Er komt een moment in het bestaan van elke groep dat de vloed stopt. Dat je niet langer weet wat te vertellen, maar als band blijft bewegen zonder nog goed te weten waarom. Ondanks de lange pauze, door de reünie van Godspeed You! Black Emperor, lijkt ook Thee Silver Mt. Zion in die fase te zijn beland. Op zijn zevende plaat zwalpt de groep, en dat is nieuw.
Vanuit het standpunt van de rest van die twee Silver Mt. Zionleden die niét in Godspeed You! Black Emperor zitten, zou jet het bijna jammer kunnen noemen dat dat ongrijpbaar collectief uit Montréal in 2010 dan toch weer de rangen sloot. De muzikale evolutie die zijspan Thee Silver Mt. Zion in dat hiaat had vertoond, was langzamerhand inderdaad zo traag geworden dat ze op stilstand begon te lijken, maar nu werd ze ronduit ruw gestuit. Vier jaar later wordt de draad weer opgepikt, maar het elan is gebroken. Het zoals steeds onmogelijk getitelde Fuck Off Get Free We Pour Light On Everything veegt de brokstukken van de oude band bij elkaar, maar weet het enkel met haken en ogen in elkaar te zetten.
Opener “Fuck Off Get Free (For The Island Of Montreal)” weet nog te overtuigen. Een eloquente kakofonie die met de deur en een razende climax in huis vliegt. Geen nodeloze opbouw, maar meteen een hoop lawaai waar de violen zich een weg doorheen worstelen. Na dik zeven minuten komt uit de chaos van razende gitaren en stemmen dan toch een pakkende strijkersmelodie geslopen die de zangers op sleeptouw neemt; dit is wat een Silver Mt. Zion nummer nodig heeft, en wat “Austerity Blues”, ondanks de perfecte titel, daarna mist.
Geen evolutie in dit eindeloos doordrammend nummer dat zijn krautrockinvloeden niet wegsteekt: de drums hameren eeuwig, de violen gaan lichtjes dronend loos en Menuck verliest zich in een tirade. Is dit een gebrek aan ideeën verstopt onder een helse vloed aan lawaai? In tegenstelling tot vroeger lijkt de groep, en zeker bandleider Efrim Manuel Menuck, zijn punt niet duidelijk te krijgen.
Met respectievelijk tien en veertien minuten lijkt het die “Kant A” te zijn die het zwaartepunt van Fuck Off Get Free We Pour Light On Everything vormt. Toch is het “What We Loved Was Not Enough” dat echt het emotionele hart van de plaat vormt. Een klaagzang die voor één keer geen nood heeft aan een band in aanvalsmodus, en zo wordt de kern van Thee Silver Mt. Zion opnieuw duidelijk: het songschrijverschap van Menuck. Hier wordt ook dat “And everybody sang” van in de liner notes erg hoorbaar, in het lamento dat de song naar zijn einde begeleidt.
Daarrond vinden we nog enkele kortere stukken, maar enkel “Take Away These Early Grave Blues” laat daarvan enige indruk na. Het punt is met die drie lange stukken wel gemaakt: Thee Silver Mt. Zion heeft zijn eindstation al even bereikt. Meer dan een herhalingsoefening wordt het niet meer. Een boeiende reis heeft zijn eindbestemming bereikt.
