Ooit protesteerde goddeau-opperhoofd (mvs) als in een recensie de term “eindejaarslijstje” viel voor het vallen van de bladeren. Dat hij nu maar even de andere kant opkijkt dus, want Rome is zo’n verslavende en indrukwekkende plaat dat het onwaarschijnlijk lijkt dat ze niet in onze top 10 van 2011 zal belanden.
Het is laat, ontiegelijk laat. Geen zinnig mens die morgenvroeg aan de arbeid moet, zou het in zijn hoofd halen op zo’n uur nog wakker te zijn. Morgen wordt een dag van zuchten, koffie en goede voornemens aangaande het eigen gedrag. Maar dat doet er allemaal niet toe, want nu, op dit eigenste ogenblik, weerklinkt “Black”. “Black” is het tiende van vijftien liedjes die op Rome te vinden zijn. Rome op zijn beurt is de reden van de zelf opgelegde en geforceerde insomnia.
Rome is eveneens het project van Danger Mouse en de Italiaanse componist Daniele Luppi. Zes jaar heeft het duo er over gedaan om dit project tot een goed einde te brengen. Dat hoeft niet te verbazen, gezien de drukke agenda die Danger Mouse er op nahoudt. Wanneer bovendien notoir workaholic Jack White aan boord gehaald wordt, is het niet meer dan logisch dat Rome niet het soort plaat is dat even snel ingeblikt wordt.
Lijkt de combinatie Luppi-White-Mouse al bijna onwerkelijk, dan wordt er nog een schepje bovenop gedaan door de aanwezigheid van Norah Jones. En alsof dat nog niet volstaat, werd beroep gedaan op de muzikanten die in lang vervlogen tijden voor de kost spaghettiwesterns van een soundtrack voorzagen. Ja, Rome is geïnspireerd op spaghettiwesterns. En dat is er aan te horen. Klinkt die hele omschrijving als een project dat compleet over the top is, dan blijkt het eindresultaat lichtjes wonderbaarlijk te zijn.
Hoewel Danger Mouse eigenlijk absoluut niets meer te bewijzen heeft, doet hij het hier toch. En geen klein beetje. Rome moet zowat de meest sfeervolle plaat zijn die dit jaar al opgevist werd. Echte hits staan er nochtans niet op, enkele interludia halen de vaart uit het album en de nummers blijven bovendien bij momenten moeilijk van elkaar te onderscheiden. Maar toch wérkt het album.
Rome baadt immers in een bad van old school kwaliteit. Met subtiele bombast (jaja, dat bestaat), dramatische zang van White en het rustgevende karakter van Jones’ stem wordt een muzikaal universum opgetrokken dat heel vertrouwd aandoet, maar net zo goed de plaats is waar een permanente ontdekkingstocht plaatsvindt, waardoor het album verschrikkelijk verslavend is, van de eerste voorzichtige percussie van zich niet veel later tot redelijk wat dramatiek ontpoppende opener “Theme Of “Rome”” tot het wegstervend orgel van het afsluitende duet “The World”.
Zonder de minste moeite trekt Rome je de wereld van Sergio Leone in, of — zoals Cat’s Eyes dat eerder dit jaar deed — richting Nouvelle Vague. De filmstroming, welteverstaan. Zo roept elke song beelden op, in fletse kleuren, zwartwit soms, maar altijd met een dramatisch tafereel in beeld. Zelfs een niemendalletje als “The World (Interlude)” slaagt erin op die manier een indruk na te laten.
Hoe onwaarschijnlijk de samenwerking op Rome ook is, en hoe onwaarschijnlijk het bovendien ook is dat de plaat er zelfs maar is gekomen, het werkt en klopt tot in de allerkleinste details. Daarmee hebben Danger Mouse, Daniele Luppi en hun bijna eindeloze stoet gasten een plaat gemaakt waarin het heerlijk jezelf verliezen is, eentje die keer op keer zijn dramatische effect niet mist en zich openbaart als een wonderlijke soundtrack bij, wel, eender wat: Rome blijkt bij eender welke situatie de juiste plaat op het juiste ogenblik. En daar kunnen we alleen maar blij om zijn.
