Het is geen geheim dat de liefde soms vreemde dingen doet met een mens, maar écht goede platen levert ze zelden op. Een lastige break-up wil daar wel eens bij helpen, zo bewijst ook ex-Girlsfrontman Christopher Owens met zijn Lysandre, dat hij woensdag integraal kwam naspelen.
En dat naspelen mag erg letterlijk genomen worden: Owens en zijn begeleidingsband wijken de hele avond geen millimeter af van wat op het album te horen is; van het begin tot het slotthema valt iedere noot en elk woord netjes in de juiste plooi. Met een plaat als Lysandre op zak is dat echter geen bezwaar, en het gros van de nummers valt ook niet los te denken van de arrangementen die ze gekregen hebben. Dat betekent helaas ook dat de onvermijdelijke dwarsfluit, die op de hele plaat maar vooral op het openingsduo “Lysandre’s Theme/Here We Go” zijn stempel drukt, vanavond ook is meegekomen en de songs af en toe vervaarlijk richting zeemzoeterige kitsch doet afdrijven.
Ook aanwezig: twee bevallige zusjes die Owens lijken te adoreren en het hele optreden van lieflijke backing vocals voorzien, en in het laidback, vingerknippende “Riviera Rock” heel even het voortouw mogen nemen. In dat nummer wordt het steeds terugkerende thema (op dwarsfluit, maar even goed op saxofoon en elektrische gitaar) wat grondiger uitgewerkt, om vervolgens gelukkig even niet meer op te duiken. Het musicaldeuntje mag dan wel in het hele concept passen, het haalt ook voortdurend sterke songs als het rockende “New York City” in enkele tellen onderuit — zeker in de saxofoonuitvoering die het daar meekrijgt.
Owens zelf zit er ondertussen bij als was hij een iets hippere versie van de minstreel; op een stoel, voetsteuntje ernaast en met zijn gitaar in de houding van een muziekacademieleerling. Rock-‘n-roll, it ain’t, en de slordige, lichtjes bezopen podiumtoestanden ten tijde van Girls konden niet verder af zijn. Dat betekent niet dat de uitvoering nu plots onberispelijk is: de stem van Owens komt in “Love Is In The Ear Of The Listener” ternauwernood boven de rest uit, alsof het hem enorm zwaar valt om dit soort nummers te komen zingen. Met liefdesliedje “Lysandre” (“Kissing and a-hugging is the air that I breathe”, juist ja) weet hij wel te charmeren, en ook het licht melancholische “Part Of Me (Lysandre’s Epilogue)” — met zijn mooie mondharmonica en hartverscheurende tekst — raakt de juiste snaar.
En daarmee zit het er na een halfuurtje al op. Owens weet ook wel dat dat te weinig is, maar meer solomateriaal ìs er op dit moment nog niet. Een rondje covers dan maar, dat dankzij de zweverige meisjes, de schaapachtige begeleiding en — daar is ie weer — de dwarsfluit al héél snel richting liftmuziek overhelt. Al is dat ook wel de schuld van de nummerkeuze: wie van Cat Stevens’ “Wild World” en “Let It Be Me” van de Everly Brothers iets spannends wil maken, moet al erg extreme manoeuvres gaan uithalen. Om over de makke versie van “The Boxer” nog maar te zwijgen.
Iets beter gaat het in de countryhobbel van Dylancover “Don’t Think Twice It’s Alright”, maar ook daar ligt in de volstrekt onschadelijke samenzang de dreiging van het brave koorbandje op de loer. Pas wanneer de rest van de band in de coulissen verdwenen is, en Owens een breekbaar “Father And Son” (alweer Cat Stevens) laat volgen door het aarzelend, houterig ingezette en vooral compleet onverwachte “Broken Dreams Club” (van op de gelijknamige Girls-EP), horen we weer de man waarvoor we gekomen waren. Voor deze twee nummers gooit Owens alle franjes overboord om enkel stem en gitaar over te houden. De essentie, zo blijkt: deze paar minuten klinken oprechter én indrukwekkender dan een groot deel van wat vanavond passeerde.
Het is verder nog maar de vraag hoe lang Owens met dit materiaal kan toeren. Met nauwelijks een twintigtal van deze solo-optredens achter de rug, lijkt hij nu al wat verveeld te zitten met de setlist. Het verhaal van Lysandre is afgerond, er op terug komen hoeft al niet meer zo nodig. Daar komt nog bij dat Owens wel héél dikke vriendjes is met een van de zingende achtergrondzusjes, en zich dus vermoedelijk al weer een stuk beter in zijn vel voelt dan op (minstens de helft van) Lysandre. Benieuwd wat dat oplevert voor zijn volgende plaat.
