Evil Dead

Oké, er zijn veel redenen waarom een remake van Sam Raimi’s cultklassieker The Evil Dead op papier nooit goed zou kunnen uitdraaien: pure heiligschennis is er één van, een gebrek aan Bruce Campbell een andere, en de wel erg povere horroroutput van de 21ste eeuw – waar is het heerlijk foute horrorklimaat van de eighties heen? – noopt ons doorgaans enkel tot het bovenhalen van een heleboel verzuchtingen dat het in de goede oude tijd toch beter was. Scepsis alom dus, toen twee jaar geleden deze remake werd aangekondigd – scepsis die zich gewillig omzette in een haast ziekelijk enthousiasme toen de red band trailer online kwam. Ondode grieten! Onethisch gebruikte kettingzagen! En bloed! Liters bloed! Qua ranzigheid – een tong wordt met een breekmes in twee gesneden alvorens ze in de mond van een schreeuwende blondine wordt geramd – kent die trailer zijn gelijke niet, en wij koesterden de hoop dat Evil Dead wel eens voor de 21ste-eeuwse body horror zou kunnen betekenen wat The Evil Dead voor de cult horror van de jaren ’80 heeft betekend.

Even – zo’n kwartiertje, schatten wij – werden wij terug door die scepsis bevangen als was het een demonische geest die in de bossen rondwaart. Een jaar na het wel érg meta-ironische Cabin in the Woods lijkt de premisse van vijf jongelingen die een weekendje in een afgelegen, euhm, cabin in the woods doorbrengen immers gedoemd om te mislukken. Temeer daar David (Shiloh Fernandez), Eric (Lou Taylor Pucci), Olivia (Jessica Lucas) en Natalie (Elizabeth Blackmore) niet langer komen om een weekendje ongebreidelde fun te hebben, maar om Mia (Jane Levy) van haar drugsverslaving af te helpen, en die halfbakken poging om de personages uit te diepen gepaard gaat met een al even halfbakken broer-zus-trauma. Ook de toegevoegde proloog slaagt er niet helemaal in om de juiste sfeer te zetten, en bijna – bijna – hadden we Evil Dead al prematuur afgeschreven. Maar dan ontdekken de vijf compadres een kelder met opgehangen kattenlijken en een in prikkeldraad gewikkeld dodenboek, dat met in bloed gekraste letters nog waarschuwt om het onaangeroerd te laten. Dat gebeurt natuurlijk niet, en wanneer Eric passages begint voor te lezen en de bomen zich vergrijpen aan de ijlende Mia, begint toch nog de ongebreidelde fun. Voor de horrorfans en gore geeks, welteverstaan.

Evil Dead slaagt er verbazingwekkend vlot in om voortdurend hulde te brengen aan zijn voorganger en toch voldoende eigenzinnigheid te tonen om in 2013 relevant te zijn. Naast het algemene plotverloop – op de afwijkende, maar werkelijk onevenaarbare finale na – recycleert regisseur Fede Alvarez natuurlijk ook heel wat specifieke scènes, rekwisieten en filmtechnieken uit Raimi’s origineel, en Evil Dead is vaak dan ook een feest van herkenning. Wat deed het deugd om die tracking shots doorheen de bossen terug te zien! Kirren van vreugde deden we toen we de tekeningen in het Naturom Demonto (of Necronomicon Ex-Mortis, voor de kenners) zagen! En – het was tenslotte alweer van Raimi’s Drag Me To Hell geleden – hoe heerlijk was het om nog eens een film te zien waarin personages schaamteloos ondergekotst worden! Waarvoor Evil Dead echter evenzeer hulde verdient, is voor de manier waarop de film meer is dan een geeky nostalgiefestijn: de normen, het publiek en het filmklimaat zijn veranderd sinds 1981, en Alvarez beseft dat de goedkope en erg campy feel van het origineel niet meer verfrissend zou werken. Hij combineert dan ook het beste van Raimi’s film met hedendaagse middelen.

Zodra de (gelukkig behoorlijk korte) set-up is afgehandeld, krijg je dan ook wat de trailer belooft. Niets meer – nogmaals: al in de trailer werd er een tong in close-up in twee gesneden – maar gelukkig ook niet minder: het gros van het budget is duidelijk naar make-up-effecten, protheses en heelder zwembaden aan filmbloed gegaan, en Alvarez maakt daar dankbaar gebruik van. Een groot regisseur is de Uruguayaan niet, en hij mispakt zich meer dan eens aan een opgefokte en onoverzichtelijke montage, maar hij durft qua body horror wel all the way gaan, op de meest plezante en effectieve manier. (Dus zonder voortdurend in je ribben te porren om duidelijk te maken hoe ver je wel niet durft te gaan, Eli Roth.) Dat uit zich in heel wat geweldige scènes waarvan we niet al te veel gaan weggeven, opdat u net als ons uw hart zou kunnen ophalen aan de heerlijk bloederige en fantastisch gory vindingen waarmee Alvarez op de proppen komt. Laat ons het zo zeggen: als je vroeg in de film close-ups krijgt van spijkerpistolen en elektrische vleesmessen, wéét je dat er buiten de lijntjes van de gebruiksaanwijzing gaat gekleurd worden. En geloof ons: het resultaat is awesome.

Het enige wat zich min of meer ontwikkelt gedurende het verloop van Evil Dead, is dan ook het aantal ledematen dat de personages verliezen en de inventieve ranzigheid van de manieren waarop dat gebeurt. Duidelijk maken dat de vijf tweenagers personages van vlees en bloed zijn bestaat bijgevolg niet in het meegeven van emotionele diepgang, maar door het tonen van zoveel mogelijk van dat vlees en bloed. Een nobele onbekende als Elizabeth Blackmore vervult haar rol als het horrorfilm-equivalent van kanonnenvoer met glans wanneer het bloed uit de wonden in haar gezicht gutst en haar medisch onverantwoord geamputeerde arm van haar schouder valt. Zo rol je van de ene heerlijk plezierige scène – let op wat er gebeurt wanneer er stukjes gezichtsvlees op de badkamervloer blijven rondslingeren – in de andere fantastisch gore sequentie, om uiteindelijk uit te komen bij een schitterende finale, waarin werkelijk alle remmen (en een machete! en een kettingzaag! en een auto!) worden losgegooid.

Natuurlijk blijft de originele The Evil Dead superieur aan deze update, al was het maar omwille van dat heerlijke eighties-gevoel en Raimi’s talent als regisseur: qua engheid en schrikmomenten is Fede Alvarez er zeker niet in geslaagd om the most terrifying film you will ever experience te maken. Wat hij wél heeft gedaan, is zowel alle miserabele folterporno als de softe teenagehorror van de laatste decennia vierkant op hun plaats zetten door een moderne body horror classic af te leveren. Trek dus snel uw meest geeky horrorshirt aan, rep u naar de bioscoop en – tip voor de fans! – blijf rustig zitten tot na de aftiteling. Groovy.

7
Met:
Jane Levy, Shiloh Fernandez, Lou Taylor Pucci, Jessica Lucas, Elizabeth Blackmore
Regie:
Fede Alvarez
Duur:
92 min.
2013
VS
Scenario:
Fede Alvarez, Rodo Sayagues

verwant

Alien: Romulus

‘Toen ik voor het eerst de Necronomicon, het boek...

Red Riding Hood

Samen met de Hollandse keuken zijn box-office hits en grote...

Cloverfield

Viral Marketing, het klinkt als een onprettige ziekte voor afgeborstelde...

Thumbsucker

Wat zouden we toch zijn zonder die onafhankelijke Amerikaanse cinema?...

aanraders

The Brutalist

In 2015 nam acteur Brady Corbet in de regiestoel...

Maria

Een biografische prent over het leven van Maria Callas...

Des Teufels Bad

De Oostenrijkse filmmakers Veronika Franz en Severin Fiala hebben...

When the Light Breaks (Ljósbrot)

Om een goede voedingsbodem te vinden voor zijn films,...

A Real Pain

Enkele jaren na zijn debuutfilm When You Finish Saving...

recent

Heather Nova :: ”Op deze plaat probeer ik mezelf te begrijpen”

Ze vergeleek zichzelf ooit met een verleidelijke sirene, en...

When the Light Breaks (Ljósbrot)

Om een goede voedingsbodem te vinden voor zijn films,...

Mogwai

17 februari 2025Ancienne Belgique, Brussel

De nieuwe plaat The Bad Fire werd nog maar...

Pothamus :: Abur

Pothamus: het woord alleen al klinkt als iets zwaars,...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in