Wat leest uw verontwaardigde redacteur op de
IMDb-pagina van ‘Dream House’? ‘Erik Van Looy was originally
set to direct’! De verbazing die zich van mij meester maakte,
was van het type dat onze noorderburen en stripfanaten maar al te
graag met de krachtterm ‘Krijg nou wat!’ zouden beschrijven. Nadat
de Breedste Glimlach van Vlaanderen deze kelk aan zich voorbij liet
gaan, kwam niemand minder dan Jim Sheridan – de man achter
Oscardrama’s als ‘My Left Foot’ en ‘In the Name of the Father’ – in
het regisseursstoeltje terecht, vanwaar hij een op z’n zachtst
gezegd toch wel aardige cast mocht regisseren: de hoofdrol wordt
vertolkt door Daniel Craig, in de bijrollen passeren onder andere
Rachel Weisz, Naomi Watts en Elias Koteas de revue. Maar
hey, grote namen zijn niet alles, en onze kop eraf als u
daar ooit nog zo’n goed voorbeeld van zal zien als deze ‘Dream
House’, de elvendertigste verschrikkelijke haunted
house-film sinds het begin van de eenentwintigste eeuw,
waarvan de ambitie niet hoger kan liggen dan eindeloze vertoningen
op pyjamafeestjes van tieners.
Zoals alle halfbakken (en eigenlijk ook bijna alle
andere) horrorprenten van de afgelopen tien jaar is de plot van
‘Dream House’ (idiote titel ook, maar soit) op een door het bier
bijna onbeschrijfbaar bierviltje samen te vatten. Will Atenton
(Daniel Craig) neemt ontslag als hoofdredacteur van een krant om
zich op zijn ambities als schrijver te kunnen focussen. Zijn eerste
uitgave zal hij neerpennen in de rurale villa waarin hij net met
zijn loving wife (Rachel Weisz) en zijn twee dochters is
ingetrokken. Al gauw komt Atenton echter te weten dat in diezelfde
villa ene Pete Ward vijf jaar eerder zijn vrouw en twee dochters
(kijk eens aan, da’s ook toevallig!) een kopje kleiner heeft
gemaakt. Wanneer de vreemde gebeurtenissen zich opstapelen (er
dwaalt een man rond het huis etc…) gaat Atenton op onderzoek uit,
maar de mysterieuze buurvrouw (Naomi Watts) verzwijgt wat er echt
gebeurd is. Want anders zou het voor de kijker wil bijzonder
gemakkelijk worden om uit te zoeken hoe de vork in de steel
zit.
Natuurlijk, in wezen hebben al die haunted
house-prenten (van ‘The Shining’ tot ‘The Others’ en van
‘Poltergeist’ tot ‘El Orfanato’) in grote lijnen hetzelfde
verhaaltje, maar wat net het meest stoort aan het scenario van
‘Dream House’ (dat wel heel opzichtig gaat lenen bij ‘The
Amityville Horror’) is dat men wanhopig probeert dat patroon te
doorbreken door de essentiële onthulling van de plot (we gaan ze
hier niet verklappen, maar u kan het vast wel raden) reeds
halverwege de film te laten plaatsvinden. Resultaat is dat de film
al na drie kwartier zijn spanningsboog, of wat daarvoor moet
doorgaan, verliest en Sheridan dan nog eens drie kwartier moet zien
te vullen met een overdosis nonsens die de revelatie moet verklaren
en de film nog een happy end moet bezorgen ook. Qua
spanning gaat ‘Dream House’ meermaals op zijn gezicht, en na drie
kwartier ligt hij al knock-out.
Tot overmaat van ramp is de film nooit, maar dan
ook nooit eng – hij komt zelfs niet in de buurt. Om me maar even
aan een zelfverzonnen stukje filmtheorie (ik volg een vak dat zo
heet, vandaar) te wagen: grosso modo zijn er voor horrorfilms als
deze twee manieren om je publiek bang te maken. Of je trekt, zoals
de laatste jaren meestal het geval was, de kaart van de
schrikeffecten, of je probeert een creepy sfeer te creëren
die je gedurende de hele film vasthoudt, tot de kijker er stevig
de poepers van krijgt. Films die voor de eerste oplossing
kozen, zijn soms best wel griezelig zonder geweldig te zijn (‘Dead
Silence’), maar zijn meestal toch de klasseren onder de categorie
‘mislukkingen’ (‘The Ring’). Films die voor de iets moeilijkere
oplossing twee kiezen, gaan soms evenzeer pijnlijk hard de mist in
(‘White Noise’), maar resulteren soms in bescheiden meesterwerkjes,
zoals ‘El Orfanato’ en vooral ‘The Others’.
U kan het zich dus al inbeelden: ik zit daar in de
cinema naar het scherm te staren, wachtend tot ik word meegesleurd
in de beklijvende sfeer of toch op z’n minst eens verschrikt
opspring bij het zien van een geslaagd schrikeffect. Drie kwartier
(tot aan de beruchte onthulling) heb ik daar zo gezeten, en er
gebeurde niets. Geen enkel moment waarop ik naar de andere kijkers
keek om te verifiëren of zij ook hadden gezien wat ik had gezien,
geen enkel moment waarop de haartjes in mijn nek zich rechtzetten.
Met andere woorden: ik zat niet naar een horrorfilm te kijken. Het
leek alsof Sheridan zich te elitair vond om een gewone horrorprent
te maken: hij wil duidelijk dieper gaan, door er in de tweede helft
een pseudodramatisch ondertoontje aan toe te voegen, iets wat door
de compleet van de pot gerukte plotwending aan het einde trouwens
schromelijk mislukt.
Niet dat er in de plot van ‘Dream House’ geen
horrorclichés zitten: scenarist David Loucka strooit ermee als ware
hij Mr. Sandman die de halve aardbol in een slaap moet
onderdompelen, en het effect is dan ook hetzelfde. Dat komt
enerzijds door de bijzonder saaie mise-en-scène en cameratechnieken
van Sheridan, anderzijds door het feit dat de plot gedurende de
eerste helft van de film tot op de seconde te voorspellen valt, en
daarna enkel en alleen maar onvoorspelbaar is vanwege het compleet
belachelijke toontje dat de film dan krijgt. Ook al mag je nog
Rachel Weisz en Naomi Watts in je film hebben rondlopen: met een
verschrikkelijk scenarist-regisseursduo als Loucka en Sheridan
draait het uit op de schromelijke mislukking die dit misbaksel van
een film uiteindelijk geworden is. Thuisblijven is dan ook het
enige wat we u kunnen aanraden.
Tot slot nog dit: één dag na het bekijken van
‘Dream House’ droomde ik dat ik na een lange, vermoeiende weekdag
in een complete storm naar huis moest fietsen, waar ik dan ook
volledig doorweekt aankwam. Het gevoel van opluchting waarvan ik
vervuld werd nadat ik een warm bad had genomen en kebab had
besteld, was behoorlijk onbeschrijflijk. Dit wordt een gezellige
avond voor de televisie, dacht ik. Waarop ik de tv aanzette, en
merkte dat elke zender non-stop ‘Dream House’ speelde. Horror!
