Je moet het Liars nageven, wist de band ten tijde van Sisterworld zichzelf al in een waas van geheimzinnigheid onder te dompelen, dan doet hij het met Wixiw (Wish You — zijn vijfde alweer) nog net dat tikje beter door op de titel na totaal niets los te laten. Zoektochten online leverden niets op zodat het finaal en net als vroeger wachten werd op de officiële release om een mening te vormen.
Een indrukwekkend huzarenstukje voor de Australisch-Amerikaanse band die zichzelf met zijn debuut They Threw Us All in a Trench and Stuck a Monument on Top (2001) in de kijker zette om daarna doodleuk twee totaal anders klinkende platen uit te brengen (They Were Wrong So We Drowned, 2004 en Drum’s Not Dead, 2006) zonder aan noodzaak of inventiviteit in te boeten. Na de befaamde hattrick volgden achtereenvolgens Liars (2007) en Sisterworld (2010), twee uitstekende albums die echter nergens het schisma-idee van de vorige platen voluit durfden uit te dragen en, geremd in hun experimenteerdrang, tot een voorzichtige stijloefening teruggebracht werden alsook een incorporatie van wat al gezegd was.
Terugblikkend op wat toen als licht teleurstellend beschouwd werd en gekoppeld aan Wixiw mag het harde oordeel sterk gemilderd worden. Met de nieuwe plaat lijkt immers een nieuwe trilogie op te staan die duidelijk maakt dat Liars na eerst de contouren van zijn universum vastgelegd te hebben, zich met de laatste drie platen toegelegd heeft op de invulling ervan; waarbij telkens een andere klankkleur onder de aandacht gebracht wordt. Het hardere Liars en paranoïde Sisterworld krijgen met het op elektronische leest geschoeide Wixiw een niet minder donker, maar wel zachter geluid dat op kousenvoeten aangeslopen komt.
Het dromerige “The Exact Colour Of Doubt” vormt een eerste mooi bewijs: traag aanslepend en verhuld in keyboardklanken valt vooral de sluipende bas op. Nog voor het goed en wel doorgedrongen is, dient “No. 1 Against The Rush” zich aan, dat ditmaal een gitaarlijn als pasmunt offreert. Betekent dit overigens dat “Octagon” — met drumritmes in de hoofdrol en geprangd tussen beide vermelde songs — vergeten wordt? Geenszins, het onderstreept alleen maar het organische gevoel dat over Wixiw zweeft en het album tot een lange trip promoveert waarbij de kleurschakeringen bijdragen tot de onthechting en egoverlies.
Het is dan ook een bewust ontwaken dat “A Ring On Every Finger” propageert, een herinterpretatie van het oudere werk dat atmosfeer inruilt voor een ongemakkelijk woelen alvorens met “Ill Valley Prodigies” het knisperende van een Einstürzende Neubauten in akoestische modus te vertalen. Titelnummer “Wixiw” introduceert opnieuw voluit de electro, met dien verstande dat de onrust nog niet verteerd is. Toch is het overduidelijk uitgezweet in het mooi kabbelende “His And Mine Sensations” dat net niet het woord ‘lieflijk’ in de mond neemt. Het stotterende dub versus drum ’n bass-experiment (merk op hoe de genregeluiden geherdefinieerd worden) “Flood To Flood” klinkt nooit agressief maar is des te aanweziger.
Dat het nummer opgevolgd wordt door het solipsistische “Who Is The Hunter” behoort te verbazen, ware het niet dat de song (met een sterke baslijn) zo in zichzelf gekeerd is dat de buitenwereld er niet langer toe doet. Geen wonder dat “Brats” zich als een nukkige technosong voor de meerwaardezoeker manifesteert door een synthese van alternatief en commercieel te maken en er even abrupt mee op te houden als hij startte. Dat het afsluitende “Annual Moon Words” daardoor met de deur in huis valt, spreekt voor zich. Geen man overboord echter, de laatste terugblik op het album en Liars’ verleden vormen een afsluitende synthese van waar de groep voor stond, staat en (al weet je met Liars nooit natuurlijk) zal staan.
Van Liars verwachten dat hij de goegemeente opnieuw even hard choqueert als in zijn wilde apenjaren lijkt met drie nieuwe albums op de teller niet langer een optie. Desalniettemin blijft de band nukkig zijn eigen weg zoeken binnen een zelfgecreëerd universum waardoor geen twee platen hetzelfde klinken zonder ooit de Liars-touch te verliezen. Het opmerkelijk zachte en door electro voortgedreven Wixiw herdefinieert Liars sterker dan de laatste worpen en geeft een nieuw inzicht in het hoe en waarom van de band. Veel boeiender en eigenzinniger dan dit wordt het zelden.
