We voelden het aan onze kleine teen. A Good Day to Die Hard gaat de Die Hard zijn die de franchise volledig naar de vaantjes gaat helpen. Een eerste indicatie was de verschrikkelijke titel, gevolgd door de tagline: “yippee ki-yay mother Russia”. Met John ‘Max Payne’ Moore achter de camera brak het angstzweet ons nog ietsje meer uit. Toe we te horen kregen dat dit een Die Hard-film is van maar een luttele 97 minuten was ons argwaan helemaal gewekt. Amerikaanse filmrecensenten lagen onder embargo en mochten hun recensies pas publiceren op de dag van release. Meestal is dat geen goed teken en wil dat zeggen dat zelfs de studio maar weinig geloof hecht aan de film. Toch hebben wij bij enola John McClane altijd als een lichtend voorbeeld beschouwd en waagden we ons met goede moed aan het vijfde avontuur van ieders favoriete New Yorkse flik. Helaas, het mocht niet baten. A Good Day to Die Hard is een draak van een film die elk greintje manliefde dat we hadden voor good old Bruce door de mangel haalt en van begin tot einde rammelt als de heup van grootmoeder zaliger.
Na een wolkenkrabber, een luchthaven, New York en de Amerikaanse Oostkust zoekt A Good Day to Die Hard het nu in Rusland. John McClane (Bruce Willis) is verplicht om af te reizen naar Moskou om zijn zoon Jack (Jai Courtney) uit de penarie te helpen. Die zit in de gevangenis omdat hij de handlanger van een zeker Chagarin , een corrupte Russische ambtenaar, heeft vermoord. Chagarin is op zoek naar een document dat in het bezit wordt geacht van de politieke gevangene Yuri Komarov (Sebastian Koch). Jack en Komarov worden beide voor de rechter gebracht, maar voordat ze berecht kunnen worden vindt er een ontploffing plaats in de rechtszaal. Jack en Komarov kunnen ontsnappen en kruisen het pad van McClane, die buiten aan het gerechtsgebouw stond. Voordat Jack en John een deftig woord kunnen uitwisselen worden ze belaagd door enkele zwaarbewapende mannen van Chagarin die het gemunt hebben op Komarov. De hel breekt los en voordat hij het goed en wel beseft zit McClane terug in conflict met enkele terroristen die in hem de verkeerde tegenstander hebben gekozen.
Regisseur John Moore trekt alle registers open op vlak van actie en benut ten volle zijn budget om met de nodige special effects de straten van Moskou tot puin om te vormen. Dat lijkt dan ook de enige focus van Moore en scenarist Skip Woods, want elk greintje charme dat uitging van de vorige vier Die Hard-afleveringen wordt zonder pardon teniet gedaan. Die Hard 4.0 balanceerde al lichtjes op de grens van aanvaardbare actiesequenties (John McClane op de staart van een F-35 straaljager!), maar kwam er nog goed mee weg doordat regisseur Len Wiseman een mooie balans wist te houden tussen old school Die Hard en de verlangens van het hedendaagse bioscooppubliek. Wiseman nam ook nog enigszins de tijd om zijn verhaal op gang te laten komen, iets dat Moore volledig in de wind slaat. McClane is nog maar net op Russische bodem of de chaos begint al. De film trekt zich op gang met een van de verschrikkelijkste actiescènes in jaren, namelijk een achtervolging door de straten van Moskou. McClane zit achter het stuur van een truck, slaat als een seniele opa allerlei onsamenhangende onzin uit en de omgeving dient als niets anders dan collateral damage. Naargelang de film zich voortsleept, wordt het er niet beter op. De ene ridicule actiescène wordt opgevolgd door nog een belachelijker idee, scènes die door hun artificiële aanblik, repetitief karakter en hoogst onrealistische premisse mijlenver afstaan van de adrenaline opwekkende actie van de vorige episodes.
A Good Day to Die Hard is geen Die Hard-film, maar een platvloerse en ongeïnspireerde superheldenfilm. Vergeet de John McClane uit 1988 die zich gewoon op het verkeerde tijdstip op de verkeerde plaats bevond. De McClane die we nu krijgen is een onverwoestbare moordmachine die valpartijen van verdiepingen hoog overleeft, uit helikopters bengelt en alles wat beweegt van een kogel voorziet. McClane was ooit een man die handelde uit een misplaatst plichtsgevoel om als flik de bad guys het leven zuur te maken. John Moore slaagt er mooi in om dat in de vuilbak te kieperen en McClane meer af te schilderen als een zelfdestructieve sociopaat.
Niet dat er niet wordt getracht om de McClane van vroeger terug op te roepen. Scenarist Skip Woods doet zijn best om Bruce Willis te voorzien van de nodige wisecracks, maar heeft zo weinig voeling met de franchise dat hij constant de bal misslaat. De dingen die Willis soms uitslaat zijn beschamend. Let ook vooral op hoeveel keer Willis ‘Jesus’ zegt. Nu dat McClane’s zoon van de partij is wordt er ook geprobeerd een vader-zoonrelatie op te bouwen, maar ook die poging valt plat op zijn gezicht. Jai Courtney is nog wel degelijk als Jack McClane, maar de chemie die Willis voorheen kende met Reginald VelJohnson (wat missen we die man), Samuel L. Jackson en zelfs Justin Long wordt nooit behaald.
Ook de hele plot is om je ogen mee dol te draaien. Het lijkt wel of het een algemene regel is dat wanneer je weinig inspiratie hebt om een actiefilm in elkaar te steken je het best enkele Russen neemt als slechteriken en uranium als de MacGuffin. Het kan aan ons liggen, maar in 2013 voelt dat zo gedateerd en achterhaald aan dat het niets anders dan een huizenhoog cliché is. De antagonisten in A Good Day to Die Hard zijn niet meer dan bordkartonnen personages die amper het scherm halen en niets dreiging of charisma uitstralen. Niet dat we de nieuwe Hans Gruber verwachten, maar zelfs Timothy Olyphant was stukken aantrekkelijker als booswicht in Die Hard 4.0. De Noord-Koreanen doen nochtans zo hun best om zich op te werken tot ’s werelds minst geliefde volkje. En wie denkt er aan hen? Niemand!
Het viel ons eerst tegen dat deze film maar 97 minuten duurde, maar na het resultaat gezien te hebben prijzen we ons gelukkig dat er niet meer van dat was. A Good Day to Die Hard is een incompetente en lelijke actiefilm die enkel als doel heeft de hersendoden onder ons te plezieren. De film hangt met haken en ogen aan elkaar, probeert de adrenaline te doen stromen met onaantrekkelijke actie en verminkt een personage dat ons zo nauw aan het hart lag. Ondergetekende betrapte zichzelf op maar één enkel glimlachje tijdens de film, maar werd voor de rest overmand door ergernis en verveling. Het is tijd om deze franchise op te doeken en dit misbaksel voorgoed uit ons geheugen te bannen. Yippee ki-yay, zucht.
