Hoe langer Editors wachtten met die nieuwe plaat, hoe hoger de verwachtingen gespannen waren. Helaas. Het vertrek van treuzelende gitarist Chris Urbanowicz heeft het schrijfproces dan wel versneld, het resultaat is er niet naar.
Vier jaar. VIER JAAR? Voor DIT? Neen, erg onder de indruk van single “A Ton Of Love”, die de nieuwe Editors moest aankondigen, waren we niet toen we hem de eerste keer hoorden: eightiesrock op stadionformaat zoals zelfs U2 en Echo & The Bunymen ze niet meer durven afleveren, doordeweeks en banaal . We hadden de groep een grotere toekomst toebedicht; eentje waarbij ze Coldplay flink het nakijken gaven in een wedstrijdje nieuwe U2-worden.
Op zijn vorige platen kon je bij Tom Smith immers al eens diepgang vinden, het soort bemoedigende troost (“The Weight Of The World”) waar geen jankend “Fix You” tegen op kan, en met vorige plaat In This Light And On This Evening was het bewijs geleverd dat de groep zijn geluid ook radicaal durfde vernieuwen. Niets van dat alles echter op deze vierde plaat. Op zijn slechtst is Editors hier zelfs volstrekt verColdplayd. We hebben het dan natuurlijk over de niet te pruimen, pompeuze ballads “Nothing”, op Rock Werchter vorig jaar nochtans nog behoorlijk potig, en “What Is This Thing Called Love”, dat niet toevallig aanvankelijk bedoeld was voor een X Factor-winnaar. Programmeer ze uit de playlist van deze plaat; u heeft ze niet nodig.
Wat houden we dan over? Een vrij klassieke rockplaat, die komaf maakt met alles wat maar een beetje naar vernieuwing ruikt. Op zijn best keert The Weight Of Your Love nog even terug naar het doemerige geluid van de eerste twee Editorsplaten. Achteruit, niet vooruit dus, was het antwoord van de groep op het gedwongen ontslag van Urbanowicz, waarmee meteen bewezen is waar het creatieve genie van de groep zich schuilhield. Niet bij Smith, die van de twee rekruten die vervangen ongetwijfeld een pak minder tegenspraak krijgt.
Je hoort ook hoe Urbanowicz’ gitaar wordt gemist. Zonder zijn typisch geluid klinkt alles een pak meer doorsnee, zoals die single al liet horen. Ook “Honesty” ontbeert de handtekening van de snarenman. Wat overblijft is een hoogstens behoorlijk nummer waarin Smith — oh ironie — worstelt met dat buitensmijten van zijn oude strijdmakker en dat verpakt in een nietszeggende tekst die net zo goed over liefde kan gaan en een metafoor waar je alleen maar van kan zuchten: “Your bowling ball eyes have nothing to say / They knock me over again anyway”
L’amour. Daar gaat het dus over op The Weight Of Your Love. Moest ook wel, want in de puike opener “The Weight” zingt Smith al — tong stevig in de kaak — “I promised myself I wouldn’t sing about death. I know I’m getting boring now”. Twee zinnen eerder ging het nochtans nog van “Every day I pray I’m the first to go / Without you I would be lost”; toch een beetje dood daar. Een tsjeventruuk, zeggen wij daar tegen, maar voorts geen klachten: Editors vat in dit nummer nog eens de donkere dreiging van op In This Light And On This Evening, en dat gaat ook op voor “Sugar”, een hevig stalkersnummer dat drijft op een omineus rollende bas.
Daarmee is het vet dan wel van de soep. “Formaldehyde” is nog een aanstekelijk popnummer dat net zo goed uit de koker van The Killers had kunnen komen, “Two Hearted Spider” is een pathosvol en broeierig drama. Dat is meer dan kan gezegd worden van het akoestisch folknummer — deze plaat werd niets voor niets in Nashville opgenomen — “The Phone Book” (het woord dat we zoeken is “aardig”) of de alweer slepende afsluiter “Bird Of Prey”.
De weg terug is de keuze van de lafaards. Editors heeft met The Weight Of Your Love zo hard voor het midden van de weg gekozen, dat het maar een kwestie van tijd kan zijn voor er accidenten van komen. We houden ons hart vast voor Rock Werchter volgende week.
