Ooit was er een tijd dat musicals nog cool waren. Helzapoppin’, dat was de shit. Of ook nog My Fair Lady en Mary Poppins, uit jeugdsentiment dan. Maar de dag van vandaag? De pot op met musicals. De pot op met de slecht geïnformeerde burgers die naar die onzinnige zangfestijnen trekken. De pot op met de verdorven mormels die hun ouders naar die wansmakelijke kitschtoestanden dwingen te gaan. Met Riches Will Come Thy Way begint het tij eindelijk te keren. Hopelijk krijgen we dit soort stuff snel in de stadsschouwburgen ter lande te horen.
Geinig concept ook, gebaseerd op het legendarische Duits-Joodse Rothschild-geslacht, dat onder leiding van familiehoofd Mayer Amschel Rothschild uitgroeide tot een van de invloedrijkste bankiersfamilies van Europa en garant stond voor het grootste privékapitaal ter wereld. Ook dat wordt uitgebuit: een van de heren waart rond op het internet als Nathan Mayer Rottchild (naar een van de vijf zonen van Mayer Amschel), terwijl de plaat in al z’n facetten schatplichtig blijft aan de roemruchte familiegeschiedenis: de hoes werd versierd met het bekende wapenschild, de cd zit in een truttig juwelendoosje en een blik op de titels leert waar het om te doen is: poen.
De songs zitten vol verwijzingen naar geld, kapitaal, schatten en allerhande misdaden in naam van de hebzucht. Het is moeilijk om een lijn te vinden in het bezopen verhaal dat gepresenteerd wordt tussen de bombastische uiteindes “Animals vs. Megiddo” en “People vs. Megiddo”, maar dat is dan ook bijzaak. Ga mee met het concept en laat je voor de rest vooral omver pleuren door de licht ontvlambare mix van rammelrock, punk, noise en een verrassende hoekigheid. The Rott Childs is een op en top liveband, met concerten die heftige geluidserupties van semichaotische songkettingen zijn. Dat hebben ze nog gemeen met El Guapo Stuntteam waar gitaristen/zangers Jethro Volders en Christophe Dexters deel van uitmaakten.
Is het aanvankelijk het geheel dat over je heen walst, dan beginnen de songs hun eigenaardigheden na een paar beluisteringen prijs te geven, en het is pas dan dat je beseft dat lappen als “Rich People By The Fire” eigenlijk veel meer zijn dan zomaar gratuit geweld. Het is geen heavy-heavier-heaviest-gedoe (schrijnend hoe vaak bands het distortionpedaal moeten gebruiken om het gebrek aan ideeën te camoufleren), maar een festijn van kervende killerrock. De vier van The Rott Childs zijn geen zwaargewichten die je omver proberen te dreunen met een rechtse hoek, maar krapuultjes die je gezamenlijk bespringen en als een stel bloeddorstige kannibaaltjes het vlees van het lijf rukken. Minstens even effectief, en een pak bloediger.
En de songs die zitten best vernuftig in elkaar: zo is “Currency” een hoekig goofballnummer met meer wendingen dan het meest verdwaalde seizoen van Lost, terwijl “Tuppence-R-Tuppence” heel diep vanbinnen een popsong lijkt te bevatten, maar dan opgesmukt met ordinaire plastic juwelen en roestige Gillettemesjes. En ga er vooral niet van uit dat dit dertien-in-een-dozijn-kabaal is, want deze kerels kunnen spelen. Zowel Volders, Dexters, als Zahnoun Ben Younes (bekend van o.m. Eat Lions en Mauro) en Wim Coppers (Rise & Fall) zijn gedreven muzikanten die hier samen trekken aan een kar die laveert van Refused naar Liars en Fatal Flying Guilloteens, maar dan met de hoekigheid van de latere Beefheart, trashpunk en de treblegitaren van The Minutemen.
Wie het heeft voor refreinen en instant zomerhits die meteen blijven hangen, die is hier niet op z’n plaats, maar als Riches Come Thy Way iets laat horen, dan is het wel dat The Rott Childs een van de meest opmerkelijke debuten van het Belgische rockjaar gemaakt heeft. Of hoor hoe die tegen de glamrock aanschurende swagger van “Diamond In My Pocket’ leidt tot het meest aanstekelijke moment van de plaat. Of hoe “Our Gold Is Mine” en “Mass and Matter” een ideaal evenwicht vinden tussen strakheid en dreigende chaos.
Riches Will Come Thy Way duurt een dik half uur (negen van de twaalf songs halen de drie minuten niet), maar bevat genoeg ideeën om heel wat bands aan drie kolossen van zeventig minuten te helpen. Het is vunzige, excentrieke en retespannende noisepunkrock met een hoek af die zich onderscheidt door een opmerkelijke inventiviteit en muzikale bagage. Zolang ze er geen fucking figuranten in belachelijke kostuums bij slepen mogen ze er gerust nog een paar vervolgen aan breien.
Wie z’n zuurverdiende centen aan The Rott Childs wil bezorgen, kan daarvoor terecht op o.a. Maanrock en Pukkelpop. Oude Belgische franken worden ook aanvaard.
