Amper bekomen van de mokerslag die Hospice was – we hebben dunne muren dus zelfs de buren lopen nog met een knoert van een depressie rond — brengen The Antlers Burst Apart uit: lichter voor de maag, maar opnieuw van een zeer hoog niveau.
Hoe volg je een doorbraakalbum op en vooral als dat een conceptplaat is? The Antlers waren alle hoge verwachtingen te snel af door Burst Apart twee maanden voor de release al voor te stellen op het SXSW festival in Texas. Een zet waaruit het zelfvertrouwen van de band blijkt, én de gretigheid waarmee ze het nieuwe materiaal willen spelen. Dit is de eerste plaat die voor 100% het label “The Antlers” draagt, omdat Hospice eigenlijk al zo goed als klaar was toen dat zolderkamerproject van Peter Silberman het gezelschap kreeg van Michael Lerner en Darby Cicci. Dat het tussen het drietal klikt zagen we vorig jaar al op verschillende podia, maar hoe ga je met de druk om en maak je een even goeie plaat van onder die spotlights?
Door iets compleet anders te doen, bijvoorbeeld. De kracht van Hospice ligt voor een groot stuk in het verhaal dat doorheen de plaat loopt. Silberman schetste doorheen de tien nummers een relatie tussen een verpleger en een terminale kankerpatiënte. Door de vele kleine details ontstond een betrokkenheid van de luisteraar. De zware thematiek zorgde er ook voor dat de arrangementen steeds in dezelfde lijn moesten liggen om geloofwaardig te blijven, en dat is iets waar The Antlers anno 2011 mee gebroken hebben. De band werkt een signature sound uit en concentreren zich op de unieke stem van Silberman en heerlijke melodieën daaromheen, vaak met meer subtiliteit gebracht deze keer. Hoewel liefde en twijfel een zeer aanwezig thema is, zijn de song deze keer makkelijker los van elkaar te beluisteren. Knap hoe de band zich bevrijdt uit het mooie maar doodlopende straatje van Hospice en alle opties open houdt met het oog op een volgende plaat.
Verwacht echter geen vrolijke, zomerse pop. Opener “I Don’t Want Love” leert ons meteen dat de band nog altijd graag teert op ‘het leven’ en meer bepaald de miserie die daar al eens mee gepaard gaat. “You wanna climb up the stairs, I wanna push you back down / But I left you inside, So you can push me around”, we zijn 52 seconden ver en weten al waar we staan. Maar er is voor het eerst ook hoop: “Prove to me I’m not gonna die alone / Put your arm around my collarbone and open the door” klinkt het in afsluiter “Putting The Dog To Sleep”, en helemaal aan het eind: “Put your trust in me / I’m not gonna die alone”. ’t Is misschien onnozel, maar het is dat zinnetje dat je als luisteraar een beetje hoop geeft, nadat je jezelf aan het eind van de rit er op betrapt dat je je weer helemaal hebt laten meeslepen. Dat is absoluut een gave die deze band heeft, want muziek en emotie, dat is toch hetzelfde?
De acht nummers daartussen diepen vooral het muzikaal spectrum van de band verder uit. “French Exit” voelt een beetje jaren ’80 aan en het meer elektronische “Parentheses” — ongetwijfeld het resultaat van met z’n drieën te schrijven — doet aan Radiohead denken. Het is ook een van de vele nummers waarin Silberman gul zijn gepatenteerde kopstem laat klinken. “No Windows” is minder episch van de nummers op Hospice maar is even dromerig en zet datzelfde typisch gelaten sfeertje neer. Nog verder van alle theatrale tsunami’s weg staat “Corsicana”, dat het alleen doet met een kale gitaarpartij en een geluidstapijtje van Cicci. “Every Night My Teeth Are Falling Out” bouwt wél op naar een vinnige finale en schuwt het experiment niet door een banjo toe te laten. Waar Hopsice op muzikaal vlak veelvuldig ontplofte, biedt de aanpak van Burst Apart meer vrijheid en maakt de band van de gelegenheid gebruik om subtieler te werk te gaan bij het inkleuren van de nummers.
Wat The Antlers met Burst Apart klaarspelen, is gezien de omstandigheden misschien nog straffer dan Hospice. De band ontwijkt vakkundig alle valkuilen van de oh-zo-belangrijke bevestigende plaat na de loftrompetten die voor Hospice klonken. Nee, The Antlers doen meer dan alleen bevestigen en tonen slagvaardigheid en vastberadenheid door duidelijk de lijnen verder uit te zetten. Deze band weet ontzettend goed waarmee ze bezig is en geeft het gevoel nog enkele meesterwerken in zich te hebben. Maar vergeet vooral niet eerst te genieten van Burst Apart.
