Ecstatic Peace / Matador, 2011
Muzikale helden en hun zij- of soloprojecten: ze zijn vaak
onontbeerlijk om de creatieve honger te stillen, maar even vaak
klinken ze onvoldragen en een mottenballengeur is nooit veraf. Josh
Homme en z’n doortrapte gieren, de
soloplaten van Frank Black, …: de
middelmaat is eerder regel dan uitzondering. Thurston Moore is
gelukkig niet in dat bedje ziek. ‘Demolished Thoughts’ bevestigt
namelijk al het goede dat ‘Trees Outside the
Academy‘, z’n vorige soloplaat, liet vermoeden. Meer nog, de
rosse noisegoeroe en Sonic Youth-frontman legt de lat nu zowaar nog
hoger!
Toegegeven, daar was ook de ruimte voor. ‘Trees Outside the
Academy’ uit 2007 was een goede, beloftevolle plaat, maar hier en
daar bevond zich nog wat te veel kaf tussen het koren. Moore
grossiert op ‘Demolished Thoughts’ in dezelfde akoestische parels
als ‘Honest James’ en ‘The Shape is in a Trance’, maar deze keer
houdt de man het momentum een plaat lang aan. Geen dipjes of
overbodig gefröbel, dankzij de hand- en spandiensten van Beck scheert de
singer-songwriter/folkie in Thurston Moore 9 nummers lang hoge
toppen.
“Thurston Moore en folk of akoestische arrangementen?”, vraagt u
zich misschien af. De man lijkt op het eerste zicht inderdaad te
lijden aan het Dr. Jekyll/Mr. Hyde-syndroom, maar dat valt bij
nader inzien goed mee. Moore verruilt de elektrische gitaar dan wel
voor de akoestische, maar ook hier kruipen de horzels soms tussen
de snaren. Luister maar naar ‘Circulation’: geen uitslaande brand Ã
la ‘Kool Thing’ of ‘The Sprawl’, maar niettemin begint ’s mans
versterker toch een brandgeur te verspreiden. Het bloed kruipt waar
het niet gaan kan.
Ook het voortdurende steekspel tussen song en jam dat Sonic
Youth zo kenmerkt, sluipt af en toe op kousenvoeten de plaat
binnen. Zo breit Moore – in de traditie van ‘The Diamond Sea’ een
langgerekte coda aan het hypnotiserende ‘Orchard Street’, maar deze
keer is het een wervelwind van akoestische gitaar, strijkers en
harp in plaats van noise en distortion. Het elegante ‘Blood Never
Lies’ heeft met z’n instrumentale begin dan weer in bed gelegen bij
‘Pink Steam’ (van op ‘Rather Ripped’).
Maar alle vergelijkingen met Sonic Youth ten spijt, slaat Moore
met deze plaat toch vooral een nieuwe weg in. ‘Benediction’,
‘Illuminine’ en ‘In Silver Rain with a Paper Key’: met hun
sierlijke strijkers, ingetogen gitaarspel en zacht gefluisterde
zang zijn het songs waarin Moore toch vooral z’n voorliefde en
fascinatie voor het folkgenre gretig botviert. Opvallend ook hoe
Beck zich grotendeels weggomt uit de sound van ‘Demolished
Thoughts’, maar vanuit de achtergrond de plaat toch naar een hoger
niveau tilt. Luister maar naar de subtiele backing vocals en
unheimliche synths die hij over enkele songs drapeert.
Met ‘Demolished Thoughts’ heeft Thurston Moore alweer een nieuw
hoofdstuk af in z’n lijvige muzikale roman en alweer slaagt de
werkmier erin om zichzelf te overstijgen. Nu kan de man weer tabula
rasa maken en z’n hoofd opnieuw laten volsijpelen voor wat
ongetwijfeld weer een stap voorwaarts wordt. Ofte het creatieve
perpetuum mobile van de rusteloze ziel. We zijn alvast
benieuwd!
