Het is moeilijk niet gecharmeerd te zijn door een muzikale doe-het-zelver als Chad Vangaalen. Op Shrink Dust, zijn vijfde langspeler, fabriceert de Canadese multi-instrumentalist alweer alles helemaal in zijn uppie, van de opnames tot en met het artwork. Het resultaat is een bundel kleurrijke maar morbide folksongs zoals alleen meneer Vangaalen er kan maken.
Chad Vangaalen zou met zijn trillende falset en gitaarspel een steengoede kandidaat voor “De Beste Singer-Songwriter” kunnen zijn, ware het niet dat hij het zelden kan laten zijn songs vol te proppen met vreemde en psychedelische geluiden. En dat hij liever teksten schrijft over absurde horrorscenario’s dan over zeemzoete liefdesperikelen. Dit alles maakt dat zijn muziek dan ook vele malen interessanter is dan die van echte, doorsnee singer-songwriters. Het melancholische “Cut Off My Hands”, waarin Chad op verdacht lieflijke manier bezingt hoe hij zijn eigen handen afhakt, is hiervan een perfect voorbeeld en tegelijk een prachtig begin van de plaat. Hier wordt de instrumentatie nog sober en toegankelijk gehouden met een akoestische gitaar, wat achteruit gespoelde riedels en een slide gitaar. Op het wazige “Where Are You” heeft Chad zich daarentegen duidelijk kostelijk geamuseerd met experimenteren en knutselen: talloze psychedelische geluiden kronkelen over elkaar heen als een mierennest dat gezamenlijk aan de hallucinogene middelen zit. Met zijn spacy drumbeat en speelse keyboards doet “Frozen Paradise” dan weer wat aan MGMT denken.
Maar het is niet voor niets dat Chad Vangaalen Shrink Dust zelf als een countryplaat beschouwt; met de daaropvolgende nummers laat de man zich toch voornamelijk van zijn melodische en akoestische kant zien. “Weighed Sin” lonkt naar een Bon Iver in beste doen, niet toevallig omdat ook Chad Vangaalen met sprekend gemak dezelfde onmogelijk hoge noten kan produceren. Ook “Monster” en het uptempo “Leaning On Bells” zijn heerlijk sprankelende songs die hun mooiste geheimen pas na enkele luisterbeurten prijsgeven. De rustigere en meer melodische kant van Vangaalen is hier dan ook stiekem zijn beste. Hij is een expert in wringende lo-fi geluidsexperimenten, maar deze komen het best tot hun recht wanneer ze de nummers eerder ondersteunen dan helemaal overnemen. Zeker wanneer ze zo straf zijn als die waarmee de tweede helft van Shrink Dust is bezaaid. Zoals het meanderende “Evil”, met een van de meest aanstekelijke refreinen op de plaat.
Op “Hangman’s Son” lijkt Bob Dylan zowaar te komen piepen — inclusief mondharmonica. Hier zingt Vangaalen gezellig zijn beul toe: “Oh lay it on me/When my time has come/And I don’t have the sense to run”. Nummers als deze zijn typerend voor de stijl van Vangaalen: pijnlijk melancholisch en doodeerlijk, herkenbaar maar toch volstrekt origineel. Shrink Dust is een zeer aangename rondreis door de kleurrijke wereld van Chad Vangaalen waar horror en liefde soms wel gevaarlijk dicht bij elkaar komen te liggen. Een rasartiest die nog veel meer aandacht verdient dan hij nu krijgt.
