In de achttien maanden tussen de release van hun debuut en die van opvolger Come Of Age, ging het behoorlijk hard voor The Vaccines. Ze toerden in een rottempo de wereld rond, verdienden wellicht meer geld dan hun ouders in hun hele leven en zanger Justin Young schreeuwde ei zo na zijn stembanden naar de vaantjes. De Londense band werd er hoorbaar volwassener door, maar of dat zo’n goede zaak is …
Want een complexloze teenager attitude, laat dat nu net de sterkte van het debuut What Did You Expect From The Vaccines? geweest zijn. Een album recht uit het tienerhart, ook al waren de bandleden al stuk voor stuk twintigers. Die jeugdige onbezorgdheid werd nog het beste geïllustreerd door de heerlijke instagram video van “Wetsuit” die zelfs ons, de muffe festivaltent al enkele jaren ontgroeid, deed beseffen hoe mooi de festivalzomer is. The Vaccines hadden duidelijk geen zin in complexe arrangementen of overdreven veel gitaarakkoorden en geen tijd voor het neerpennen van spitsvondige teksten. Het moest allemaal lekker snel gaan.
Maar na het debuut is er nu dus Come of Age, een opvolger waarbij heel wat meer mensen over de schouders meekeken. Dat valt niet te verbergen: de stem van Young wordt veel nadrukkelijker uitgespeeld en klinkt bovendien een pak beheerster, helderder en warmer. Dat is geen verrassing, als je weet hoeveel verschillende operaties aan de stembanden Young het voorbije jaar onderging. Dit keer geen overdadige reverb waarachter Young zich verschuilt en die voor de nostalgische seventies sound zorgt. Wat hoor je op Come Of Age dan wel? Een uitgepuurd geluid waar langer over nagedacht is en dat zo een pak properder en — jammer genoeg — braver klinkt.
Pas op, het is niet dat The Vaccines plotseling de toer opgaan van The Strokes of The Killers en na een opwindende eerste plaat regelrecht de saaie middelmaat induiken. Met het openingstrio “No Hope” – “I Always Knew” – “Teenage Icon” kiezen de Britten aanvankelijk voor de bekende succesformule van vrolijke, rechttoe rechtaan punkrocksongs die je meezingt voor je ‘t weet. Dat lekker stevige tempo zakt gaandeweg wat in elkaar, met nummers als “Aftershave Ocean” die eerder naar de frisse gitaarbandjes uit het midden van de jaren ‘90 ruiken. Young vindt inmiddels veel vlotter zijn weg op de volledige toonladder, en dat komt de variatie alleen maar ten goede.
The Vaccines willen groeien en hun spectrum is met deze tweede alvast een stuk breder geworden, maar het lijkt niet duidelijk welke richting ze uit willen. De bluesy gitaarriff van “I Wish I Was A Girl” klinkt best prettig, maar de rest van het nummer blijft erg vlak. Ook afsluiter “Lonely World” gaat zo veel kanten uit — van een kampvuur-singalong naar een ontsporende gitaarsolo — dat het eigenlijk nergens terechtkomt.
Het zijn ironisch genoeg de nummers die het dichtst tegen het debuut van vorig jaar aanleunen, die voor de meest frisse momenten zorgen. Een stap vooruit is Come Of Age niet, daarvoor hangt het allemaal te los aan elkaar. Maar er zitten meer dan genoeg prima songs in om de band krediet te geven tot de derde. Nu al benieuwd naar.
