Toen El-P en Killer Mike kwamen aanzetten met hun debuut Run The Jewels werd dit her en der vergeleken met het toen ook net uitgebrachte Watch The Throne-project van Kanye West en Jay-Z. Behalve het feit dat beide projecten samenwerkingen waren van twee hiphopzwaargewichten, ging die vergelijking echter niet op. Met opvolger RTJ2 bewijst Run The Jewels bovendien dat ze veel meer zijn dan een gelegenheidsduo.
Aanvankelijk was er nochtans wel wat verwarring over Run The Jewels. Experimentele hiphoppaus El-P, ooit nog in de cockpit van Company Flow, later labelbaas van Definitive Jux en ook op zijn soloplaten steeds radicaal eigenzinnig, die samen met dirty south rapper Killer Mike een hiphopplaat maakt opgebouwd rond club sounds? Eeuwige cynicus El-P die als antwoord op Watch The Throne gewoon zijn eigen feestplaat maakte? De door hiphopnerds steeds vooronderstelde ravijn tussen zogenaamde avant-garde hiphop en de populaire club rap uit het diepe zuiden van de VS, bleek voor Run The Jewels uiteindelijk niet meer dan een barst in het trottoir te zijn. Een die ze met deze plaat achteloos dicht cementeerden.
Al zal El-P het natuurlijk nooit afleren om beats te maken met een rauwe hoek. Dat ging al op voor de subtiel eigenzinnige kijk op trap en aanverwanten op Run The Jewels en op het door El-P geproducete R.A.P. Music van Killer Mike, maar misschien nog wel meer voor RTJ2. El-P eigent zich de basiskenmerken van de Dirty South sound toe, maar voegt er zijn typisch New Yorks industrialisme en vooral een indrukwekkende muzikale diepgang aan toe. Zeker, de drums ratelen rond herkenbare ritmes en tempo’s, de synths zetten vaak simpele, meteen meefluitbare melodieën neer (al zijn hier ook songs waar melodie bijkomstig is binnen de sonische agressie). Maar El-P voorziet het geheel van een brutaal randje, aangevoerd door ongebruikelijke samples en synthesizers die de kosmos opzoeken, terwijl goed gemikte gitaren en blazers hier en daar een dosis soul en blues aangeven.
Cannibal Ox meets Lil’ Jon, dus, en het werkt verdomme nog ook. Opener “Jeopardy” is op dat vlak een mooie condensatie van de plaat en meteen een ferm hoogtepunt, want het zet onmiddellijk alle sterktepunten van Run The Jewels dik in de verf. Een melodische rijkdom die bijna meer thuis hoort in instrumentale hiphop, harde raps vol citeerbare lijnen en een interactie tussen twee mc’s die ogenschijnlijk al jaren samenwerken: het onverwachte succes van hun debuut heeft El-P en Killer Mike duidelijk dichter bij elkaar gebracht en van Run The Jewels een project met een duidelijke identiteit gemaakt.
Wat die identiteit dan kenmerkt? De agressie en energie van punk gekanaliseerd in een hiphopfeestje, de politieke kwaadheid uitgebalanceerd met klassieke hiphopthema’s. El-P en Killer Mike vormen daarbij niet de stereotypische uiteinden van een vermeend tekstueel spectrum, maar begeven zich beide vrij over alle uiteinden ervan. El-P die zich in “Love Again (Akinyele Back)” van zijn meest misogyne kant laat zien (met “I’ve got my dick in her mouth all day” als tongue in cheek rode draad, aan het einde mooi omgekeerd door femcee Gangsta Boo’s “I’ve got my clit in his mouth all day”), Killer Mike die een contemplatief vers over zijn vroegere zonden rapt in “Crown”, of Travis Barker die wat drumgeweld aanlevert in het ruwe “All Due Respect”, het kan allemaal en het weet ook steeds te overtuigen.
“You’re looking at history being made” roept Killer Mike aan het begin van de plaat. Zo ver zouden we het nog niet durven doortrekken, maar dat RTJ2 een van de sterkste en boeiendste platen is die dit jaar uitkwam in hiphopland is zonder meer waar. Voor Killer Mike is het niet minder dan een carrièrehoogtepunt en in El-P’s rijk gevulde CV is het wellicht de beste recente plaat. Hadden we overigens al gezegd dat u RTJ2 gewoon gratis kan downloaden? Nee? Bij deze, haast u richting de website van Run The Jewels.
