Een brave, intieme songschrijver is Joshua Tillman al een tijdje niet meer, een baarlijke duivel daarentegen des te meer. Die demonische kant van Tillman laat nu zijn tweede plaat op de mensheid los. En het is een conceptplaat! Over zichzelf godbetert!
Het is alweer drie jaar geleden dat Tillman zich onder de nieuwe naam Father John Misty met Fear Fun rechtstreeks de relevantie in katapulteerde na jarenlang aanmodderen onder zijn eigen naam. Hoewel dat ook een aantal zeer mooie plaatjes opleverde (Vacilando Territory Blues staat nog altijd garant voor nachtelijke schoonheid), was Joshua Tillman zichzelf en zijn zelfmedelijden kotsbeu. De oplossing bleek de Hyde in zichzelf los te laten, met Father John Misty als resultaat. Als J. Tillman de fluisterende bard was, dan is Father John Misty een van ontucht stijf staande demon die vooral graag beneveld vrouwen achternajaagt. Na het beluisteren van I Love You, Honeybear wordt echter duidelijk dat Fear Fun nog een beetje een overgangsplaat was, en dat nu pas de ware bedoeling van Tillman naar boven komt, namelijk de Harry Nilsson van onze tijd worden en daarbij met zoveel mogelijk genres aan de haal gaan. En net zoals Nilsson en Randy Newman schuwt hij daarbij de nodige (ironische) schmaltz niet.
Een tweede, beetje verrassende plotwending in het Father John Misty-verhaal, is dat Tillman in de tussentijd zowaar is getrouwd. Meer specifiek: met fotografe en regisseuse Emma Garr, die ook al eens als dominatrix mocht komen opdraven in de videoclip bij “Nancy From Now On”. En dat de man tot over zijn oren verliefd is, zullen we geweten hebben: op I Love You, Honeybear gaat ze in bijna elk nummer met de hoofdrol lopen. De ene keer gebeurt dat al wat subtieler (“ My love you are the one I want to watch the ship go down with”) dan de andere (“ I wanna take you in the kitchen/
Lift up your wedding dress someone was probably murdered in”). De man staat duidelijk nog steeds even bronstig als Hank Moody na een drie maanden durende retraite in een boshut in Canada. Zowel de Jekyll- als de Hydegedaante van de liefde komen ruimschoots aan bod, en op geen enkel moment verbloemt Tillman de bezetenheid van de romance tussen hem en Emma.
Ook muzikaal neemt Tillman deze keer geen blad voor de mond: de arrangementen schieten alle kanten op en de extravagantie spat vaak van de nummers. Het knappe van de plaat is dat Tillman op geen enkel moment de rode draad uit het zicht verliest en uit de bocht gaat. De enige song die nog ietwat naar zijn vroegere werk verwijst, is afsluiter “I Went To The Store Today”, en eerlijk gezegd is dat nummer niet bepaald de hoogvlieger van de plaat. Neen, dan liever de mariachiband van “Chateau Lobby”, of de mooie strijkers van “Holy Shit”. Op “True Affection” haalt de man zelfs een batterij synthesizers boven (de fans die zweren bij de kaalgestripte songs van het vroegere werk zoeken dus best heel diep dekking). Zo gaat het bij bijna elk nummer: Tillman flirt constant met het pathetische (die plaattitel alleen al), maar doet dat met zoveel flair en onbezonnenheid dat hij er glansrijk mee wegkomt. Op “Bored In The USA” druipt de schmaltz met hectoliters van de piano, wat mooi contrasteert met de bijtend sarcastische tekst, en over die geniale, van veel lef getuigende zet met de lachband is men na drie maanden nog steeds niet uitgepraat.
In het sensuele “When You’re Smiling and Astride Me” gaat Tillman met gospel aan de haal, en “The Ideal Husband” is dan weer een agressieve rant, gericht aan zijn hoogsteigen adres. De man eet ondertussen van zoveel walletjes dat het verwonderlijk is dat hij nog niet uit elkaar is gespat. Die nummers tonen ook mooi dat Tillman zijn liefde niet meer, zoals vroeger, fluisterend bekent, maar onstuimig melodieus aan de wereld laat horen. Aangezien de man is gezegend met een prachtstem, is dat ook voor ons goed nieuws. Zo weet hij door zijn krachtige zang onder andere “Holy Shit” tot één van de hoogtepunten van de plaat te bombarderen, op een manier zoals de oude Tillman dat nooit zou hebben gedurfd.
Door die klokkenluiderstem is ook de titelsong een hoogtepunt om duimen, vingers en nog wat andere lichaamsdelen bij af te likken, maar eigenlijk speelt bijna elk nummer een glansrol in de magnifieke caleidoscoop die I Love You, Honeybear is. Of u hem nu met Josh Tillman of met Father John Misty aanspreekt, één ding staat vast: de man is een grote meneer.
