Gaza is kwader dan ooit, en dat levert een vermoeiende plaat op.
Geen betere bandnaam voor een radicale, antireligieuze hardcoreband. Gaza, de grootste openluchtgevangenis, is een van de meest triestige uitlopers van religieus geweld op deze aardkloot. De naam klinkt in de scene uiterst herkenbaar in de oren. En ook het oog wil wat: vandaar dat het bandlogo voorzien is van een afgrijselijk geschrift. Gaza is dan ook een begrip in het boze hardcorewereldje.
De band is ook nog eens afkomstig uit Salt Lake City. De hoofdstad van Utah staat niet alleen bekend als gaststad voor de Olympische winterspelen van 2002, maar is ook berucht als de verzamelplaats van de mormonen in de VS en electoraal belangrijk terrein voor presidentskandidaat Mitt Romney. Begrijpt u nu waarom brulboei Jon Parkin kwader dan ooit van leer trekt tegen de verstrengeling van kapitalisme, religie en politiek (“Een pot nat, meneer!”)?
Ook muzikaal verenigt Gaza alle haat van de wereld, door hardcore, doom metal en grindcore in de blender te gooien. Chaotisch, furieus en verschroeiend: zo klinkt Gaza sinds jaar en dag, en zo komen “Mostly Hair And Bones Now”, “This We Celebrate” en “The Truth Weighs Nothing” ook over; het zijn meteen ook de beste nummers op de plaat. Wij hoopten vooral dat Gaza gevarieerder zou klinken.
Geen paniek. Verderop blijven het dissonante gitaargeweld, de onverstaanbare, lelijke vocalen van Parkin en het technisch hoogstaande, maar o zo intense, drumwerk te horen, de rest van No Absolutes In Human Suffering is wel doomier en langer uitgesponnen. Eindelijk, variatie! Niets van: vanaf “Not With All Hope In The World” neigt Gaza vooral naar extreem duistere hardcore, en dat levert tonnen eentonige agressie op. Luister tien keer naar het titelnummer en je bent een depressie nabij. En dat is toch het doel van een deprimerende band als Gaza?
Amper twee nummers onderscheiden zich van de loodzware, slepende hardcore. “Skull Trophy” is compacter, of anders gezegd: verdomd beter dan pakweg “The Vipers”.”Routine And Then Death” is net een van de zwaarste en donkerste composities van Gaza — bijna suïcidale doom, hell no!–, en tegelijk een ijzersterke afsluiter. Waarom hoorden we in godsnaam zo’n nummer niet eerder op de plaat?
Gaza heeft ongetwijfeld een van de agressiefste en donkerste albums van het jaar op zijn naam staan, maar dat is niet voldoende. Begrijp ons niet verkeerd, No Absolutes In Human Suffering is zo’n typisch heavy album dat van begin tot einde blaast, beukt en ramt. We hebben ook geen probleem met de constante depressieve toon in de muziek, maar wel met de eenvormigheid. En dat vergt véél uithoudingsvermogen. Hardcorefans hoeven zich dus niet te schamen wanneer ze halverwege de plaat al afhaken.
