Consouling Sounds, 2011
Het Belgische Consouling Sounds maakt er tegenwoordig een
gewoonte van om geregeld een compilatiealbum in elkaar te steken.
Uit een divers aanbod van nationale en internationale artiesten –
weliswaar binnen de stijl van het huis – selecteert het label de
interessantste of meest vernieuwende geluiden. Hoewel er altijd pro
of contra verzamelbundels valt te spreken, lijkt de formule van
Consouling voorlopig een succes. Een luttel aantal euro’s bezorgt
je bijvoorbeeld ‘Après le déluge‘, een
rijke compilatie van post-en doommuziek. ‘Magnetic Fields &
Zero Dimensional Planes’, een hele brok om uit te spreken, leunt
eerder op ambient en drone als inspiratiebronnen. De formule blijft
dus ongewijzigd en zal ongetwijfeld opnieuw succes oogsten, ook al
blijft dezelfde kritiek luiden.
De voornaamste uitdaging bij een compilatiealbum bestaat erin om
een duidelijke synergie te bewerkstelligen. De verschillende
onderlinge delen moeten met elkaar versmelten en als geheel een
meerwaarde opleveren. Zolang alle bijdrages compatibel zijn, op
vlak van kwaliteit, is er geen vuiltje aan de lucht. Het geheel kan
echter ontwricht worden door een storend onevenwicht. Op ‘Après le
déluge’ uit 2009 was het goed voelbaar dat een handvol
tracks een betere indruk naliet dan de overige bijdrages.
Toen was de uiteindelijke bilan nog overwegend positief. Bij
‘Magnetic Fields & Zero Dimensional Planes’ is er een
gelijkaardige vaststelling maar is de conclusie minder
hoopgevend.
De sterktes van het album mogen echter ook in de verf gezet
worden. ‘Cattinara’ van IAM laat bijvoorbeeld een bijzonder
positieve indruk na en doet onmiddellijk smaken naar meer.
Kenmerkend is de eenvoud van de dreigende melodie en de weidse en
suizende sfeerschepping die het nummer een herkenbaar profiel geven
dat minutenlang bijblijft. De sterkste tracks van het album
onderscheiden zich stuk voor stuk door een grote variatie en het
voortdurend aanhouden van een subtiele spanning. ‘Particle #1’ van
Nihilum doet dat aan de hand van een donkere en morbide
belevingswereld, waar de kracht van suggestie meer betekent dan wat
de luisteraar effectief hoort.
Simulacra
levert voor deze compilatie een bijdrage met het beklijvende ‘A
Look into the Future’. Het fijnzinnige schimmenspel, met blazende
geluiden verpakt op de achtergrond, schetst een post-apocalyptisch
landschap en een existentiële toekomst om stil van te worden. De
baslijn op ‘Geomagnetic Disturbance’ van Distant Fires Burning
trekt onmiddellijk de aandacht en interageert mooi met een breed
register van elektronische geluiden. Alles draait om interactie en
intensiteit. Bij het openingsnummer ‘Amsterdam 2 uhr nachts’ is dat
gelijkaardig: het geluid zwelt aan en in geregelde stuwingen neemt
de spanning toe. ‘Magnetic Fields & Zero Dimensional Planes’
brengt door zijn elektromagnetische spanning soms een mysterieuze,
maar exotische ervaring teweeg.
De aandachtige luisteraar zal merken dat slechts de helft van de
nummers in staat is om de energetische puls van het album om te
zetten in prikkelende muziek. ‘Soot Pony’ van Mirki Uhlig doet
bijvoorbeeld denken aan een gepikte geluidsband van een film die
zonder de bijpassende beelden op de luisteraar wordt afgestuurd.
Het is een idee dat eerder zijn ingang kan vinden binnen de
toegepaste kunst – al lijkt dat daar ook al achterhaald – dan dat
het zorgt voor een revolutionaire muzikale ontdekking. Bij andere
nummers, zoals ‘And Often I Look Back’ en ‘Dangast’ blijven de
ontwikkelingen te oppervlakkig om een aangrijpend gevoel teweeg te
brengen. Soms is het geheel zo hermetisch dat het moeilijk te
achterhalen valt wat de muzikant nu precies wil overbrengen.
Sommige nummers zijn moeilijk genietbaar omdat ze niet als
losstaand geheel kunnen ervaren worden. Het zijn eerder fragmenten
die lijken te behoren tot een science-fiction film of een spannende
game. In die context komen de tracks ongetwijfeld beter
tot hun recht, want als zelfstandige nummers op een album schieten
ze te kort. Zo behoren ‘Lived Things Heard Things’ en ‘To the Dark
Place Where it Leads’ tot die categorie.
‘Magnetic Fields & Zero Dimensional Planes’ houdt de ogen
open voor nieuwe geluiden binnen de postmuziek. Sommige bijdrages
werken beklijvend en wekken – zoals de titel belooft – een soort
van elektromagnetische spanning op. Het album creëert op zijn
hoogtepunten een vorm van muzikale magie, maar verzaakt tegelijk om
dat over de volledige lijn door te trekken. Een interessante doch
wisselvallige selectie. Gelukkig is het coverontwerp (een grote
A2-poster) zeer genietbaar en de voornaamste reden waarom dit
ondanks de gebreken niet in uw muziekcollectie zou misstaan.
