Voor de frequente bezoekers van het Metal Female Voices Fest in
Wieze moet Diabulus In Musica ondertussen een oude bekende zijn. Na
drie passages en een vierde plaats op de affiche voor de aankomende
editie, hebben de Spanjaarden het van vrouwelijke vocalen voorziene
metalminnende publiek uit België ingepalmd. Zelfs zodanig dat
promotor en organisator van het festival Phil zich heeft opgeworpen
als manager van de band. Het vijftal heeft dan ook een zekere
affectie voor ons Belgenlandje opgevat, en wederzijds gaat die
appreciatie evengoed op.
De band presenteert immers een vrij originele vorm van
symfonische metal terwijl originaliteit binnen deze muziekvorm
meestal ver te zoeken is. En hoewel hun huidige twee platen bulken
van diversiteit, valt er nog altijd een zekere lijn in te
ontdekken. Dat komt deels doordat de bandleden alvorens aan de slag
te gaan, nadenken over een maatschappelijk relevant conceptverhaal,
maar evengoed doordat we hier te maken hebben met een stel
oerdegelijke songschrijvers.
Dat hoeft niet te verbazen met een zangeres die vanaf haar
achtste levensjaar fluit- en zanglessen volgde en een
keyboardspeler die, ook vanaf die prille leeftijd, zich verdiepte
in het pianospelen, de muziekgeschiedenis en de klassieke
compositie. Tel daarbij een familiale connectie met het Londen
Philharmonic Orchestra en geslaagde klassieke arrangementen kunnen
niet uitblijven. De passie voor zowel klassieke muziek als metal
spreekt trouwens al uit de bandnaam die verwijst naar de Latijnse
term voor de tritonus: een muzikaal akkoordschema dat in de
Middeleeuwen geweerd werd uit religieuze composities omwille van de
dissonante klank. Men ging er van uit dat zo’n soort klank enkel
door bemoeienis van de duivel gecreëerd kon worden.
Nu bedient Diabulus In Musica zich niet letterlijk van de
tritonus (zoals Black Sabbath dat als pioniers in metal uiteraard
wel gedaan hebben), maar naast het symfonische heeft hun muziek een
duister randje. Zoals ‘No Time for Repentance’, het epos van het
album dat bijzonder heftig en sinister uitpakt. En toch biedt het
niet de klapper die je zou verwachten. Daarvoor verzandt het nummer
teveel in oeverloze herhalingen en een echte climax blijft uit. Wel
geslaagd in zijn opzet is ‘Shadow of the Throne’. Opnieuw een
agressief brokje met enkel grunts en mannenkoor dat er in
slaagt tegelijk een religieus tintje en iets bezwerend en duivels
te herbergen. In de Middeleeuwen zou de christelijke kerk gesidderd
hebben van onbehagen en hun beste exorcist om ongetwijfeld
nutteloze raad vragen.
Hier en daar pikken we een nummer op in het Baskisch. Dat de
bandleden uit Navarra, Baskenland stammen, kan afdoende verklaring
bieden. Commercieel gezien is Engels uiteraard een betere keuze en
krijgt het de bovenhand. Ze hadden dit misschien beter niet gedaan:
één van de weinige minpunten van ‘The Wanderer’ is de soms
erbarmelijke uitspraak. In vergelijking met andere Spaanse bands
valt de voor hen herkenbare tongval nog mee, maar geregeld vragen
wij ons af wat zangeres Zuberoa nu eigenlijk uitkraamt. Los daarvan
biedt haar stem een verademing door haar heel eigen zangstijl en
stemkleur. Nergens vallen er duidelijke rip-off momenten van
populairdere genrezangeressen te bespeuren.
Het is wel even wennen aan het gekronkel van frêle, tot
poppy tot volle klassieke noten, dikwijls in één enkele
song. Maar uiteindelijk zuigt Zuberoa’s stem de luisteraar als een
sterke magneet volgens de wetten van de fysica naar zich toe. De
grunts van Adriàn zijn zeer degelijk hoewel iets meer
kracht vanuit de zure oprispingen van de maag het extra vet zouden
maken. In ‘Blazing a Trail’ steekt zijn grommen ietwat bleek af
door de gastbijdrage van Mark Jansen (Epica, MaYan) die naar goede
gewoonte volle keelerupties weet te produceren.
Een andere, meer opvallende, gastbijdrage schuifelt langs in het
breekbare duet ‘Sentenced to Life’. John Kelly brengt zijn warme
stem in dialoog met de emotioneel geladen klanken van Zuberoa. Een
sleper zonder met overdreven klefheid de uiterlijke irritatiegrens
te overschrijden. Het nummer wordt zelfs beter hoe vaker het de
revue passeert. En dat geldt voor het ganse album dat een typische
groeiplaat is geworden. Iedere seconde zit volgepakt met effecten,
gitaargeweld en vocale standjes zodat het even duurt om de
structuur te vinden en elke song apart te doorgronden.
Gelukkig is ‘The Wanderer’ beluisteren geen verloren moeite. Met
de bovengenoemde ballade, de stevige stampers, de oriëntaalse
invloeden die we hier en daar ontwaren en de gitaar die mooi
vooraan in de mix staat, wat maakt dat de metal nog altijd
hoofdzaak is naast het klassieke, biedt Diabulus In Musica genoeg
mogelijke ontdekkingen om bij veel mensen in de smaak te vallen.
Absolute aanraders zijn ‘Hidden Reality’ dat een prachtig contrast
legt tussen zachte, lieflijke strofes en de bombastische refreinen
die regelrecht uit een opera van Guiseppe Verdi weggelopen
zijn.
En ‘The Wanderer’ mag dan niet klinken zoals je van een
titelnummer verwacht, hij valt op door zijn rustige karakter en de
eenvoudige maar pakkende melodie. Een bewijs dat akoestisch
tegelijk simpel en betoverend kan uitdraaien. Als afsluiter van de
plaat klinkt hij bovendien opvallend hoopvol ondanks het feit dat
de bewuste doler in haar hang naar eerlijkheid gruwt van de
corruptie en bedrog die in de wereld welig tieren. Maar ondanks het
sterke statement dat de mensheid naar de knoppen gaat, kunnen we
ons niet voorstellen dat Diabulus In Musica niet gecharmeerd zou
zijn door een massale aanhang. Met ‘The Wanderer’ dwalen ze alvast
in de goede richting.
http://www.diabulusinmusica.com
Je kan Diabulus in Musica live aanschouwen op het Metal
