Weinig artiesten dansen zo virtuoos op de slappe koord tussen geïnspireerde make-over en bewust infantiele experimenten als Ariel Pink. Before Today was, ondanks het feit dat het allemaal wat gestroomlijnder en ‘normaler’ was dan de stroom van lo-fi releases van enkele jaren eerder, een opeenvolging van eh?-momenten. Dat wordt nu verdergezet op een album dat bij een eerste beluistering opgeschoven is richting mainstream, maar al net even dwarsligt.
Hoewel het 4AD-label er vandaag de dag een artiestenbestand op nahoudt dat een aardige weerspiegeling is van wat er zoal speelt in de wereld van de aaibare indie, met onder meer Bon Iver, Blonde Redhead, Grimes, Daughter en tUnE-yArDs, blijft Ariel Pink toch een buitenbeentje, een muzikale parasiet die vijftig jaar popmuziek plundert, opvreet, uitkotst en er op de een of andere manier in slaagt om psychpop, 70’s elektronica, softsoul, Bowie, lo-fi en chillwave samen te brengen in een even eigenaardige als aanstekelijke cocktail. “Round And Round” schopte het tot #1 in Pitchforks lijst met beste songs van 2010. Dat zegt genoeg over de credentials.
Hoewel Mature Themes bij eerste beluistering net iets minder excentriek en divers klinkt als z’n voorganger, is het ook deze keer weer een feest van eigenaardige en (vooral) slechte smaak, met een melange die de stemmetjes van Zappa’s “Penguin In Bondage” combineert met Whams hoerige “Club Tropicana”, verwijst naar de glibberige, sexy artpop van Roxy Music, real life versies van Pac-Man op poten zet, oneindige orgieën met Simon Le Bon belooft terwijl Sparks, Beck en Jimmy Somerville zorgen voor de achtergrondmuziek en topless diensters met Def Leppard-tattoos veelkleurige ijsjes ronddelen met condooms in plaats van koekjes.
De titel van het album mag letterlijk genomen worden. Er wordt als vanouds van de hak op de tak gesprongen in teksten die barsten van de alliteraties en de absurde nonsenspoëzie en vervolgens kunnen omslaan in de domste observaties en stellingen over seks. In opener “Kinski Assassin” krijg je zo al te zelfbewuste lijnen als “Blonde seizure bombshells & the blow jobs of death / Bring on the bogan shemales hopped up on meth”, die worden afgewisseld met ridicule refreinen als “Who sunk my battleship? / I sunk my battleship”. Dezelfde larie vind je ook terug in het kitschfestijn “Symphony Of The Nymph” (met “She’s a nympho at the discotech / She’s a nympho and I’m a lesbian / And yet I’m also a nympho” als kers op de taart).
Ondanks de quasi achteloze manier waarop invloeden en componenten hier bij elkaar gegoten worden, getuigen heel wat songs echter van een meer dan gemiddeld talent om clevere pop vol verrassingen te maken. “Is This The Best Spot?” koppelt het militaristische Wire aan het smaakloze Ween, het van een kazige melodie voorziene titelnummer haalt z’n gefakete oprechtheid onderuit met een “I don’t care about you / I wish I was taller than 5’4”” en “Only In My Dreams” draait dan weer de rinkelende arpeggio’s en samenzang van The Byrds door de kitschmolen.
Als hij de psychbron blijft aanspreken, is Pink echter op z’n best, want ook “Early Birds Of Babylon”, met z’n “Eight Miles High”-verwijzingen, is een van de hoogtepunten. Zulke momenten worden dan weer gecontrasteerd met de camp van “Live It Up” en “Pink Slime”, dat net als het vervelende “Schnitzel Boogie” het actieterrein verlegt van de ene primaire behoefte naar de andere. En dan is er nog het zeven minuten durende stuk overbodigheid “Nostradamus & Me”, dat gelukkig nog de vergetelheid in gespeeld wordt met de blue-eyed soul van “Baby”.
De methodes en obsessies — met vlees en vleselijke liefde op kop — lijken ietwat gladder verpakt, maar in het universum van Ariel Pink, waar absurde onzin en adolescentenobsessies hand in hand gaan, blijft alles voorlopig bij het oude. De contouren van het profiel blijven volstrekt uniek, de bestanddelen verwerkt met kinds aplomb. Dubbelagenten in Athene, G-spots, loze beloften en enthousiaste lalala’s bepalen de orde van de dag. Het stilleven op de 4AD-site (Tongzoen met kortharige Mechelse herder) zegt genoeg.
