PIAS, 2012
Waarom verstopt White Rabbits zich met ‘Milk
Famous’ in een donker melkkrat met een Spoonlabel? Een
beetje beknot rammelen de zes agressief rockende melkmannen (niet
van glas of brik, eerder aluminium spuitbussen onder druk)
weliswaar welluidend tegen de wanden van het krat. Maar ze klinken
ondertussen niet bijster gelukkig. Alles wat onze oren nodig hebben
zit er in: ingewikkelde en lekker lopende ritmes, drums zo snel en
driftig als konijnenpootjes, een goede dosis snerpend punkerige
gitaarrock, een lepel vol Spoon-ism, psychedelische
seventiesklanken en Beatlesgeïnspireerde samenzang. Het recept zit
goed verstopt. De balans tussen al die grilligheid klinkt bij elk
nummer en bij elke luisterbeurt anders.
‘Milk Famous’ is geen passieve luisterplaat, het
lijkt wel een live-plaat, in de zin dat je niet anders kan dan je
er een zestal kerels op een podium bij voorstellen, klaar om de
zaal te bestoken met alles wat ze in zich hebben. Hoewel ze geen
vrolijke sfeer scheppen zijn de ritmes wel upbeat, daaroverheen
wandelt een Britpopachtig stemtimbre. White Rabbits heeft mooie
melodieën, maar ook veel gebotteld testosteron. Dat resulteert in
ingewikkelde ritmes met veel weerhaken, snerpende gitaren en
pusherig dribbelende drums.
We hebben geen idee waar de titel ‘Milk Famous’ op
slaat, in ieder geval niet op het uitmelken van roem. Dit onbestemd
gevoel waar het album eigenlijk over gaat wordt trouwens ook niet
opgehelderd. Melk en roem, euhm, laat ons eens raden… Opgekropte
frustratie, no relief ? En dat alles onder het
oog van Jan Alleman? In dat opzicht zou ‘I’m not Me’ de themesong
van dit album kunnen zijn. Het nummer draait als een carrousel in
drie delen: het begint met heavy metal punk, dan volgt
Beatlesachtige samenzang, onderbroken door een tussenstuk met
flamencopercussie, en zo opnieuw het rijtje rond. Klinkt heel
ingewikkeld, maar het werkt! Straf nummer.
‘Heavy Metal’ slaat als titel totaal niet op de muzieksoort,
eerder op een pil met zware metalen – het klinkt toch zo verdoofd,
glad en ingehouden. In ‘Are You Free’ en vooral in ‘ Temporary ‘
(zelfde feel als ‘The Architect’ van dEUS) herkennen we White
Rabbits in hun oude doen: heel energiek en in volle galop met de
blik op datgene waar konijnen nu eenmaal bedreven in zijn. Vlot
doorstromende energie, een aanstekelijk upbeat ritmeloopje, een
vette baslijn, snerpende gitaren, doffe drum. Cool, veel vaart,
veel branie, een welgeplaatst zuchtje. Ideale catwalkmuziek.
Puur met ons verstand gesproken staat er geen minder nummer op
dit album. In ‘I Had It Coming’ zet White Rabbits de soundtrack
voor zelfverwijt neer. Wegwandelen met de handen in de zakken,
onderwijl “I Had It Coming” prevelend. Hoe ze het doen weet ik
niet, maar de song klinkt zo dichtbij en gedempt als een drukke
straat naast het voetpad. Ook ‘It’s Frightening’ is een intrigerend
flardje muziek. Hoe kan dat ook anders met een ritme dat tikt en
klopt als oude tikkende polshorloges, psychedelische riedelgeluiden
die boven het achterstraatje dwarrelen als glazen windvangers, en
een gedempt orgelgeblaas op de achtergrond? Alweer maar een paar
regeltjes tekst: “It’s not an awful sight. You turn around. It’s
not an awful sight. Let your guard down.” Weird, onheilspellend,
meeslepend. Het zou de soundtrack van het konijn van Alice in
Wonderland kunnen zijn, op wandel in een achterstraatje.
Dat ‘Milk Famous’, en daarop vooral ‘Danny Come Inside’, naar
Spoon ruikt is geen toeval. Tussen haakjes, l’eau de Spoon is een
heel herkenbare geur: tegendraadse telling, gitaren die worden
ingezet als strijkers, repetitieve logica, en toch een hoge mate
van ingewikkelde onvoorspelbaarheid, en misschien ook een
voorliefde voor een bepaalde toonhoogte. Spoon en White Rabbits
zijn hierin niet alleen muzikale soulmates, maar ook collega’s.
Britt Daniel van Spoon had als producer een belangrijke hand in het
vorige album ‘It’s Frightening‘, en
na ‘Milk Famous’ hebben beide bands eenzelfde producer op hun
kerfstok (Mike McCarthy). Daar is op zich niets mis mee. Maar wel
als het eindresultaat je hart niet doet jubelen.
Waar knelt het schoentje? Ik weet het niet. Ik begrijp het ook
niet. Van dichtbij bekeken is ‘Milk Famous’ nochtans een heel sterk
album: zo eentje met verborgen eigenaardigheden, allerlei mooie
ontdekkingen die nog openbloeien jaren na aankoop. Maar dat is mijn
verstand dat spreekt. De nummers blijven niet hangen, met
uitzondering van ‘Temporary’, dat heel levendig aandoet en wel uit
de vorige plaat geplukt lijkt. Wat me stoort is een gebrek aan
horizon: het album neemt je mee op een doelloze wandeling in een
grijze waas van frustratie.
Toch ben ik pro. 99% kans dat White Rabbits er live in zal
slagen om ‘Milk Famous’ uit de mist te sleuren. Het enige wat
daarvoor nodig is, is dat ze zich weer helemaal konijnerig voelen.
Al de rest zit in principe juist. De songs zijn ruwe diamantjes en
White Rabbits heeft al bewezen dat ze in principe genoeg rauwe
energie in zich hebben om de frustratie te lijf te gaan. Beste
White Rabbits, stel de spuitbussen dus eens bloot aan hoge
temperaturen in een stomerige club, en dan kan alles alsnog op zijn
plaats vallen. Schud ‘Milk Famous’ tot de stop er af vliegt, het
album verdient het.
