Begin vorig jaar zorgde Ringo Deathstarr geen klein beetje voor kopzorgen. Nieuwsgierig geworden door de lichtelijk intrigerende groepsnaam dook een debuutplaat op die zo hard het oeuvre van My Bloody Valentine en The Jesus And Mary Chain geplunderd had, dat het bijna gênant werd. Maar tegelijk klonk het allemaal best sterk.
Anderhalf jaar later is het Colour Trip vergaan zoals het zoveel platen vergaat: in de kast beland om daar nog zelden uit opgediept te worden. Behalve dan het afsluitende “Other Things”, dat hoog in de iTuneslijst van meest gespeelde songs prijkt. In dat nummer breekt Ringo Deathstarr immers enigszins met de aanpak van de rest van de plaat om een bijna betoverende atmosfeer op te roepen.
Ook op het nieuwe Mauve speelt de zoetgevooisde stem van bassiste Alex Gehring een sleutelrol, maar helaas komt het nergens tot het niveau van “Other Things”. Enkel “Bright Star” weet de magie waarmee we deze band onwillekeurig, en misschien wel ten onrechte, zijn gaan associëren op te roepen.
Ringo Deathstarr blonk immers niet bepaald uit in het schrijven van origineel materiaal. Meer zelfs, de band heeft een glansrijke carrière als My Bloody Valentine-coverband laten liggen ten voordele van het schrijven van eigen materiaal. Of dat een goed idee was, is maar de vraag. Oké, als je maar lang genoeg oefent, kan iedereen aan de slag met andermans werk. Het brengen van eigen nummers staat toch net dat trapje hoger.
Deze band echter brengt ons in verwarring door het overgrote deel van zijn eigen songs exact zo te doen klinken als My Bloody Valentine. Dat leverde een best goed klinkende, maar alles behalve origineel debuut op. Opvolger Mauve is voor de band aanleiding om de horizon een klein beetje te verbreden.
Nog steeds vormen stofzuigergitaren de basis van het geluid van het gezelschap uit Texas. “Fifteen” is bovendien nog een Valentine-kloon, maar over het algemeen probeert het drietal hier en nu ietwat origineler uit de hoek te komen. Helaas gebeurt dat veelal door een beetje in het wilde weg op gitaren te rammen, met als resultaat de ongeïnspireerde punk van “Drain” of “RIP”.
“Slack” daarentegen is het soort song waarmee The Jesus And Mary Chain in de jaren tachtig hier en daar wat airplay had kunnen strikken, maar dat vandaag, zelfs nu Mauve nog nagelnieuw is, totaal gedateerd klinkt. Met “Drag” werd dan weer de schets van een potentieel indrukkende song aan het album toegevoegd, maar meer is het ook niet: een schets, waar nog veel werk aan is.
Dat het allemaal nog erger kan, toont het puberale “Please Don’t Kill Yourself” aan. Maar het is aan de volhouders om uiteindelijk toch beloond te worden: ook nu zit het beste van de plaat in de staart, waar “Wave” een zinderende poging doet al het voorgaande te doen vergeten, en daar zowaar nog bijna in slaagt ook.
Hoewel Ringo Deathstarr veel weg heeft van een zwalpend schip dat tussen de ijsbergen probeert te laveren, gloort er hoopt. Stel dat het trio er effectief in slaagt elke plaat van één ijzersterk nummer te voorzien, dan valt rond 2020 een dijk van een verzamelaar samen te stellen. Ja, ons optimisme kent geen grenzen.
