Dat is nu al tien jaar dat Patrick Wolf in ’t vak zit. En dus was het tijd voor een ererondje. “Een dubbelalbum met akoestische herwerkingen? Niet het meest originele idee, maar kom”, mompelde de manager goedmoedig, sigaar flink tussen de tanden geklemd.”
Dit is ook het jaar waarin Patrick Wolf 28 is geworden; te oud om nog de mythische hordes van Jimi Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrisson en Kurt Cobain te vervoegen, tijd om volwassen te worden en een turbulent opgroeien af te sluiten. De voltooiing van een muzikaal ontwaken ook dat begon met Wolf die als straatmuzikant zijn geld probeerde te verdienen; eerst met een harmonica, later met om het even welk instrument dat zich liet verplaatsen naar de andere kant van het land.
Sundark And Riverlight is dus net zo goed het volmaken van de cirkel: na jaren gestoei met elektronica gaat Wolf back to basic, al is zijn hang naar grandeur daarom niet verdwenen. Akoestisch wil niet zeggen: uitgepuurd. Intiem wil niet zeggen: solo. De personeelslijst omvat een kwartet strijkers, een viertal blazers, en voorts een gitarist, drummer, bassist en met Pogue David Coulter niet de minste op zingende zaag.
De titel geeft meteen weg dat Sundark And Riverlight ook thematisch in twee helften uit elkaar valt. niet traag versus hard, maar: donker versus licht. “Een revisionistische retrospectieve”, zo wordt deze dubbelaar treffend verkocht: Wolf stelt zich niet tevreden met het louter uitkleden van bekende nummers; hij vindt ze bij momenten opnieuw uit, en schroomt daarbij ook de occasionele tekstuele correctie niet. “Hard Times” past hij met hulp van Buffy St. Marie een gelatener blik aan: niet langer “time for revolution”, maar “resolution”. en ook: “No battle can be won”: vier jaar na de crisis en het oorspronkelijke statement is het uitdagende “give us hard times/we’ll work harder” minder overtuigd: het bleek toch maar ploeteren te zijn.
Radicaal is hoe Wolf het oorspronkelijk woest elektronische “Vulture” opnieuw uitvindt als dramatische pianoballade, het normaal op een jachtige sequencer drijvende “Together” wordt hier een elegische ode; het zijn voorbeelden bij uitstek van hoe Wolf elk van zijn vele fases hier in deze nieuwe mal duwt: kamermuziek voor popliefhebber. De zanger toont zich hier een uiterst accurate arrangeur; luister maar naar de strijkers in “Teignmouth”.
Hulde ook dat niet gekozen wordt voor de evidente nummers. Liever dan “Accidents & Emergency” nog eens af te stoffen, diept Wolf nog eens “Bluebells” op van op The Magic Position om het een accordionbehandeling te geven die het niet misstaat. “Bitten” is een erg mooi B-kantje van op de Brumalia-EP van vorig jaar.
“die eerste tien jaar waren mijn training”, belooft de zanger. Dat is te horen op Sundark And Riverlight dat een proeve van vakmanschap is, een prachtige, rustgevende plaat geschikt om een herfstige woonkamer te verwarmen. Toch hoop je dat hij hier niet voor zal settelen, maar opnieuw de eeuwig zoekende ziel van eerder zal worden. Van een talent als Wolf verwacht je dat hij blijft zoeken naar iets nieuws, en dat lijkt hij ook te beseffen. “Dit is een grafsteen voor wat is geweest. Ik kan er van genieten, maar ik kijk liever naar de toekomst”, liet hij onlangs optekenen. Komt wel goed dus. En tot dan: mooie plaat om de tijd mee door te komen.
Patrick Wolf brengt zijn intieme verjaardagsshow ook naar de AB op 31 oktober.