En de TLT saga zet zich in alle rust koppig verder. Was One Man Blues het straffe visitekaartje en TLT de bevestiging dat Tiny Legs Tim een blijver is, dan begint de muzikant met Stepping Up aan een verdere uitbreiding van zijn actieradius. En dat doet hij zelfzeker en met de naturel die we intussen gewoon zijn.
Niet dat er hier zo heel veel veranderd is qua stijl en geluid. Voor wie slechts zijdelings iets heeft met de blues, lijkt alles misschien zelfs bij het oude gebleven. De herkenbare stem en het uitstekende gitaarspel van de schriele bluesman zijn immers ongewijzigd gebleven. En dat is natuurlijk maar goed ook, want als er iets bepalend is voor de blues, dan is het wel het vermogen om in alle omstandigheden en situaties je eigen stempel te kunnen drukken. En toch zijn er hier ook wat kleine verschuivingen, wordt de formule wat breder uitgewerkt, met zijn meest complete album als resultaat.
Het helpt natuurlijk ook dat Tim De Graeve zich laat ondersteunen door een piekfijne band die de songs dat beetje extra geeft zonder daarom al te dominant op de voorgrond te treden. Dat de naam van de bluesman nog altijd op de hoes staat, is terecht (hij schreef immers ook de songs), maar de band is wendbaar en heeft karakter te over, beschikt het vermogen om de muziek te laten dansen (de titeltrack) of een potige groove te geven die danig op de nekspieren inwerkt (“Walk With The Devil”). Daarvoor haalde De Graeve bassist René Stock (Electric Kings), drummer Frederik Van den Berghe (Arno, Trixie Whitley) en harmonicaspeler Steven Troch (Fried Bourbon) aan boord.
Dat de leider weet hoe hij een gitaar moet bespelen, dat was al duidelijk. Hoe een song te pennen ook, maar hier wordt het ook nog eens in een fijne flow gegoten, waarbij aangezet wordt met een trio songs dat meteen een paar knoerten van troeven uitspeelt, vervolgens een kalmer hoofdstuk, dat dan op zijn beurt weer gevolgd wordt door een rondje subgenres hoppen, om uiteindelijk af te sluiten met “If & Why”, dat de ene uitzondering is op het gebruik van elektrische gitaren en met die combinatie van akoestische gitaar en wiegend ritme een charmante folkpopregio verkent.
Aan de start van het album verkent “Heart Of The City” moerassige oorden, met een broeierige sfeer, vloeiend gitaarspel en een harmonicapatroon dat als een drone onder de muziek blijft schuiven. Ideaal bij het verhaal over zijn overstap van het landelijke naar het stedelijke, en meteen ook aansluitend bij de combinatie van bluesstijlen die hier verkend worden. De gezapige bas maakt van de titeltrack eentje die zo aanstekelijk is als een popsong, terwijl de tranceblues van “I Got Something” uit de R.L. Burnside-school lijkt te komen, maar door die harmonica haast iets krijgt van de Canned Heat-boogie.
“Keep Me Satisfied” heeft even iets van een vertraagde variant op “Rollin’ & Tumblin’”, terwijl de band nog een versnelling lager schakelt voor “Big City Blues”, dat een rokerige nachtclub induikt. De Graeve heeft dan wel niet de grofkorrelige autoriteit van een Howlin’ Wolf of John Lee Hooker in z’n strot, maar de authenticiteit is overduidelijk. Er wordt gespeeld met soul en souplesse, en de song smeult met een half weggemoffelde intensiteit. Fijn dat het daarna ook van antwoord voorzien wordt door het swinggetinte “Get It Back”, dat bijna een verwante is van de rootsy rockabilly die The Paladins over z’n albums uitstrooide. “Walk With The Devil” zet daarna in op een potiger groove.
Als je bij afsluiter “If & Why” belandt heb je er dan ook een mooie trip op zitten. Die moet het opnieuw niet hebben van grote wijzigingen of ontdekkingen, al heeft dat niet zozeer te maken met het gebrek aan variatie als met De Graeve’s talent om al die songs en stijlen naar zijn hand te zetten. De blues is al lang geen kunstje, geen spel meer, maar iets dat hij intussen in de genen heeft. Hij kan niet meer anders. En dat is maar goed ook.
Tiny Legt Tim is in het midden van een reeks releaseshows. Ga naar de website voor meer info.
/
