Anderhalf jaar na zijn solodebuut komt Christopher Owens met “A New Testament” op de proppen, een nieuwe zet in het grote plan van de man om de wereld stelselmatig van mooie muziek te voorzien. Ditmaal maakt hij gebruik van old school all-American country- én gospelingrediënten.
Dat laatste woordje is cruciaal in dit verhaal. Owens heeft, voor zover bekend, sporen noch de Bijbel gekocht, maar kleurt zijn vertrouwde songs in met geluiden uit het diepe zuiden van de VS. Dat demonstreert de opener “My Troubled Heart” door met een akoestische countrygitaar van start te gaan, waarna het niet lang duurt voor de Lord genoemd wordt en een koortje meedeelt dat de vallei diep is. Klinkt behoorlijk sec, zo in schrift, maar neem het gerust aan: het werkt.
Was voorganger Lysandre nog een soort conceptplaat rond een liefdesgeschiedenis, dan brengt Owens hier, trouw blijvend aan de genres waarmee hij aan de slag gaat, een hele collectie hartverscheurende, uit dit tranendal gerukte verhalen. Het bijna sacraal aandoende “Stephen”, dat een pijnlijke passage uit zijn eigen leven naar boven haalt, sorteert desondanks de muzikale inkleuring alles behalve een somber effect, maar straalt iets bijzonder hoopvol uit.
Hetzelfde geldt voor “It Comes Back To You”, dat een schoolvoorbeeld is van hoe een nummer kan opbouwen van eenvoud tot nagenoeg epische proporties. Wederom met dank aan het gospelkoor, dat doet wat van een gospelgezelschap verwacht wordt: binnen de kortste keren verbaal verbazen en haren ten berge doen rijzen.
Anders gaat het er aan toe in “Heart Akin The Wind”, dat Owens naar het hart van Nashville, Tennessee brengt. Verbazingwekkend genoeg klinkt het soort country dat hier geserveerd wordt niet alleen draaglijk, wat op zich verre van onverdienstelijk is, maar lijkt het ook alsof Owens nooit iets anders gedaan heeft. Zet deze man in een aftandse bar in de buurt van de Mississippi en zelfs de meest vastgeroeste redneck zal minstens een hoofdknik ter goedkeuring geven. Niet slecht voor een joch dat de laatste jaren een aanzienlijk rock-‘n-rollgehalte had opgebouwd.
De manier waarop Owens subtiel en bijna ongemerkt van een eigenzinnige vorm van indierock naar een dito variant op zuidelijke, traditionele muziek overschakelt, is bewonderenswaardig. Bovendien weet de voormalige Girls-frontman op meesterlijke wijze net niet in kitsch te vervallen, een valkuil waarin menig muzikant die met country dacht te flirten – of er mee in bed dook – zijn geloofwaardigheid in rook zag opgaan. Niets van dit alles hier, enkel een dozijn prachtige songs die het meesterschap van hun schepper bevestigen.
Christopher Owens speelt op 13 november in Trix.
