Tot deze zomer was Christopher Owens frontman van Girls, tot hij op twitter zonder al te veel commentaar aangaf ermee te stoppen. Nog geen half jaar later is er Lysandre, een soloplaat die de neerslag van een relatiebreuk is, en een goeie aanleiding voor een gesprek.
Natuurlijk vraagt een mens zich af waarom iemand zou stoppen met een behoorlijk succesvolle formule. Maar de zoektocht naar Owens’ redenen om Girls op te blazen zal ons eerlijk gezegd worst wezen. Owens waarschijnlijk ook. Soms voelen dingen niet meer juist. Tijd voor iets nieuws. Het zij zo. In eerdere interviews liet hij al weten Girls te zien als zijn band, maar dan één die toch nooit hecht genoeg was om echt op te kunnen bouwen. Hij steekt ook niet onder stoelen of banken dat hij een karrenvracht aan eigen materiaal heeft liggen die er nog om vraagt om geordend en opgenomen te worden.
Na een half jaar stilte blijkt dat Owens al opnieuw van achter de coulissen piept om zijn nieuwe plannen los te laten op de wereld. Nu is het duidelijk: waarvoor verruilt een mens Girls? Wel; om solo naar buiten te komen met een erg persoonlijk album. Lysandre is het verhaal van een stukgelopen liefde en een reis. En dat woord mag u letterlijk nemen. Print de tekst uit en volg waar ze samen heen zijn geweest, wie op wiens schoot ging zitten, wanneer Owens een pakje sigaretten kocht en in welke stad precies. Het is een hoogst intiem solodebuut geworden met een akoestische, en naar eigen zeggen middeleeuwse aanpak. Dat klopt ook, al betwijfelen we of ze toen al een saxofoon hadden.
enola: Heb je met opzet alle nummers van Lysandre aan elkaar gelinkt?
Christoper Owens: “Ja. Ik wou een album maken dat een verhaal vertelt, en waarbij alle liedjes aan elkaar gelinkt zijn. En ik wou het vertellen in de volgorde waarin alles is gebeurd. Chronologisch. En met kleine details. Het was de bedoeling om het zo in elkaar te steken. Dat was het plan. Wel een beetje een uitdaging, maar het is leuk om zoiets te doen. Ik zie er de humor wel van in om een nummer “Here We Go” te noemen en een eindje verderop een ander liedje “Here We Go Again”. Begrijp me niet verkeerd, Ik schrijf ook graag losstaande songs. Maar dit was een ander soort project en ik vond het heel fijn om het eens zo aan te pakken.”
enola: Je album is genoemd naar het meisje waarover het gaat. Heb je het gevoel dat je alles verteld hebt of heb je iets achtergehouden?
Owens: “Ik heb zo ongeveer alles verteld. Je moet het natuurlijk wel samenvatten en inkorten, want je werkt in een format. Maar alles wat ik wou vertellen zit erin, alle belangrijke delen van het verhaal. Alles wat belangrijk was voor mij zit erin.
enola: Heeft zij het gehoord?
Owens: “Ja, ze heeft het gehoord. (met een lege blik in zijn ogen)Toen het af was heb ik het opgestuurd. Ze vindt het leuk. Ik denk dat het een leuk souvenir is. Ze geniet ervan. Het is iets speciaals. Ik denk dat ze het apprecieert.
enola: Maakt zij ook muziek, of schrijft ze?
Owens: “Nee.” (zijn ogen wellen op)
enola: Ben je nog verdrietig?
Owens: “Nee, ik denk niet dat ik ooit verdrietig was. Maar (breekt zijn zin af). Nee. Ik ben niet verdrietig. Het is een behoorlijk positieve plaat. Ik denk niet dat er veel verdriet in zit. Ik zie het als iets moois dat is gebeurd. Een geweldige tijd. En het is ook al van een beetje eerder in mijn leven. Dus het is niet iets waar ik nu veel aan denk. Het is meer omdat ik me alles wil herinneren. Het was een mooie tijd in mijn leven.”
enola: Het lettertype op de cover herinnert me aan heavy metal. En dat wordt nog versterkt door de hoesfoto met je haar voor je gezicht. Ik vroeg me af of ik me puur op de cover kon voorstellen dat er zo’n brave, gevoelige muziek achter zou schuilen? Nee. Was dat de bedoeling?
Owens: “Nee, ik vond het gewoon een leuke foto. Daar heb ik niet aan gedacht. Ik heb de foto om een andere reden gekozen. De naam is nogal klassiek, zoals een oude middeleeuwse naam. Het lettertype vond ik er goed bij passen. En ik vind dat het ook klopt met de muziek. Over metal heb ik niet nagedacht; maar inderdaad, zij doen dat ook. En de foto vond ik gewoon leuk. Een vriend heeft een hele hoop foto’s genomen en toen hij ze me liet zien was dat degene die me aanstond. Ik vond dat het goed werkt voor de cover.”
enola: b>Ik snap de middeleeuwse link, ook voor de muziek, het klinkt lieflijk en verhalend als een bard. Andere vraag: het album is bijna pijnlijk eerlijk. Heb je er spijt van dat het zo kwetsbaar overkomt?
Owens: “Nee, zo schrijf ik nu eenmaal. Dat is gewoon mijn werk. Voor mij is dat de manier om een goed nummer te schrijven. Ik heb er geen spijt van, dat zou serieus sucken.”
enola: Ze kwam uit Frankrijk. Spreek je Frans?
Owens: “Nee, maar een heel klein beetje. En ik heb niet veel kans om te oefenen. Ik versta het wel een beetje en ik ken een paar woordjes, maar niet genoeg.”
enola: Hoe ben je in contact gekomen met het merk Saint Laurent? (Owens is het gezicht voor de printcampagne van de lente/zomercollectie)
Owens: “Hedi (Slimane), de ontwerper, kwam naar een paar van onze concerten toen hij ook in LA woonde, daar had hij foto’s genomen. Achteraf vroeg hij of hij een keertje wat portretfoto’s van mij alleen mocht maken. Dat hebben we gedaan en die dag zijn we eigenlijk vrienden geworden. Zo hebben we verspreid over enkele jaren een aantal keren foto’s gemaakt. We hielden contact. En toen hij bij Saint Laurent begon te werken, belde hij me of ik wou proberen om de modellenfoto’s te doen. Ik zei dat ik het wel wou proberen, want ik ben er niet aan gewend. Maar het feit dat we elkaar al kenden en hij de foto’s zelf zou nemen, dat maakte het wat gemakkelijker, een beetje natuurlijker. Ze hebben mijn haar niet gedaan en ook geen make-up, ze lieten het heel natuurlijk. Uiteindelijk bleek dat ik niet bezorgd hoefde te zijn. Toen ze het me vroegen klonk het als iets moeilijks, maar het viel wel mee. Nu is het gewoon iets speciaals dat gebeurd is. Ik weet niet of ik nog zo eens iets ga doen, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb.
enola: Dus het was leuk?
Owens: “Ja, ik heb ervan genoten. Je mag zoiets ook niet elke dag doen. Het is bijzonder.”
enola: Zijn er nog andere dingen die je wilt proberen, of delen van de maatschappij waar je eens achter de schermen wilt piepen?
Owens:” (Lacht verlegen en mompelt heel erg stil.) Ik weet het niet. Er zijn dingen die ik leuk vind en waarvan ik het interessant zou vinden om er meer van te weten. (valt weer stil)
enola: Tv? films?
Owens: “(enthousiast, met een grote glimlach maar nog verlegen) Sure, yeah! Ja, natuurlijk. Dat zou interessant zijn. Maar ik denk niet te veel over zulke dingen na.
enola: Je bent aan het glimlachen!
Owens: (lacht luid — voor zover dat kan, wel spontaan, maar met het volume en de power van een rasperige zucht) “Als er zoiets gebeurt, dan is dat cool en dan grijp ik die kans. Maar er is niet een bepaald iets wat ik nu zou willen doen, op dit moment. Ik ben behoorlijk bezig met muziek schrijven en opnemen, dus daar gaat al mijn aandacht heen. Maar ik ben ook een grote fan van voetbal. Ik zou het niet erg vinden om te zien hoe het is om voetbal te spelen. (terug stiller) Ik zou niet professioneel kunnen voetballen. Ik denk dat je daar behoorlijk veel talent voor moet hebben. En je moet een atleet zijn. Maar het zou wel interessant zijn om eens te zien hoe het er aan toe gaat, hoe het werkt.”
enola: Voetbal, dat had ik niet verwacht. Ik ken helemaal niks van voetbal.
Owens: “Spaans voetbal. Ik hou van Spaans voetbal. En ik kijk graag naar wedstrijden. Het is iets heel anders dan wat ik doe.”
enola: Ben je graag in hotelkamers?
Owens: “(lacht weer) Ja, ik vind hotels wel leuk. Ik ben niet graag lang van huis weg, maar hotels storen me niet. Ze zijn redelijk leuk. Wel, dat ligt eraan, want ze zijn allemaal verschillend. Maar ik vind het niet vervelend om in hotels te zitten op toer of zo. Het valt wel mee. Af en toe kom je wel eens in een hotel terecht dat behoorlijk deprimerend is, maar in het algemeen heb ik er meestal wel een leuke tijd. (valt stil) Ik ben graag thuis.
enola: Thuis is San Francisco?
Owens: “Ja. Ik ben eigenlijk iemand die veel thuis blijft. Daar hou ik echt van, meer dan van hotels. Maar ik heb geen probleem met hotels.”
enola: Ik liet “Riviera Rock” horen aan mijn mama, ze begon niet alleen te heupwiegen, maar ze riep ook enthousiast uit dat ze een vibraslap hoorde. Ik ken het niet, had ze het goed?
Owens: “Ze heeft gelijk, het is een ding op een plankje waar je op klopt, en dan ratelt het naar beneden. Je gebruikt het voor percussie. Ik hoorde het ooit ergens, ik weet echt niet meer waar anders zou ik het vertellen, en vond het een mooi geluid. Ik heb het gekocht in een muziekwinkel. En toen vond ik een plekje op het album om het in te gebruiken. Het is zo’n instrument dat niet veel gebruikt wordt.”
Als we samen de trap aflopen, want voor hem is het weer tijd voor een ijzige rookpauze, zie ik dat hij gifgroene Doctor Martin-achtige boots aanheeft. Samen met zijn witgebleekte haar waarin hij zat te krabben, knalrood en wit geblokt flanellen hemd en anderskleurige geblokte flanellen sjaal doet hij me opeens aan Kurt Cobain denken. Ik wil hem in een dekentje wikkelen en per kerende post naar een warm plekje zenden.
