Twee opgestoken vuisten, twee paardenstaarten en een mond vol confituur: het zou over Pippi Langkous kunnen gaan, maar het gaat over Girlpool. Op hun debuut zwelgt het duo in vuilbekkerij en maar zelden deelt het een rake trap uit.
De schijnbare onschuld van Girlpool zag het licht in LA, waar hartsvriendinnen Harmony en Cleo hun eerste stapjes zetten in de indiescene rond Echo Park. Hun stijl is naïef en rauw. In de traditie van meisjesgroepen van over de hele wereld willen ze niets liever dan aantrekken en afstoten, slaan en zalven, bijten en zoenen. Hun kinderlijke gerijm wordt begeleid door gitaar en bas, die het misnoegen over de pijn van het meisje-zijn wonderwel kracht weten bij te zetten zonder drum of andere krachtmiddelen. De soms knetterend valse harmonieën in de hogere stemregionen maken het helse kabaal af.
Vanaf het eerste nummer is duidelijk waarover de rest van de plaat zal gaan. Het muzikale gerammel en de jammerende stemmen komen recht uit het voorgeborchte waar jaloerse meisjes belanden wanneer ze geen recht van spreken hebben. Hand in hand met een klagende gitaarlijn leiden ze ons het tweede nummer binnen, een emotioneel lied over domme blanke jongens en zelfrestrictie op zaterdagavonden. Het nummer komt traag op gang en naar het einde toe gaat het in dubbeltempo, maar dezelfde verdrietige toon blijft aanhouden. De klaagzang van de gitaar wordt overgenomen door stemmen die huilen als honden achter slot en grendel. “Lovespell” dient als intermezzo, een kort nummer over niets en toch hetzelfde. Vervolgens krijgen we nog meer tristesse en zielenpijn in “Plants and Worm”, een lamento over het lastige leven op deze grote, enge planeet. We voelen ons draaien tot in onze tenen. Na het tranendal van de hartenpijn krijgen we protestnummers door en voor ‘straffe madammen’. Meiden aller landen, hef die vuisten! In dit nummer maken de amazones gillend en kwaad alle mannen met de grond gelijk, net als onze trommelvliezen. Hier is de surfgitaar partner in crime.
Net wanneer we beginnen te denken dat de meiden van Girlpool elke dag hun maandstonden hebben, komt op het einde van de plaat de verlossing in de vorm van een pleidooi voor vrijblijvende seks. “It’s not enough to watch a movie/Eat me out to American Beauty”. Met de slotzin “I feel fine” lijkt het erop dat de groeipijnen zijn gezalfd en bepleisterd. Ze zijn daar snel content, in meisjesland.
Wat wil Girlpool ons nu vertellen? Willen ze iemand een geweten trappen? Of vinden ze het genoeg om gaten in de lucht te slaan en met modder te gooien? In de bloedlijn van kwade meiden als die van Be Your Own Pet, Bikini Kill, Garbage en noem maar op liggen deze meiden op apegapen. De teksten zijn voorspelbaar, de muziek kan wel wat kruiding gebruiken en wanneer ze beweren tomboys te zijn die lak hebben aan alles wat meisjesachtig is, geloven we hen amper. Naast de noot zingen is trouwens niet zo cool als deze indiekids schijnen te denken. De meiden van Girlpool maken niet de verhoopte gewaagde en gevatte indruk op ons. In plaats daarvan onthouden we hen vooral als schattig, ongevaarlijk en een beetje pijnlijk voor de oren. Muziek voor kamers met roze behang. Jongens niet toegelaten.
