Een half uur te laat, apestoned – althans, zo leek
het – en met zowel een gebroken enkel aan haar been als een
waarschuwing van de dokter om niet op te treden in haar zak: zo
kwam Alice Glass het podium van Trix op. Entree niet gemist en
ready to kick some. Crystal Castles is oprecht
badass, en een uur later bleek het duo bestaande uit
zangeres Glass en knoppenman Ethan Kath ook een even unieke als
magistrale liveshow op poten te kunnen zetten. Met een stuk meer
verfijning én gevoel voor spektakel dan je zou denken, nog
wel.
Zoals wel vaker het geval bij uitstekende liveshows viel meteen op
hoeveel onweerstaanbare, lawaaierige en eigenzinnige floor
fillers de Crystal Castles al op hun conto hebben staan. De
superieure eerste helft van ‘Crystal Castles (II)’ passeerde
vrijwel integraal de revue, net als ‘Air War’, ‘Courtship Dating’,
‘Alice Practice’, ‘Crimewave’, het geniale ‘Untrust Us’ en nog een
handvol andere knallers. De show begon straf – al waren wij sterk
geneigd enkele even ongewenste als onwelriekende pogoërs op hun
muil te slaan – maar werd in de loop van de avond alleen maar
sterker.
Ongeveer een derde van het publiek zwierde, sprong en danste zich
om de zoveel minuten een weg van de ene kant van het podium naar de
andere en bijna elk nummer werd op instemmend gejuich onthaald. De
grens party/liveact is sowieso vaag geworden (denk: de laatste
editie van Pukkelpop) en als er dan toch gefeest moet worden
tijdens een concert, dan zijn we blij dat het op de muziek van
Crystal Castles is dat het hongerige publiek zijn gangen kan gaan.
Het is zelfs spijtig dat Glass en Kath niet mee de Chateau mochten
opfleuren enkele maanden geleden in Kiewit, want hun lichtjes
experimentele, intelligente electropunk had perfect in het rijtje
Nosaj Thing, Four Tet, Flying Lotus gepast.
De desoriënterende, discotheekachtige stroboscoopeffecten uit het
begin van de show maakten na verloop van tijd plaats voor smalle
pilaren waarin het licht op een neer bewoog. Misschien lag het
volkomen aan ondergetekende, maar de eenvoudige kleurcombinaties
deden die avond meermaals denken aan glasramen, en de show
bijgevolg aan een ontstoken hellemis. Niet alleen bespeelde een
charismatische (of was het scary?) Glass het publiek zoals
een in toorn ontstoken succubus, ook kregen de op zich al
indrukwekkende nummers van het duo live een epische grandeur mee
die normaal uitsluitend gereserveerd wordt voor nummers van The
National of de ballads van Nick Cave.
Alleen de bisronde was – wegens een nauwkeurig opgebouwde set –
lichtjes overbodig, voor de rest was dit een haast sacrale ervaring
en tevens een van de beste concerten van het jaar. Vanavond bidden
wij niet tot de kerk van Crystal Castles, maar misschien dansen we
onze lijven wel te hunner ere in het zweet. Amen.
