The Vaccines heeft een nieuwe plaat uit en dus kon de Europese tournee niet lang uitblijven. Die tour hield donderdagavond halt in een uitverkochte Ancienne Belgique, waar het viertal toonde vooral een groep op zijn retour te zijn.
‘Vroeger was alles beter’, ook wij hadden na het verschijnen van de fletse zesde worp van The Vaccines de grootste moeite om onze innerlijke boomer terug in zijn hok te porren. Nee, als het stelletje duffe rocksongs op Pick-Up Full Of Pink Carnations ons al naar iéts deed verlangen, dan was het wel naar die tijden van weleer: toen het leven nog eenvoudig was, de mensen nog dansten op straat en The Vaccines nog gewoon goeie muziek maakte.
En toch hadden wij er zin in donderdagavond. De muzikale creativiteit van het viertal ligt dan wel al even aan de beademing, een feestje bouwen kunnen de heren doorgaans als de beste. Doorgaans, want de bandleden maken vanavond een veeleer uitgebluste indruk en zanger Justin Young lijkt meer bezig met op theatrale wijze de frontman uit te hangen dan zich te concentreren op de muziek. Zijn gitaar blijft de eerste vijf songs zelfs gewoon aan de haak.
Openen doet de band nog aardig met het heerlijk strakke “Love To Walk Away”, maar de anders zo briesende razernij van “Wreckin’ Bar (Ra Ra Ra)” is tegenwoordig weinig meer dan een scheet in een fles. Ook de campy synthesizers van “Your Love Is My Favourite Band” – U2, maar dan zonder Bono, The Edge, én Adam Clayton – kunnen niet anders dan bevestigen dat de show al vanaf het derde nummer stevig op zijn gat ligt.
De eerste drie kwartier van het concert bestaat verder geheel uit een ongemakkelijk haasje-over van oud en nieuwer werk. Een potent “Post Break-Up Sex” en een al vroeg prijsgegeven “Wetsuit” kunnen evenwel niet verbergen dat het vooral suffe middelmaat is wat de klok slaat: “Primitive Man”, “Discount De Kooning (Last Man Standing)”, of het drammerige “Handsome” – voor geen van allen trotseren wij uit vrije wil de vrieskou. Speciale vermelding nog voor de gezapige versie van het anders zo bitsige “Wolf Pack”: het spoort de man die voor ons staat prompt aan tot het verversen van zijn pilsje. Geef hem maar eens ongelijk.
Ergens halverwege de set haalt Young plots een akoestische gitaar boven. Wie zijn hoop gevestigd had op een breekbare, ingetogen serenade is er echter aan voor de moeite: het blijkt “Headphones Baby” te zijn, een song zo slap dat zelfs Milow niet zou weten wat hij ermee moet. Hierna volgt nog “Jump Off The Top” – nee, ook wij wisten niet van het bestaan van dit nummer af en achteraf gezien hadden we dat liever zo gehouden.
Maar dan kantelt het. Met een vers herwonnen geestdrift raast The Vaccines als een stoomtrein doorheen de laatste tien minuten van de reguliere set: een hitsig “I Always Knew” kan rekenen op een uitzinnige publieksreactie en doorbraaksingle “If You Wanna” is nog steeds die bijtende bom liefdesverdriet waar wij indertijd zo voor vielen. Het ultieme meezingmoment in afsluiter “All In White” brengt tot slot de geur van de zomerse festivalweide wel héél erg dichtbij.
The Vaccines had hiermee kunnen stoppen op een hoogtepunt, maar helaas moet er altijd nog een bisronde volgen: van “Sometimes I Swear” – een Killers-rip-off, maar wel een verdomd goeie – krijgen we het nog wel warm, maar het makke “Lunar Eclipse” doet ons bijna verlangen naar de ijzige temperaturen buiten. Oh ja, en de onverlaat die het lamlendige “All My Friends Are Falling In Love” heeft uitgeroepen tot het vaste sluitstuk van een Vaccines-optreden verdient wat ons betreft minstens tien jaar dwangarbeid.
Nee, ook live weet The Vaccines anno 2024 niet meer te overtuigen. Daarvoor is de set te ongeïnspireerd, zijn de nieuwere songs te flauw en wil de frontman iets te graag Brandon Flowers zijn. Tien goeie minuten redden daarnaast vooralsnog geen volledig optreden. “We’ll see you this summer”, klonk het nog uit Youngs mond voor aanvang van de afsluiter. Ik denk dat wij maar eens een jaartje overslaan.
