Russian Circles heeft een vierde plaat uit en dat zullen de fans van postmetal geweten hebben. De instrumentale rockband uit Chicago klinkt donkerder en zwaarder dan ooit.
Toch klonk Empros aanvankelijk niet zo bijzonder, uitgezonderd de vocalen in “Praise Be Man”, wat epische postrock (“Schiphol”) en een paar extreem duistere riffs (in “309” en “Mlàdek”). De eerste luisterbeurten deden vermoeden dat de mathrockers weer trouw bleven aan de herfstige sound van voorganger Geneva. Vooral in “Mlàdek” en “Atackla” zijn de vertrouwde afwisseling tussen ziedend gitaargeweld en duistere gitaarlijntjes, de slaande drums en de brommende bas heel herkenbaar aanwezig. Technische postrock, melancholische mathrock: noem het zoals je wil, maar we misten meteen al beresterke nummers als “When The Mountain Comes To Muhammed” of “Harper Lewis” (uit het keiharde Station).
Maar met wat geduld en oplettendheid konden we enkele nieuwigheden vinden. Zo kan je in de treurige albumopener tussen al dat overvloedig gitaargetap meer groovy gitaarbridges en lekker donderende riffs onderscheiden. Dat Russian Circles een band is die uitnodigt om te headbangen, zal aan de lijve ondervonden worden. Wederom zware kost dus, alleen jammer dat de laaggestemde gitaren in het slotoffensief van “Atackla” veel te geforceerd overkomen. In “Batu” bieden dikke keylagen gelukkig wat tegenwicht voor het gitaargeweld.
In twee pareltjes steken vooral de experimentele gitaren van Mike Sullivan er bovenuit. Het zijn nummers waarin de band meer durft af te wijken van zijn stereotiepe, verzengende mathrock. “Schiphol” is het meest imposante nummer op het album. De gitaren zwellen aan, de temperatuur blijft stijgen. Het nummer blinkt uit in epische schoonheid en emotionele oerkracht. Ook “Praise Be Man” is een erg fraaie compositie: een experimenteel nummertje waarin we bassist Brian Cook horen zingen — misschien wel blasfemie voor de die-hardfans van het oudere werk — en waarin een zweverig sfeertje overheerst. Kippenvel is ons deel wanneer de vette baslijn en vlijmscherpe gitaren verschijnen. Een catharsis om u tegen te zeggen.
Zijn de topnummers op Empros de laatste creatieve stuiptrekkingen van Russian Circles of zit er nog toekomst in de band? Wij hopen met u het tweede. Russian Circles is alvast niet in hetzelfde bedje ziek als zo veel postrock/postmetalbands. In het overigens overgewaardeerde post-hokje, waarin de band willens nillens nog steeds thuishoort, maakt Empros zelfs een kans om langer dan de gemiddelde nieuwe plaat te blijven nazinderen. Wij sluiten dan ook af met de woorden “zeker het proberen waard!”
