ziel van de luisteraar op de dissectietafel ploft, maar na afloop doodsangsten lijkt te bezweren. Muziek die de luisteraar als het ware in de kosmos en weer terug katapulteert. Ecate ondergaan is verstikkend en tegelijkertijd ook weids. De aandachtige lezer heeft het begrepen: alleen voor de dapperen onder u.
