Indie zoekt een nieuwe identiteit. Sinds de blogs en de (sociale) media onophoudelijk updates spugen, verdwijnen nieuwe bands even snel als ze gekomen zijn. Het wordt steeds moeilijker om je te onderscheiden, hip zijn is de boodschap en de artiesten gaan twijfelen aan hun imago. Er wordt bedacht, gezucht, geschrapt, gestreden en gevochten om wat aandacht. En de muziek? Bijzaak.
Willis Earl Beal is een twintiger uit Chicago. Zijn korte bestaan neemt wel al zulke Hollywood-allures aan, dat rapper Mos Def interesse zou hebben om zijn leven te verfilmen. Willis kende een moeilijke jeugd, hij werd door zijn oma grootgebracht in armoede, en toen hij zich aansloot bij het leger werd hij ernstig ziek. De jongeman besloot zich toe te leggen op muziek en vond zijn instrumenten op de lokale vlooienmarkten. Beal ontwierp zijn eigen flyers waarop te lezen viel dat hij je een tekening zou sturen wanneer je hem antwoordde, en een lied zou zingen indien je hem belde. Onder de titel Acousmatic Sorcery verzamelde hij enkele demo’s, die gratis bij het Amerikaanse magazine Found werden verdeeld. Toen het platenlabel XL Records — thuishaven van onder meer Radiohead, Adele en Vampire Weekend — besloot om deze verzameling losse impressies integraal uit te brengen, ging de bal aan het rollen.
De story so far oogt dus bijzonder romantisch. Is Willis Earl Beal dan werkelijk zo lo-fi als het elfendertigste pseudoniem van Will Oldham? Neen. Dat geeft hij trouwens zelf ook grif toe. In interviews vertelt de man dat het krakkemikkige geluid niet gekunsteld is, maar ontstond uit noodzaak, omdat hij momenteel niet beter kan. Hij vertelt dat hij maar al te graag een popplaat zou maken, mocht hij daar de middelen toe hebben. Willis Earl Beal deed in Amerika zelfs auditie voor X Factor. Dat alles staat in schril contrast met de donkere teksten van Acousmatic Sorcery. "Ask me how I’m feeling/ well I’m full of shit and doubt/ Ask me who I’m with and I’ll tell you I’m without", zo klinkt het op "Evening’s Kiss".
De muziek dan maar. Acousmatic Sorcery incorporeert een ratjetoe van stijlen. We horen rauwe Blues ("Take Me Away") en vredige folk ("Monotony"), duidelijk geïnspireerd door Tom Waits, Otis Redding en Captain Beefheart. Soms geniaal, zoals het verstilde "Evening’s Kiss" waarin het rudimentaire gitaargetokkel wél werkt, gelinkt aan de gefluisterde vertelling van Beal. Doorheen "Sambo Joe From The Rainbow" waait zelfs de geest van Nick Drake.
Maar voor ieder hoogtepunt staat er op Acousmatic Sorcery ook een minder nummer. Een nietszeggende opener, en het onafgewerkte, voortkabbelende "Ghost Robot" — waarin Willis tekstueel niet veel verder raakt dan "Chillin’ like a villain" en "freewheeling like I’m Bob Dylan" — scoren ondermaats. "Bright Copper Noon" is zelfs vrij irritant. Het zijn deze tracks die ons doen besluiten dat de muziek de hype vooralsnog niet overstijgt. Al moeten we ook eerlijk zijn en deze verzameling demo’s niet als volwaardig album aanzien. De stem en het talent zijn er al. Geef die man nu nog de nummers en de muzikanten die hij verdient.
Willis Earl Beal is 27, een gevaarlijke leeftijd voor getroebleerde, donkere, verwarde zielen. Hopelijk houdt hij het hoofd boven water, en komt er snel meer. We wensen deze talentvolle kerel toe dat de hype niet gaat liggen vooraleer hij kunnen tonen heeft waartoe hij écht in staat is.
Willis Earl Beal stelt Acousmatic Sorcery voor, op 20 mei tijdens Les Nuits Botanique en op 29 mei op de Genste DOKsite.
