Het Belgische black metalgezelschap Saille is met zijn drie albums sterk aan het stijgen binnen de internationale metalgemeenschap. Niet moeilijk gezien de kwaliteit die de heren brengen. Op hun derde boreling Eldritch schieten de jongens opnieuw met scherp.
Gemakshalve wordt Saille geklasseerd onder de vage term van ‘symfonische black metal’, maar anders dan bij hun collega’s nemen bij Saille de toetsenpartijen nooit het voortouw. Ze zijn zeker aanwezig en zorgen voor die extra toets, maar aan het einde van de dag blijft Saille een gitaargroep. Deze keer geen exclusief concept rond werken van H.P. Lovecraft, maar songs die gebaseerd zijn op duistere verhalen. Misschien geen echt vernieuwend idee, maar als black metalband mag het gelukkig eens wat anders zijn dan constant over de duivel en consorten schreeuwen.
Op voorganger Ritu durfde de zang iets te hard vooraan in de mix te staan, maar daar werd deze keer op gelet. Meer zelfs, de band heeft op productioneel vlak nog minder aan het toeval overgelaten en er is geschaafd tot het geheel bijna ideaal klinkt. Zowel de instrumenten als de zang klinken loepzuiver en de totaalklank mag ademen. Niet alles is vol geplamuurd, ondanks de vaak razendsnelle passages die het haar los van het hoofd blazen. Opener “Emerald” is bijvoorbeeld een snelle binnenkomer met werkelijk loeiharde drumslagen en gitaren die als scheermessen over de pols glijden. De ijselijke sfeer die Saille laat weerklinken, mist zijn effect niet: de groep serveert zijn metal graag ijs- en ijskoud.
Er is ook ruimte voor meer dan alleen snelheid. Waar op Irreversible Decay en Ritu de nadruk meer lag op alles wegblazen, duikt het tempo bij dit album meer dan eens onder de driehonderd per uur. Geen slechte zet, want dankzij het sinistere kantje van de muziek kruipen bedwelmende tracks als “Red Death” of “The Great God Pan” snel onder de huid. Vooral die laatste is apart: het refrein is eigenlijk bedrieglijk rechttoe rechtaan, maar dwarrelt verder als een mantra op foute paddo’s. “Dagon” zal dan weer vertrouwd klinken voor Lovecraftfanaten, met – hoe kan het ook anders? – het scanderen van “Ia, Ia, Chthulhu Fthagn”. Voorspelbaar? Allicht. Smakelijk nummer? Vast en zeker.
Ondanks dat Eldritch een goed uur duurt, slaat de verveling nooit toe. Saille heeft mooi afgewisseld tussen snelle passages en rustigere momenten. Vooral de variatie is puik afgewerkt. Toetsenpartijen die eenvoudig klinken maar dat allerminst zijn of bezwerende zang in duel met raspende krijsen: het kan en mag allemaal. Net daardoor blijft het album beklijven. Misschien ergens wat chauvinistisch om te zeggen, maar er is met Saille eindelijk een Belgische black metalband met echte internationale allure. Een reden daarvoor is dat Eldritch de kracht bezit om een ruimer publiek dan fanboys van Satan aan te spreken. Of de band dit nog kan overklassen, valt af te wachten, maar deze plaat zou wel eens hoog in de jaarlijstjes kunnen opduiken.
