“Kijk eens omhoog. Kijk, de lucht is grijs en zit vol vlokken.” Terwijl binnen Jan De Wilde en consorten zaterdag de 100 op 1 vol zongen, viel de eerste sneeuw met bakken uit de lucht. En voelde de Canadees Chad Vangaalen zich zichtbaar in zijn nopjes.
Vangaalen heeft — op het legendarische Sub Pop-label — net Soft Airplane uit. Zijn derde album, waarmee hij eindelijk wat voet aan de grond lijkt te krijgen aan deze kant van de Grote Plas. Na de rommelige huisvlijtcompilaties Infiniheart en Skelliconnection lijkt de multigetalenteerde Canadees (Vangaalen beschouwt zichzelf veeleer als schilder of videoanimator dan als zanger) klaar voor zijn Grote Sprong Voorwaarts.
Vrijdag stond hij nog op het Den Haagse Crossing Border-festival (in het leven geroepen voor veelzijdige artiesten als Vangaalen), en de komende weken doorkruist hij Groot-Brittannië en Zweden. Zaterdag hield hij halt in Antwerpen, waar hij in de gezellig volgestroomde Bar (lees: een honderdtal nieuwsgierige fans) zijn nieuwste album kwam voorstellen.
Eerst was het de beurt aan Women om hun duivels los te laten. In dezelfde kelder waar hij Soft Airplane opnam, produceerde Vangaalen ook de debuutplaat van deze stadsgenoten. Women vergezelt Vangaalen tijdens diens Europese tournee en biedt hem live de nodige ruggensteun. Als wederdienst kruipt hij tijdens de set van Women mee op het podium.
Over Women zelf kunnen we helaas erg kort zijn. De set van de jonge Canadezen riep referenties op aan zowel Television als P.I.L, maar wij herinneren ons vooral veel bas en weinig zang. P.A.-beheer: het is ook een kunst. Pleit wel in het voordeel van Women: de heren zijn, naast het gretig ontdekte Leffe, ook fans van punkgrootheid Devo.
Nee, geef ons dan maar the man himself. Vangaalen (houthakkershemd, zwart petje) trapte af met “I Change My Name”, en deed met zijn hoge tenorstem, frasering en mondharmonica meteen sterk aan landgenoot Neil Young denken. De experimentele frivoliteiten, sterk beïnvloed door John Cages Sonatas And Interludes For Prepared Piano, die Soft Airplane op een hoger niveau tillen, bleven in Trix wel grotendeels achterwege. Geen vibrafoon op het podium dus, evenmin denderende treingeluiden of kromme electronicaloopjes.
Met accordeon en banjo was er wel een gevarieerde instrumentatie, met bovendien Vangaalen die op een zelfgebouwde gitaar (zonder kop!) speelde. En een rits bloedmooie songs natuurlijk. Huismus Vangaalen schrijft in zijn kelderstudio in Calgary, Canada aan de lopende band nieuwe nummers, en kan dus putten uit een bijzonder omvangrijk oeuvre. Toch bracht hij zaterdag voornamelijk songs van Soft Airplane, ook naar eigen zeggen zijn beste album tot nu toe.
Uiteenlopende, maar steevast fascinerende songs als “City Of Electric Light” (met de heerlijke verzen “I thought you were the moon in the sky/but it turned out you were just the street light”), “Willow Tree” (Great Lake Swimmers meets akoestische Sufjan Stevens) en het furieus gebrachte “Bare Feet On Wet Griptape” bleven ook live meer dan overeind.
Met “Cries Of The Dead”, “Molten Light” (een murder ballad pur sang) en “Rabbit Bits Of Time” bleef Vangaalen gretig uit Soft Airplane plukken. En met een flard van het overbekende “Ghostbusters”-theme, toonde de schuchtere Canadees zich bovendien ook een gevat entertainer, alvorens “Bones Of Man” (zijn meest Neil Youngesk nummer) een orgelpunt mocht plaatsen.
Net als op plaat toonde Chad Vangaalen zich zaterdag een multigetalenteerd en gevarieerd muzikant, die — ondanks zijn bijna aandoenlijke schuchterheid — dringend een groter publiek verdient. Neil Young voor de Jonny Greenwood-generatie, zeg maar. U weet wat u te doen staat.
