De amper vierentwintig jaar oude producer Seb Gainsborough heeft het gehad met al zijn soft- en hardware. Voor Punish, Honey, zijn tweede plaat als Vessel, besloot de Brit zijn eigen instrumenten ineen te knutselen. Metaalplaten deden dienst als drumvellen en van fietsonderdelen werden blaasinstrumenten gemaakt.
“Wanneer ik nieuwe apparatuur aanschaf, leef ik daar enkele maanden in tot ik de behoefte voel om iets anders te doen. Ik ben een kind van deze generatie en kan mijn aandacht niet lang bij hetzelfde houden”, zo liet Gainsborough optekenen in een recent interview met het webzine Dummy. Uitgekeken op zijn apparaten, schafte de jongeling zich een boek aan over hoe je eigen instrumenten kunt maken. Twee maanden lang sleutelde hij aan een aantal rudimentaire instrumenten die te primitief bleken om aan de buitenwereld te tonen, laat staan om mee op tournee te trekken. Ze deden wel perfect dienst voor het ruige, haast barbaarse geluid dat hij voor ogen had. Had Gainsboroughs debuut Order Of Noise slechts een beperkt aantal raakvlakken met techno, dan komt hij op dit album volledig los van dat genre. Op Punish, Honey regeren de industriële geluiden en de zwartgeblakerde noise.
Vessel slaagt er wel in om de nummers voor de luisteraar interessant te houden. Hij zorgt voor voldoende spanning, schenkt aandacht aan de opbouw van zijn nummers en waakt erover dat die nooit té arty farty worden. Gainsborough verliest zichzelf niet in het experiment als een verstrooide professor. Enkel opener “Febrile” vormt met zijn arbitraire drumslagen en geïsoleerde bas een oefening in deconstructie. In ieder ander nummer zit diepgang en vooral veel dreiging. Het venijn van Punish, Honey zit ‘m trouwens in de staart: afsluiter “DPM” ratelt traag maar gestaag richting een zinderende finale.
Gezien het unieke geluid dat Gainsborough uit zijn eigen instrumenten puurt, is het best lastig om gepaste referenties aan te halen. De beklemmende sfeer van Punish, Honey sluit wel nauw aan bij die van labelgenoten The Haxan Cloak en Forest Swords. De middeleeuws aandoende riedels in “Drowned in Water and Light” zouden perfect uit de sampler van die laatste kunnen komen. Verder zal wie de laatste platen van Andy Stott en Amon Tobin kon smaken, zeker ook een vette kluif hebben aan dit Punish, Honey.
Laat je trouwens niet misleiden door de titel en de hoes van dit album. Op die hoes — een foto van de Britse fotografe Stephanie Elizabeth Third — prijken enkele naakte, in elkaar verstrengelde lichamen. De komma tussen “Punish” en “Honey” geeft de plaat een bijkomend, dwingend (seksueel) karakter mee. Niets van dat alles keert in muziek terug, integendeel. Gainsborough schaart zich eerder achter de neuropsychologische invulling van een Descartes, die het menselijk lichaam aanzag als een mechanisch systeem. Het beukende “Red Sex” heeft dan ook weinig te maken met lijfelijke lust, maar veeleer met gerobotiseerd copuleren.
In een tijd waarin elektronicaproducers terugkeren naar de basis, naar drumcomputers en synthesizers uit de begindagen, gaat Vessel nog een stap verder. Met eigen instrumenten bouwt hij een afzonderlijke wereld waartoe je enkel met een open vizier toegang krijgt. Wie zich volledig durft over te geven, zal beloond worden.
Vessel stelt zijn nieuwe album op 4 oktober voor in de ABClub en tijdens het weekend van 22 en 23 november op het festival Sonic City in Kortrijk.
