Vijf jaar geleden sloegen de Duitse indie-nerds van The Notwist en de Amerikaanse avant-rappers van Themselves de handen in elkaar. Hun debuutplaat wist slechts een deuk in een pakje boter te slaan. Net nu iedereen dit verbond helemaal vergeten is, komt het gezelschap alsnog met een vervolg op de proppen.
Was de uitdaging om twee uiteenlopende werelden te combineren te hoog gegrepen? Was het voor de leden van The Notwist — die toen onder meer met Lali Puna, Console en Tied & Tickled Trio furore maakten — het project te veel? Of lag er nog een andere reden aan de basis van het feit dat het eerste album van 13&God maar weinig potten brak? Vijf jaar na datum blijft het gissen naar een gepast antwoord op die vraag, al zal het gegeven dat het debuut simpelweg niet straf genoeg was er zeker voor iets tussen zitten. Voor opvolger Own Your Ghost wordt het conglomeraat uitgebreid met Jordan Dalrymple (Subtle) en moet een stoet blazers en strijkers bijdragen om tot een coherenter groepsgeluid te komen. Al dragen de beste nummers een kenmerkende The Notwist- (de terneergeslagen opener “It’s Own Sun”) of Themselves-stempel (“Death Major”).
Verderop is Own Your Ghost in hetzelfde bedje ziek als zijn voorganger: de liedjes zijn gewoon niet sterk genoeg. Je hoort dat er veel tijd is ingekropen — nogal wiedes met een perfectionist als Markus Acher in de rangen — maar driekwart van de songs kleeft niet aan de ribben. Met veel goede wil tellen we nog een tweetal behoorlijke tracks; het krautrockgetinte “Death Minor” en “Beat On Us”, waarop het nasale geneuzel van de rappers wél werkt. De overige nummers blijven in de goede intentie steken en liggen bovendien nogal zwaar op de maag. Je kan je meteen de vraag stellen wie er zich Own Your Ghost binnen vijf jaar voor de geest zal kunnen halen?
U zal ons echter niet horen zeggen dat indie en hiphop per definitie onverenigbaar zijn. Integendeel. Toen REM enkele jaren geleden een zoveelste comeback maakte met Around The Sun, was “The Outsiders” met rapper Q-Tip één van de weinige lichtpunten van de plaat. In de commerciëlere hoek leverden Lenny Kravitz en Jay-Z, en The Black Keys en Mos Def (Blakroc) in het verleden ook al geslaagde samenwerkingen af. Ook 13&Gods eigen “Men Of Station”, het nummer waarmee het voor deze heren allemaal begon, was veelbelovend. Maar de gelegenheidsgroep slaagt er vooralsnog niet in om een volledige plaat lang te blijven boeien.
En zo zijn 13&Gods wegen ondoorgrondelijk. Je hoort dat dit verbond zelfs na een minder debuut niet opgeeft en nieuwe uitwegen zoekt, maar je vraagt je tegelijk af waarom er energie gestoken wordt in een doodgeboren kind. Akkoord, de symbiose tussen melancholische pop en stugge rap verloopt al iets soepeler, maar dat gaat dan jammer genoeg ten koste van de goede songs. Conclusie? Het geheel weet de delen alweer niet te evenaren, laat staan te overtreffen. Zo blijft 13&God slechts gecatalogeerd staan als het zoveelste zijproject van The Notwist.